Στις 6 Μαΐου 2012, ο Κώστας Καρράς έφυγε από τη ζωή, ύστερα από μια μακροχρόνια και ηρωική μάχη με τον καρκίνο. Ένας από τους πιο αγαπητούς και σεβαστούς ηθοποιούς της ελληνικής σκηνής, με καριέρα που εκτείνονταν σε θέατρο, κινηματογράφο και τηλεόραση, αλλά και με σημαντική παρουσία στην πολιτική και κοινωνική δράση, άφησε ανεξίτηλο το αποτύπωμά του στον καλλιτεχνικό και κοινωνικό χώρο.
Η καταγωγή, οι σπουδές και η αγάπη για την τέχνη
Γεννημένος στις 21 Ιουνίου 1936 στην Αθήνα, ο Κώστας Καρράς μεγάλωσε στη Νέα Σμύρνη. Παρά την αρχική του στροφή στις Πολιτικές Επιστήμες στο Λονδίνο, η μεγάλη του αγάπη για την υποκριτική τον οδήγησε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και στη Royal Academy of Arts. Με μια μοναδική συνύπαρξη ακαδημαϊκής μόρφωσης και καλλιτεχνικής ευαισθησίας, ο Κώστας Καρράς διακρίθηκε για την υποκριτική του ικανότητα και τη σοβαρότητα που μετέφερε σε κάθε του ρόλο.
Το θεατρικό και κινηματογραφικό του αποτύπωμα
Η πορεία του στον θεατρικό κόσμο ξεκίνησε με το ντεμπούτο του στο πλευρό του Δημήτρη Παπαμιχαήλ στην παράσταση “Ποντικοπαγίδα” της Αγκάθα Κρίστι. Στη συνέχεια, συνεργάστηκε με μεγάλες μορφές του θεάτρου, όπως η Έλλη Λαμπέτη και η Τζένη Καρέζη, και αποκόμισε θερμές κριτικές. Στον κινηματογράφο, εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1961 στην ταινία “Ποια είναι η Μαργαρίτα;”, ενώ συνολικά συμμετείχε σε 38 ταινίες, αφήνοντας το στίγμα του σε έργα που αγαπήθηκαν από το κοινό.
Η τηλεόραση και η ευρύτερη αναγνώριση
Εκτός από το θέατρο και τον κινηματογράφο, ο Κώστας Καρράς άφησε τη δική του σφραγίδα στη μικρή οθόνη, μέσα από δημοφιλή σίριαλ που αγαπήθηκαν από το κοινό. Το παρουσιαστικό του, η στιβαρότητά του και η υποκριτική του ωριμότητα τον έκαναν αγαπητό στους τηλεθεατές και πάντα απέπνεε κύρος και σοβαρότητα.
Η μάχη με τον καρκίνο και το συγκινητικό φινάλε
Ο Κώστας Καρράς πάλεψε για έξι ολόκληρα χρόνια με τον καρκίνο. Στο πλευρό του βρισκόταν η σύζυγός του, Αγγελική, και ο γιος του, Βασίλης. Παρά την δύσκολη μάχη, διατήρησε πάντα τη δύναμή του και την αξιοπρέπειά του, χωρίς ποτέ να αποκαλύψει δημοσίως την προσωπική του οδύνη. Στις 6 Μαΐου 2012, άφησε την τελευταία του πνοή, αφήνοντας πίσω του μια κληρονομιά γεμάτη ευγένεια, αφοσίωση και συναισθηματική δύναμη, που συνεχίζει να εμπνέει και να συγκινεί το κοινό.