Η Κάτια Δανδουλάκη, σε μια ειλικρινή και συγκινητική συνέντευξη στο ένθετο Docville και τον δημοσιογράφο Αντώνη Μποσκοϊτη, ανοίγει την καρδιά της και μιλά για τους προσωπικούς της φόβους, τις ανησυχίες της για το τέλος της ζωής και τη σύνδεση της με τη θεατρική τέχνη.
Με αφορμή τη νέα της θεατρική παράσταση, η διάσημη ηθοποιός αναφέρεται σε μια πτυχή της ζωής της που δεν είναι συνηθισμένο να ακούγεται από τα στόματα των δημοσίων προσώπων.
Η Κάτια Δανδουλάκη δεν διστάζει να παραδεχτεί ότι ποτέ δεν κατάφερε να νικήσει τον φόβο της ενδεχόμενης ταλαιπωρίας που μπορεί να προηγηθεί του βιολογικού τέλους. «Ποτέ δεν μπόρεσα να νικήσω τον φόβο της ενδεχόμενης ταλαιπωρίας πριν από το βιολογικό τέλος», εξομολογείται η ηθοποιός, τονίζοντας την επιθυμία της να φύγει από τη ζωή «χωρίς να το καταλάβει», δίχως πόνο ή οδύνη. Η φόβος αυτός είναι βαθύς και προσωπικός, ένα συναίσθημα που δεν έχει καταφέρει να ξεπεράσει παρά τις διαφορετικές πτυχές της καριέρας και της ζωής της.
Όπως αναφέρει, οι φόβοι της δεν περιορίζονται μόνο στον τομέα της ζωής και του θανάτου. Ο φόβος των αεροπλάνων την έχει συνοδεύσει σε όλη της τη ζωή, ενώ εξομολογείται ότι δεν θέλει να βιώσει κάτι «οδυνηρό και απότομο» όταν έρθει η ώρα του τέλους. Ο φόβος της απώλειας του ελέγχου, της νοητικής της κατάστασης, την απασχολεί ιδιαίτερα. «Δεν θέλω να χάσω το μυαλό μου», λέει, ενώ περιγράφει τη συγκίνηση που ένιωσε παρατηρώντας τα πρώτα σημάδια της άνοιας στη μητέρα της, ένα γεγονός που την είχε σοκάρει και της έφερε στη μνήμη την έννοια της φθοράς.
Αναφερόμενη στην τέχνη της, η Κάτια Δανδουλάκη αναγνωρίζει την αμφιλεγόμενη φύση του επαγγέλματος των ηθοποιών, τονίζοντας τη «τρέλα» και την αναγκαιότητα για διαρκή ρίσκο. Μιλώντας για την ίδια, υπογραμμίζει την εφήμερη φύση του θεάτρου και την ανάγκη για συνεχείς προκλήσεις, λέγοντας πως «χτίζουμε παλάτια στην άμμο». Η διάσημη ηθοποιός κατανοεί πλήρως τη διαφορά του θεάτρου από την πραγματική ζωή και τη σύνδεση αυτών των αντιφάσεων με την προσωπική της ψυχολογία και φόβους.