Μια ιδιαίτερα φορτισμένη συναισθηματικά στιγμή εκτυλίχθηκε στο «Πρωινό» του ANT1, όταν ο Γιώργος Λιάγκας υποδέχτηκε μέσω skype τον Νίκο Πλακιά, τον πατέρα που έχασε τις δίδυμες κόρες του και την ανιψιά του στην τραγωδία των Τεμπών.
Ο κ. Πλακιάς μίλησε για τον πόνο που δεν σβήνει ποτέ, αλλά και για την οργή των συγγενών απέναντι στην τροπολογία που αφορά το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, με την κυβέρνηση να επιδιώκει – όπως είπε – να αφαιρέσει τα ονόματα των 58 θυμάτων.
«Ξέρεις κάτι στο τέλος της ημέρας δεν θέλουμε να μας πούνε κρίμα, να μας λυπηθούν και για μας η ζωή συνεχίζεται. Βέβαια δεν συνεχίζεται αρτιμελής, θα συνεχίζεται πάντα χωρίς αυτά τα 3 τα κορίτσια που βλέπουμε. Που τα βλέπω μόνο όταν βγαίνουν στις εκπομπές γιατί σπίτι μου δεν έχω ούτε φωτογραφίες. Συγγνώμη αλλά δεν μπορούμε ακόμα να δεχτούμε ακόμα, τι έχουμε χάσει, τι μας έχει συμβεί», είπε ο Νίκος Πλακιάς.
Ο ίδιος αναφέρθηκε και στην εξέλιξη της δικαστικής διαδικασίας, εκφράζοντας αγανάκτηση για τον τρόπο που χειρίζεται η Πολιτεία την υπόθεση:
«Έχει σπαστεί η δικογραφία σε τρία μέρη κι εμείς καθόμαστε και ασχολούμαστε με το εάν πέρασε η τροπολογία χτες του Μητσοτάκη για το να μη γίνονται συναθροίσεις στο Σύνταγμα. Λες και θα προσφέρει κάτι. Αντί να καθίσουν να ψηφίσουν μια άλλη τροπολογία, την κατάργηση του άρθρου 86 και να έρθει ο Καραμανλής και ο κάθε Καραμανλής στο φυσικό δικαστήριο που είμαι εγώ και οι άλλοι συγγενείς, κάθονται και ψηφίζουν αν μπορείς να πας να γράψεις τα ονόματα, αν μπορείς να κάνεις μια διαδήλωση στο Σύνταγμα. Φεύγουμε από την ουσία», είπε σε άλλο σημείο.
Τα δάκρυα του Γιώργου Λιάγκα
Όταν η συζήτηση πλησίαζε στο τέλος, ο Γιώργος Λιάγκας δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τη συγκίνησή του. Με δάκρυα στα μάτια, είπε στον κ. Πλακιά:
«Νίκο, θέλω να σε ευχαριστήσω πολύ και θέλω να σου πω ότι έτσι λειτουργώ δυόμιση χρόνια, σαν να είχα κι εγώ δικό μου άνθρωπο μέσα στο τρένο».
Η συγκλονιστική αυτή συνομιλία υπενθύμισε για ακόμη μια φορά ότι, πέρα από τα νομικά ζητήματα και τις πολιτικές αποφάσεις, πίσω από την τραγωδία των Τεμπών υπάρχουν άνθρωποι που ζουν καθημερινά με το ανείπωτο βάρος της απώλειας.