Παρά τις δεκαετίες φεμινιστικών αγώνων και κοινωνικής προόδου, οι γυναίκες εξακολουθούν να πιέζονται από αυστηρά και συχνά επικίνδυνα πρότυπα ομορφιάς.
Η ιστορία δείχνει πως η επιδίωξη της «τέλειας σιλουέτας» δεν είναι νέο φαινόμενο. Όπως υπενθυμίζει η Telegraph, στα τέλη του 19ου αιώνα οι γυναίκες της αριστοκρατίας φορούσαν τόσο στενούς κορσέδες, που κυριολεκτικά παραμόρφωναν το σώμα τους. Τα εσωτερικά τους όργανα μετακινούνταν, προκαλώντας αφόρητους πόνους και συχνές λιποθυμίες – οι οποίες, ειρωνικά, θεωρούνταν τότε ένδειξη «θηλυκής χάρης».
Σήμερα, θα πίστευε κανείς πως αυτά τα ακραία πρότυπα έχουν μείνει στο παρελθόν. Ωστόσο, η σύγχρονη βιομηχανία ομορφιάς τα επαναφέρει με πιο «επιστημονικό» και εμπορικό μανδύα. Το περιοδικό The Cut ανέδειξε πρόσφατα την τάση της μείωσης πλευρών (rib reduction) – μια πανάκριβη αισθητική επέμβαση που υπόσχεται λεπτότερη μέση και παρουσιάζεται ως πράξη «αυτοβελτίωσης».
Η Natalie K., που μοιράστηκε την εμπειρία της, ανέφερε πως ένιωθε ότι το σώμα της έμοιαζε με «κουτί» και ήθελε να το αλλάξει. Στο άρθρο, η διαδικασία περιγράφεται σχεδόν σαν μια απλή αγορά — με «πακέτα» και «προσφορές» — γεγονός που αποκαλύπτει πόσο εμπορευματοποιημένο έχει γίνει το γυναικείο σώμα.
Για όσες δεν επιλέγουν χειρουργείο, υπάρχει η πιο «ήπια» λύση του waist training, δηλαδή η χρήση σύγχρονων κορσέδων που συμπιέζουν τη μέση ώστε να δημιουργούν το σχήμα κλεψύδρας. Οι πασαρέλες δείχνουν να επιβεβαιώνουν την επιστροφή της τάσης: από Dior και Loewe μέχρι Bottega Veneta και Schiaparelli, η στενή μέση έχει ξαναγίνει σύμβολο θηλυκότητας.
Ωστόσο, η πραγματική ποικιλία στα σώματα παραμένει σχεδόν ανύπαρκτη. Έρευνα της Vogue Business αποκάλυψε πως από τα 9.038 looks σε 198 επιδείξεις μόδας, μόλις το 0,3% ήταν plus size. Μόνο το Λονδίνο φαίνεται να προωθεί περισσότερο τη διαφορετικότητα στα σώματα, την ώρα που Νέα Υόρκη και Μιλάνο κινούνται προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Η εμμονή με τη λεπτή μέση δεν περιορίζεται πλέον στη μόδα. Από τις φωτογραφίες της Kim Kardashian και της Taylor Swift, μέχρι τη χρήση φαρμάκων αδυνατίσματος και επεμβάσεων, η εικόνα της «τέλειας σιλουέτας» μοιάζει πιο προσιτή – αλλά και πιο ψευδαίσθηση – από ποτέ.
Η ιστορία δείχνει πως η λεπτή μέση υπήρξε διαχρονικά σύμβολο θηλυκότητας, εκτός από ορισμένες περιόδους όπως μετά τη Γαλλική Επανάσταση ή τη Μαύρη Πανώλη. Από τις δεκαετίες του ’30 και του ’40, με σταρ όπως η Barbara Stanwyck και η Carole Lombard, μέχρι σήμερα, η «ιδανική» γυναικεία φιγούρα αλλάζει, αλλά η πίεση παραμένει.
Στη σύγχρονη εποχή, τα ιδανικά αυτά ενισχύονται ακόμη περισσότερο από τα μοντέλα και τις ηθοποιούς που δημιουργούνται με τεχνητή νοημοσύνη, οι οποίες θέτουν εξωπραγματικά πρότυπα. Η μόδα και το Χόλιγουντ μπορεί να μην ευθύνονται αποκλειστικά, ωστόσο συμβάλλουν σε ένα κοινωνικό περιβάλλον όπου η επιδίωξη της «τελειότητας» έχει γίνει σχεδόν υποχρέωση.
Τελικά, η πρόκληση για κάθε γυναίκα σήμερα είναι να ισορροπήσει ανάμεσα στην προσωπική επιλογή και τις κοινωνικές πιέσεις. Η επιθυμία για ομορφιά δεν είναι λάθος — όμως η εμμονή με τη σιλουέτα μπορεί να γίνει επικίνδυνη. Η μόδα μπορεί να εμπνέει, αλλά η πραγματική δύναμη βρίσκεται στην αυτοαποδοχή και στην ισορροπία ανάμεσα στις τάσεις και την υγεία.