Η Επανάσταση του 1821 αποτέλεσε για τον ελληνικό κινηματογράφο ένα σημαντικό ιστορικό και καλλιτεχνικό θέμα, όμως η μετάδοση αυτής της εποχής δεν κατάφερε να κατακτήσει την ουσιαστική εκτίμηση που της άξιζε.
Αντίθετα, οι περισσότερες ταινίες που την παρουσίασαν χαρακτηρίζονται πλέον ως «καλτ» και συχνά αποφεύγεται ο χαρακτηρισμός τους με πιο αυστηρούς όρους. Οι περισσότερες από αυτές, που δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, χρησιμοποίησαν την Επανάσταση για προπαγανδιστικούς σκοπούς, με εθνικιστικές κορώνες και εξιδανικευμένες εικόνες ηρωισμού, μακριά από την ιστορική αλήθεια.
Η δυνατότητα για την παραγωγή ενδιαφερόντων ταινιών ήταν μεγάλη, καθώς η Επανάσταση του 1821 περιλάμβανε πληθώρα σημαντικών γεγονότων και χαρακτήρων, ενώ τα κοινωνικά ζητήματα που αναδείχθηκαν ήταν πολυδιάστατα και επίκαιρα. Παρ’ όλα αυτά, ο ελληνικός κινηματογράφος έμεινε προσκολλημένος σε γραφικές αναπαραστάσεις, με ηρωισμούς που φαίνονταν υπερβολικοί και μονοδιάστατους χαρακτήρες, ιδιαίτερα όταν επρόκειτο για τους Οθωμανούς, οι οποίοι συχνά κατέληγαν να γίνονται καρικατούρες.
Αξιοσημείωτο είναι ότι πολλές σημαντικές μορφές του Αγώνα, όπως ο Καραϊσκάκης, ο Ανδρούτσος, ο Διάκος και ο Μακρυγιάννης, λείπουν από τις ταινίες της εποχής. Η απουσία τους μπορεί να αποδοθεί στην ανάγκη των παραγωγών να διατηρήσουν μία συγκεκριμένη εικόνα του «ηρωικού» Αγώνα, η οποία να μην αμφισβητεί την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα της εποχής τους. Η παραγωγή ιστορικών ταινιών απαιτούσε υψηλό κόστος, το οποίο συχνά απέτρεπε τη σωστή αναπαράσταση της ιστορίας, από σκηνικά και κοστούμια μέχρι την εκπαίδευση των ηθοποιών για τη σωστή απόδοση των ρόλων τους.
Παρ’ όλα αυτά, κάποιες ταινίες κατάφεραν να ξεχωρίσουν, με την «Μπουμπουλίνα» του 1959 να αποτελεί μία από τις αξιοπρεπέστερες παραγωγές, με την Ειρήνη Παππά στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Στην ίδια χρονιά, η ταινία «Η Λίμνη των Στεναγμών» παρουσίασε την ιστορία του έρωτα της Κυράς Φροσύνης με τον γιο του Αλή Πασά, αν και δεν απέφυγε τις γραφικότητες. Η ταινία «Παπαφλέσσας» του 1971, παρά την υψηλή της παραγωγή, αδυνατούσε να αποδώσει πιστά την ιστορία, με τις σκηνές μάχης να είναι υπερβολικές και γεμάτες αναχρονισμούς.
Ο ελληνικός κινηματογράφος έχει περιοριστεί να δείχνει επιφανειακά και μερικές φορές γελοία την ιστορία της Επανάστασης. Ωστόσο, η αδυναμία να κατασκευαστεί μία ταινία που να αποτυπώνει την πραγματική ένταση και σημασία της εποχής δεν αναιρεί το γεγονός ότι το θέμα παραμένει μία ανεξερεύνητη, αλλά εξαιρετικά ενδιαφέρουσα πρόκληση για τις μελλοντικές γενιές κινηματογραφιστών. Η Επανάσταση του 1821, με τις ηρωικές της μορφές και τα συγκλονιστικά γεγονότα, συνεχίζει να περιμένει μία πραγματική κινηματογραφική απόδοση που θα τιμήσει το ελληνικό σινεμά και την ιστορία της χώρας.