Σαν ένας κόσμος που ξεπήδησε από τις εικόνες του Μπουκόφσκι και τα όνειρα μιας ραγισμένης ντισκομπάλας, το νέο έργο του Κωνσταντίνου Ρήγου, «Golden Age», έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα του στο Σερβικό Εθνικό Θέατρο στο Νόβι Σαντ, αποσπώντας ενθουσιώδεις αντιδράσεις.
Το μπαλέτο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, υπό τη διεύθυνση του Ρήγου από το 2018, παρουσιάζει ένα πολυστρωματικό φιλμικό-χορογραφικό σύμπαν: ένα χρυσό τοτέμ που αιωρείται πάνω από avatars-χορευτές, οθόνες που λάμπουν, κάμερες που καταγράφουν, και ο λόγος του Μπουκόφσκι να διαπερνά τη σκηνή, θυμίζοντάς μας πως “είμαστε γεννημένοι έτσι, να είμαστε έτσι”.
Χορογραφία χωρίς γραμμικότητα, αλλά με στόχο
«Δεν υπάρχει γραμμική αφήγηση, αλλά δεν είναι εντελώς αφηρημένο», σημείωσε ο Ρήγος στη συνέντευξη Τύπου. Το έργο ξεδιπλώνεται σε τρία μέρη: μια γιορτή, μια μετάβαση, και τέλος, το μέλλον. Όπως το θέτει ο ίδιος: «Το Golden Age είναι η κίνηση της εποχής μας. Είναι ένας νέος κόσμος που ακόμη δεν μπορούμε να δούμε».
Τεχνολογία και συμβολισμός
Η σκηνή κατακλύζεται από μια τεράστια οθόνη και live βιντεοσκοπήσεις μέσω κινητών, που όχι μόνο λειτουργούν ως εικαστικά στοιχεία αλλά και ως σχόλιο πάνω στους σύγχρονους «ναούς» πίστης. «Αυτά τα εργαλεία είναι πια τα μάτια και τα αυτιά μας, είναι η νέα μας γλώσσα», τονίζει ο δημιουργός.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Μουσική Βαβυλώνα και χορευτική οδύσσεια
Η μουσική του Θοδωρή Ρέγκλη, με δείγματα από γραμμόφωνα, boombox, ρεμπέτικα, ποπ και όπερα, συνοδεύει την έντονη σωματικότητα των δεκατριών χορευτών, ενώ το σκηνικό και τα κοστούμια, σχεδιασμένα από τον Ρήγο, τον Πέτρο Τουλούδη και την Ιωάννα Τσάμη, πλαισιώνουν το όραμα με μεταμοντέρνα αισθητική.
Από το Νόβι Σαντ στην Αθήνα
Το «Golden Age» είναι μια συμπαραγωγή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής με το Φεστιβάλ Χορού του Βελιγραδίου. Μετά την παγκόσμια πρεμιέρα, η παράσταση θα ταξιδέψει διεθνώς, αλλά πρώτα θα παρουσιαστεί στην Αθήνα, στην Αίθουσα Σταύρος Νιάρχος, στις 9, 10, 14, 16 και 17 Μαΐου 2025.
Ένας στοχασμός πάνω στην εποχή και την τέχνη
Περισσότερο μανιφέστο παρά αφήγηση, το έργο συνδυάζει την κοινωνική κριτική με το προσωπικό καλλιτεχνικό σύμπαν του Ρήγου. Μέσα από θραύσματα ιστορίας, σύγχρονης πραγματικότητας και τεχνολογικού χάους, δημιουργεί μια νέα χορευτική γλώσσα — μια επιθυμία παρά μια εποχή. Το Golden Age δεν ορίζει το παρελθόν. Είναι η κραυγή του παρόντος και η προβολή του μέλλοντος.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.