Το Δαχτυλίδι του Ψαρά, ένα από τα πιο εμβληματικά σύμβολα της παπικής εξουσίας, έχει ιστορία που ξεκινά τουλάχιστον από τον 13ο αιώνα. Το όνομά του προέρχεται από τον Άγιο Πέτρο – τον πρώτο Πάπα και ψαρά στο επάγγελμα σύμφωνα με την Καθολική παράδοση. Το δαχτυλίδι αυτό χρησιμοποιούνταν για τη σφράγιση επίσημων παπικών εγγράφων, μαζί με ένα μενταγιόν που ονομάζεται bulla.
Όταν ένας Πάπας πεθαίνει, η Καθολική Εκκλησία ακολουθεί μια τελετουργική διαδικασία που περιλαμβάνει την καταστροφή τόσο του δαχτυλιδιού όσο και του bulla, για να αποτραπεί η χρήση τους για πλαστά έγγραφα. Η πράξη αυτή πραγματοποιείται με σφυρί από τον Καρδινάλιο Καμεραλένγκο, ο οποίος έχει την ευθύνη να διαχειρίζεται τα ζητήματα της Εκκλησίας κατά τη μεταβατική περίοδο πριν την εκλογή νέου Πάπα. Το τελετουργικό πραγματοποιείται παρουσία του Κολεγίου των Καρδιναλίων.
Αν και η πρακτική αυτή τηρούνταν αυστηρά από το 1521, υπήρξε μια αλλαγή το 2013, μετά την παραίτηση του Πάπα Βενέδικτου. Από τότε, αντί για πλήρη καταστροφή, στο δαχτυλίδι χαράσσεται ένας μεγάλος σταυρός, ώστε να καταστεί ακατάλληλο για χρήση.
Ο Πάπας Φραγκίσκος, γνωστός για την ταπεινότητά του, φορούσε το Δαχτυλίδι του Ψαρά μόνο σε επίσημες περιστάσεις, προτιμώντας στην καθημερινότητά του ένα απλό ασημένιο δαχτυλίδι από την εποχή που ήταν καρδινάλιος. Μάλιστα, αντί να παραγγείλει ένα νέο δαχτυλίδι όταν εξελέγη Πάπας, επέλεξε ένα ήδη υπάρχον από επίχρυσο ασήμι που είχε ανήκει σε συνεργάτη του Πάπα Παύλου ΣΤ’.
Το 2019 προκλήθηκε συζήτηση όταν ο Πάπας αποτραβούσε το χέρι του για να αποφύγει να του φιλήσουν το δαχτυλίδι – μια κίνηση που παρεξηγήθηκε από ορισμένους. Το Βατικανό διευκρίνισε αργότερα ότι η πρόθεσή του ήταν υγειονομική: ήθελε να μειώσει τον κίνδυνο μετάδοσης μικροβίων.
Το Δαχτυλίδι του Ψαρά παραμένει ένα δυνατό σύμβολο πίστης, παράδοσης και εξουσίας, ακόμα και αν η χρήση του έχει μεταλλαχθεί με τον χρόνο.