Ο Αντώνης Λουδάρος βρέθηκε πρόσφατα καλεσμένος στην εκπομπή “Weekenders” και μίλησε με τον Θανάση Πάτρα και τον Δημήτρη Πανόπουλο για την ταινία «Υπάρχω» με τον Χρήστο Μάστορα, καθώς και για την προσωπική και επαγγελματική του πορεία. Με ειλικρίνεια και αυτογνωσία, ο αγαπημένος ηθοποιός αναφέρθηκε στις προκλήσεις της δουλειάς του, την κριτική και τη σημασία του να παραμένει κάποιος αυθεντικός στον καλλιτεχνικό χώρο.
Ανοίγοντας τη συζήτηση, ο Λουδάρος σχολίασε τη μακρά του θητεία στο θέατρο, τονίζοντας την απαιτητική φύση της δουλειάς του, η οποία τον κράτησε μακριά από την οικογενειακή θαλπωρή τα Χριστούγεννα για 32 συνεχόμενα χρόνια. «Μόνο με την πανδημία κατάφερα να περάσω Χριστούγεννα στο σπίτι μου», ανέφερε χαρακτηριστικά, προσθέτοντας πως το φετινό του εγχείρημα, ένας θεατρικός μονόλογος, είναι από τα πιο απαιτητικά της καριέρας του.
Η κουβέντα στράφηκε γρήγορα στο θέμα της κριτικής και πώς αυτή επηρεάζει τους ηθοποιούς. «Μια κριτική δεν είναι απαραίτητο να είναι καλή για να είναι χρήσιμη», σημείωσε, εξηγώντας πως η εποικοδομητική κριτική λειτουργεί σαν εργαλείο αυτοβελτίωσης. Αναφερόμενος στην προσωπική του εμπειρία, ο ηθοποιός δήλωσε ότι το θέατρο τον έσωσε από δύσκολους δρόμους, αποφεύγοντας τις καταχρήσεις που συχνά συνοδεύουν τον καλλιτεχνικό τρόπο ζωής.
Η συζήτηση κορυφώθηκε με την αναφορά του στην ταινία «Υπάρχω». Ενώ επαίνεσε τη φιλότιμη προσπάθεια του Χρήστου Μάστορα, ο Λουδάρος δεν παρέλειψε να εκφράσει την απογοήτευσή του για την αδυναμία της ταινίας να αναδείξει την πολυδιάστατη προσωπικότητα που ήθελε να δει. «Όταν κάνεις μια βιογραφία, πρέπει να βάλεις το μαχαίρι στο κόκαλο. Χρειάζεται θάρρος για να αναδειχθούν οι αλήθειες ενός ανθρώπου», είπε χαρακτηριστικά, προσθέτοντας πως η συγκεκριμένη ταινία υστέρησε σε αυτό το σημείο.
Ο Λουδάρος, με τον αυθορμητισμό και την ευθύτητά του, έδωσε μια ειλικρινή και βαθιά ανθρώπινη συνέντευξη, προσφέροντας μια ματιά στον τρόπο που βλέπει την τέχνη, τη ζωή και την προσωπική εξέλιξη. Η αφοσίωσή του στο θέατρο και η ανάγκη του για αυθεντικότητα αποτυπώνουν τη φιλοσοφία ενός καλλιτέχνη που συνεχίζει να εμπνέει.