Ο Πέτρος Ξεκούκης παραχώρησε μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη στην εκπομπή «Πάμε Δανάη» του MEGA, το μεσημέρι της Παρασκευής, όπου μοιράστηκε μια απίστευτη εμπειρία που βίωσε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων για τη σειρά Άγιος Παϊσιος. Ο γνωστός ηθοποιός, που υποδύεται έναν ασκητή στη σειρά, αποκάλυψε μια μοναδική στιγμή που σημάδεψε την εμπειρία του στην παραγωγή.
Ο Πέτρος Ξεκούκης περιέγραψε το σκηνικό, το οποίο ήταν τόσο ακραίο και δύσκολο που έκανε τη διαδικασία του γυρίσματος σχεδόν αδύνατη. «Ο ασκητής που υποδύθηκα ζούσε επάνω σε έναν βράχο και προσευχόταν μέρα και νύχτα με τα χέρια ψηλά», ξεκίνησε την αφήγηση ο ηθοποιός, ενώ εξήγησε πως τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν σε υψόμετρο 1600 – 1800 μέτρων, όπου οι καιρικές συνθήκες ήταν εξαιρετικά σφοδρές. «Φύσαγε τόσο πολύ που δεν μπορούσα να κρατηθώ όρθιος και έπεφτα», πρόσθεσε, περιγράφοντας την ένταση που βίωσε εκείνη την ημέρα.
Η δυσκολία του γυρίσματος ήταν τέτοια που ο ίδιος ο Πέτρος Ξεκούκης παραδέχθηκε ότι ο αέρας τον έριχνε διαρκώς, και κάθε προσπάθεια να σταθεί ακίνητος φαινόταν αδύνατη. «Ο σκηνοθέτης μου φώναζε: “Σε παρακαλώ Πέτρο, έστω για τρία λεπτά, κρατήσου ακίνητος για να μπορέσω να κάνω το πλάνο”», είπε ο ηθοποιός. Παρά την πίεση και τις συνθήκες, εκείνος αποφάσισε να αντιδράσει με χιούμορ και να προσθέσει μια δόση θεϊκής ευλάβειας στην κατάσταση, λέγοντας χαριτολογώντας: «Κάτσε να κάνουμε αυτό που διαβάζουμε και στο σενάριο αλλά και που το έλεγε ο άγιος. Να πούμε, μέγα το όνομα της Αγίας Τριάδος».
Και τότε, κάτι το απίστευτο συνέβη: «Λοιπόν, θαυμαστά, όσο και αν φαίνεται απίστευτο, σταμάτησε ο αέρας», εξήγησε ο Πέτρος Ξεκούκης, αποκαλύπτοντας ότι, παρά τις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, κατάφερε να στήσει τα χέρια του ψηλά και να ολοκληρώσει τη σκηνή με επιτυχία. Ο ηθοποιός εξέφρασε την απορία του για το γεγονός ότι, μόλις επικαλέστηκε τη θεϊκή βοήθεια, ο αέρας σταμάτησε, επιτρέποντάς του να ολοκληρώσει το δύσκολο γύρισμα χωρίς να κουνηθεί.
Η ιστορία του Πέτρου Ξεκούκη, με τη μαγεία της, μας υπενθυμίζει πόσο απρόβλεπτη και συναρπαστική μπορεί να είναι η εμπειρία της δουλειάς στον κινηματογράφο και πόσο η αίσθηση του θαύματος μπορεί να εμφανιστεί στις πιο ακατάλληλες στιγμές.