Η Κυριακή Φράγκου αποκαλείται η “Μητέρα Τερέζα” των αστέγων της Θεσσαλονίκης και όχι άδικα…
Για έβδομη συνεχή χρονιά στέκεται δίπλα στους ευάλωτους ανθρώπους της Θεσσαλονίκης και συνδράμει με ένα πιάτο ζεστό φαγητό, μια καλή κουβέντα, ένα γλυκό χαμόγελο και την παρουσία της, τη στιγμή που άλλοι περνούν από δίπλα τους και στρέφουν το βλέμμα.
Η Κυριακή Φράγκου μιλάει στο magdasnews.gr και τη Μάγδα Τσέγκου, για τη δράση της “Εθελοντικής Διακονίας Αστέγων”, τα συναισθήματα που της “χαρίζει” η προσφορά στον συνάνθρωπο, τα προβλήματα που αντιμετωπίζει καθημερινά η ίδια με τους υπόλοιπους εθελοντές, αλλά και το πλούσιο συγγραφικό της έργο.
Κυρία Φράγκου, θα θέλαμε μαζί να ξετυλίξουμε αυτό το κουβάρι της δύσκολης, αλλά κατά τα άλλα συναρπαστικής ζωής, που έχετε μέχρι και σήμερα. Θα θέλαμε να μας μιλήσετε για τα παιδικά σας χρόνια.
“Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Μυρομένη Πόλη του Αϊ Δημήτρη, με τον Λευκό Πύργο και τα Ρωμαϊκά Κάστρα της Άνω Πόλης, τη Θεσσαλονίκη. Γνωστή σε όλους για την αγάπη και το φιλότιμο που θα βρεις σε κάθε γωνιά της. Κατάγομαι από πολύτεκνη οικογένεια και είμαι το πέμπτο και τελευταίο κορίτσι. Η θέση αυτή είχε το προνόμιο να μάθω και να εξασκηθώ από μικρή ηλικία στην υπομονή. Κάτι που αργότερα εξελίχθηκε σε θησαυρό… Οι γονείς μου, Ζαφείρης και Φωτεινή.”.
Έχετε σπουδάσει κάτι και πού έχετε εργαστεί μέχρι και σήμερα;
“Όχι δεν έχω σπουδάσει. Εργάστηκα σαν ιδιωτικός υπάλληλος πολλά χρόνια στην ίδια εταιρεία. Αξιόλογοι συνεργάτες με τις καλύτερες εντυπώσεις. Εταιρεία “Παιδικά Ενδύματα Ιωάννης και Μαρία Στεφανής”. Κοντά τους 18 έτη.”.
Είστε Πρόεδρος και ιδρύτρια της «Εθελοντικής Διακονίας Αστέγων» με ένα τεράστιο φιλανθρωπικό έργο, που απλώθηκε και έγινε με ένα μαγικό τρόπο, με τον δικό σας ξεχωριστό τρόπο. Πώς έγινε όλο αυτό το δημιούργημα; Ποια ήταν η σπίθα;
“Η αγάπη που είχα απόθεμα από μικρή ηλικία. Μια εικόνα ήταν η αφορμή να ξεβολευτώ. Ένας άντρας γύρω στα 45, άνοιξε τον κάδο και έφαγε από μέσα… Ένιωθα πως φταίω και εγώ. Την ίδια στιγμή άνοιξα τα ντουλάπια και έκανα ένα πρόχειρο φαγητό. Δε μπορεί κάποιος να πεινάει. Πήρα δύο τρεις φίλες και βγήκα στο δρόμο.”.
Κυρία Φράγκου, πόσους ανθρώπους στηρίζετε και σιτίζετε μέσα από τη δική σας δράση;
“Ειδικά σε καιρό ψύχους χάσουμε κάποιον,
μας στεναχωρεί πολύ. Ντροπή είναι η δεύτερη σκέψη…”
Είστε στο δρόμο με μια «τσάντα αγάπης» για όλους αυτούς τους ανθρώπους, σε ακραίες καιρικές συνθήκες και σίγουρα η κάθε μέρα δεν είναι πάντα και η καλύτερη. Ποιες είναι οι πιο δύσκολες καταστάσεις που έχετε βιώσει και που καλείστε να αντιμετωπίσετε στην εθελοντική σας δράση;
“Οι συνθήκες είναι δύσκολες και ποικίλες. Ο δρόμος έχει την δική του ιστορία λέει το τραγούδι, που πολύ πιστεύω ότι είναι κομμένο και ραμμένο για κάθε ψυχή που έχει περάσει στην αστεγία. Τα καιρικά φαινόμενα, είτε κρύο είτε ζεστή, είναι κάτι που μας απασχολεί και μας ελέγχει. Ειδικά σε καιρό ψύχους χάσουμε κάποιον, μας στεναχωρεί πολύ. Ντροπή είναι η δεύτερη σκέψη… Όσο για εμάς, αγαπάμε τον εθελοντισμό και είμαστε έτοιμοι και για τα εύκολα και για τα δύσκολα που έτυχαν πολλά.”.
Το κράτος, οι φορείς, έχουν σταθεί αρωγοί στη δική σας προσπάθεια και στον δικό σας αγώνα;
“Όχι από το κράτος δεν έχουμε καμία οικονομική βοήθεια. Με τους Δήμους έχουμε συνεργασία και τους δίνουμε και μας δίνουν υλικά αγαθά.”.
Αν αύριο το πρωί έρθει κάποιος και με ένα μαγικό ραβδάκι μπορεί να αλλάξει οτιδήποτε εσείς του ζητήσετε, ποιο θα ήταν αυτό;
“Οι άστεγοι είναι πάρα πολλοί και συνεχώς αυξάνονται.”
Αν δεν σας φέρνω σε δύσκολη θέση, θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας, κάποια προσωπική ιστορία η οποία ενδεχομένως σας συγκλόνισε, σας δίδαξε και αξίζει να τη μάθουμε;
“Ιστορίες πολλές. Ένας παππούς έμεινε στο δρόμο όταν έχασε την γυναίκα του. Πολύ γρήγορα τα παιδιά του τον έδιωξαν. Έμεινε χωρίς να το καταλάβει στο παγκάκι, μάζευε χαρτόνια για να έχει στην κατοχή του 130€ για να πληρώσει το ξενοδοχείο που θα κάνει μπάνιο, θα δώσει τα ρούχα του στο καθαριστήριο και τα δυο 50€ θα τα δώσει στα δύο του εγγόνια που τάχα ήρθε ο παππούς με το ζόρι. Ένα κρύο τοστ, ένα καμμένο κέικ και δρόμο στο δρόμο. Καθηγητής μαθηματικός ο γιος και η νύφη δασκάλα…”.
Σήμερα ποιες είναι οι βασικές ανάγκες και οι ελλείψεις που έχουν οι άνθρωποι τους οποίους εσείς βοηθάτε; Και με ποιο τρόπο μπορεί να βοηθήσει κάποιος που διαβάζει αυτή τη συνέντευξη;
Πώς επηρέασε ο κορωνοϊός και πώς τον βιώσατε εσείς, κατά τη διάρκεια της πανδημίας και πώς μπορέσατε να σιτίσετε αυτό τον κόσμο;
Ο Έλληνας σήμερα βοηθάει τον φτωχό ή τον άστεγο συνάνθρωπό του;
“Πρέπει να μάθουμε να εκτιμάμε τα απλά, τα δεδομένα, τα καθημερινά, διότι εκεί κρύβεται και η απλότητα που μας κάνει ευτυχισμένους.”
Κυρία Φράγκου, τι σας έχει διδάξει όλη αυτή η εμπειρία;
“Πρέπει να μάθουμε να εκτιμάμε τα απλά, τα δεδομένα, τα καθημερινά, διότι εκεί κρύβεται και η απλότητα που μας κάνει ευτυχισμένους. Μόνο όταν χάσουμε τα δεδομένα, τότε τα εκτιμάμε. Είναι αργά μετά.”
Τι είναι αυτό που σας δίνει δύναμη να συνεχίσετε, παρά τις δυσκολίες που σίγουρα καλείστε να αντιμετωπίσετε;
“Η αγάπη πρωταγωνιστεί στη ζωή μου. Η αγάπη που δίνω και παίρνω, αυτό το αλισβερίσι με τον Θεό, με τους φίλους μας άστεγους, που τρώμε και πίνουμε, που ντύνουμε, που σκεπάζουμε, που έχουν ένα άνθρωπο ακροατή, η χαρά τους, είναι η αφορμή συνάντησης για έβδομη συνεχή χρονιά.
Δυσκολίες πολλές, όμως υπάρχει διάθεση για να συνεχιστεί αυτή η αγάπη. Τα προβλήματα είναι οικονομικά πιο πολύ. Πολλές δράσεις σημαίνει και πολλά έξοδα. Το ταμείο είναι μικρό. Δεν αποτελεί ΜΚΟ η Εθελοντική Διακονία Αστέγων.”
Εκτός από Πρόεδρος και ιδρύτρια της «Εθελοντικής Διακονίας Αστέγων», είστε και συγγραφέας δύο υπέροχων βιβλίων. Μιλήστε μας για την ιδέα αυτών. Πώς γεννήθηκε και ποιος ήταν ο σκοπός;
“Από παιδί κρατούσα σημειώσεις σε μικρά κίτρινα χαρτάκια. Είχα χαρτί και μολύβι ανά πάσα στιγμή και όταν οι εμπειρίες, οι αγάπες, τρέχαν στη ζωή μου, τα έτρεχα κι εγώ στη συγγραφική ανησυχία. Νιώθω πως έγραφα από πάντα.
Μετά το βιβλίο “Όρεξη να’χεις για Θεό”, που να σημειώσω είναι ένα οδοιπορικό στους δρόμους της διακονίας για τον άστεγο συνάνθρωπο αλλά και για τις δράσεις μας, υπάρχει ένα πολυσχιδής έργο.”
“Στη συνέχεια, έρχεται το δεύτερο παραμύθι για την Ιεραποστολή Κεντρικής Τανζανίας Αρρούσας, “Νερό νεροοο”. Ένα σύγχρονο παραμύθι με νεωτερική γραφή. Εδώ δεν έχουμε να παλέψουμε με δράκους και να αγαπήσουμε Βασιλοπούλες, αλλά να παλέχουμε για την ίδια τη ζωή. Το νερό, είναι το δεύτερο στοιχείο ύπαρξης μετά το πρώτο, το οξυγόνο.
