Στη έκτακτη συνεδρίαση της Ολομέλειας της Βουλής για την επέτειο αποκατάστασης της Δημοκρατίας, μίλησε η πρόεδρος της «Πλεύσης Ελευθερίας», Ζωή Κωνσταντοπούλου.
«Οι επέτειοι έχουν πάντα τη σημασία τους ως υπομνήσεις και αφυπνίσεις. Έχουν την αξία τους για να κρατούν ζωντανή τη σχέση μας με την ιστορία και με τη ταυτότητά μας. Η φετινή επέτειος των 50 ετών από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας μάς υπενθυμίζει ότι στο πολύ κοντινό παρελθόν στη χώρα μας αφαιρέθηκαν διά της βίας και των όπλων η δημοκρατία, τα δικαιώματα και οι ελευθερίες των ανθρώπων», ανέφερε, μεταξύ άλλων, η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας, Ζωή Κωνσταντοπούλου, κατά την ομιλία της στην ειδική συνεδρίαση της Ολομέλειας της Βουλής για την επέτειο αποκατάστασης της Δημοκρατίας στη χώρα μας.
H παρέμβαση της Ζωής Κωνσταντοπούλου και της Πλεύσης Ελευθερίας για τα 50 χρόνια από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας:
Οι Επέτειοι έχουν πάντα τη σημασία τους, ως υπομνήσεις και αφυπνίσεις. Έχουν την αξία τους, για να κρατούν ζωντανή τη σχέση μας με την Ιστορία και με την ταυτότητά μας. Η φετινή Επέτειος των 50 ετών από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας μας υπενθυμίζει ότι στο πολύ κοντινό παρελθόν στη χώρα μας αφαιρέθηκαν δια της βίας και των όπλων η Δημοκρατία, τα δικαιώματα και οι ελευθερίες των ανθρώπων, ότι στο πολύ κοντινό παρελθόν κάποιοι θέλησαν να βάλουν «στο γύψο» την ελεύθερη έκφραση, την πολιτική και κοινωνική ζωή και δημιουργία και ότι ταυτόχρονα κάποιοι άλλοι, πρωτίστως νέοι, δεν συμβιβάσθηκαν και δεν υπέκυψαν, αλλά αγωνίστηκαν, εξεγέρθηκαν, αντιστάθηκαν, και πλήρωσαν τους αγώνες τους για Δημοκρατία κι Ελευθερία με την ζωή τους, με την υγεία τους, με την σωματική τους ακεραιότητα, με την προσωπική ελευθερία τους.
Η φετινή επέτειος μας υπενθυμίζει ακόμη ότι χρειάστηκαν χρόνια και κόπος μετά την πολιτειακή αποκατάσταση της Δημοκρατίας για να αφαιρεθούν από τις δομές του Κράτους πρόσωπα και νοοτροπίες που υπηρετούσαν τη Χούντα και την Απολυταρχία, για να εντοπισθούν και να αποπεμφθούν τα χουντικά «σταγονίδια», για να φτάσουμε πιο κοντά στον εκδημοκρατισμό.
Η Επέτειος αποκατάστασης της Δημοκρατίας, μας υπενθυμίζει ότι η Δικαιοσύνη για τα Εγκλήματα των Χουντικών και του Δικτατορικού Καθεστώτος αποδόθηκε μόνον σε ένα βαθμό κι ότι ακόμη και μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας επιχειρήθηκε η δικαστική παραποίηση της Ιστορίας, και η υποβάθμιση της Προδοσίας και της Προδοσίας της Κύπρου, με την κρίση ότι η επιβολή της Χούντας επί 7 χρόνια και 3 μήνες ήταν δήθεν «στιγμιαίο έγκλημα». Μας υπενθυμίζει και εκείνο που κανείς δεν πρέπει να ξεχνά, ότι μέχρι σήμερα η Κύπρος πληρώνει το τίμημα της 7ετούς Δικτατορίας, που εξαφανίσθηκε όταν εκπλήρωσε τον σκοπό της, με το Πραξικόπημα στην Μεγαλόνησο, που άνοιξε τον δρόμο στην τουρκική Εισβολή και στην συνεχιζόμενη μέχρι σήμερα 50ετή Κατοχή.
Η Χούντα έπεσε στις 23 Ιουλίου 1974, Πρωθυπουργός ορκίσθηκε στις 24 Ιουλίου 1974, οι πρώτες εκλογές έγιναν στις 17 Νοεμβρίου 1974, στην πρώτη Επέτειο της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου, και στις 8 Δεκεμβρίου 1974 έγινε το ιστορικής σημασίας Δημοψήφισμα για το Πολίτευμα, στο οποίο ο ελληνικός λαός αποφάσισε το τέλος της Μοναρχίας και την Αβασίλευτη Δημοκρατία, θέτοντας τις βάσεις του δημοκρατικού πολιτεύματος στην σύγχρονη Ελλάδα. Η Βουλή υιοθέτησε στη συνέχεια ένα από τα πιο πρωτοποριακά τότε Συντάγματα, το Σύνταγμα του 1975, με ευρεία και αναλυτική κατοχύρωση δικαιωμάτων και ελευθεριών, ατομικών, πολιτικών, κοινωνικών, με απαγόρευση των βασανιστηρίων, με απαγόρευση της έκδοσης ανθρώπων για τη δράση τους για την ελευθερία, με κατοχύρωση, ως ακροτελεύτιου άρθρου και πάλι, του παλαιού, ιστορικού άρθρου 114, του 1-1-4, που ενέπνευσε τους δημοκρατικούς αγώνες από την δεκαετία του 60, του δικαιώματος και της υποχρέωσης κάθε πολίτη να αγωνίζεται για την υπεράσπιση της Πατρίδας και της Δημοκρατίας και να αντιστέκεται με κάθε μέσο σε όποιον επιχειρεί να την καταλύσει με τη βία. Του Δικαιώματος Δημοκρατικής Άμυνας και Αντίστασης.
Η Αποκατάσταση της Δημοκρατίας και οι θεσμικές και δημοκρατικές εγγυήσεις που άρχισαν να χτίζονται αμέσως μετά ήταν σίγουρα γεγονότα που προοιωνίζονταν μια ανθηρή πορεία για τη χώρα μας και τους πολίτες.
50 χρόνια μετά, τα ερωτήματα είναι αμείλικτα για τη Δημοκρατία:
Πώς κύλησε μισός αιώνας χωρίς να εμπεδωθούν έμπρακτα στην Ελλάδα θεσμοί, εγγυήσεις, διαδικασίες που να εδραιώνουν την πραγματική δημοκρατική λειτουργία, την λειτουργία της Δικαιοσύνης, την προστασία των Δικαιωμάτων και της Αξιοπρέπειας όλων, την Διαφάνεια, το τέλος των Διακρίσεων, την Ισότητα και την Ισονομία, την εξάλειψη κάθε εμποδίου στην άσκηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων όλων;
Πώς φθάσαμε στην Ελλάδα των Μνημονίων, των περικοπών μισθών, συντάξεων, δημοσίων δαπανών για ζωτικές λειτουργίες όπως η Παιδεία, η Υγεία, η Κοινωνική Ασφάλιση, πώς φθάσαμε στην Ελλάδα της επιβολής ενός παράνομου Χρέους που δεν ανήκε στους πολίτες, της επιβολής εξουθενωτικών μέτρων για την δήθεν αποπληρωμή αυτού του Χρέους, στην ωμή παραβίαση της ηχηρής πλειοψηφικής δημοκρατικής εντολής του μοναδικού Δημοψηφίσματος που πραγματοποιήθηκε μετά το 1974, του Δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου 2015, του 62% 0ΧΙ;
Πώς φτάσαμε στη σημερινή Ελλάδα, του Εγκλήματος στο Μάτι, του Εγκλήματος στα Τέμπη, στην ανοχύρωτη πολιτεία που αφήνει πολίτες, ανθρώπους, περιβάλλον, οικοσυστήματα και κάθε ζωντανή ύπαρξη στο έλεος της φωτιάς, της πλημμύρας, της θεομηνίας, της ανικανότητας, της ανευθυνότητας, του ρουσφετιού και της συναλλαγής, στην χώρα του «πάμε κι όπου βγει», στην «κακιά τη χώρα», στη χώρα που σκοτώνει τα παιδιά της;
Πώς φτάσαμε στην μονίμως άδεια Βουλή, στην οποία δεν εμφανίζεται ούτε η Κυβέρνηση, ούτε η κυβερνητική κοινοβουλευτική πλειοψηφία, ούτε τα περισσότερα κόμματα της φερόμενης Αντιπολίτευσης;
Πώς φθάσαμε στις τροπολογίες της ντροπής, με εξυπηρετήσεις της νύχτας σε «ημετέρους» και με παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη σε βάρος των αδυνάτων, σε βάρος των εργαζομένων και υπέρ Τραπεζών, τραπεζιτών και οικονομικών συμφερόντων;
Πώς φτάσαμε στην εμπέδωση της Ατιμωρησίας του πολιτικού προσωπικού ως συνθήκη λειτουργίας του πολιτεύματος;
Πώς φτάσαμε στην Αρνησιδικία, την Αδικία, την Ανισονομία, ως καθημερινές συνθήκες που σπρώχνουν την κοινωνία στο περιθώριο και στην απελπισία;
Πώς φθάσαμε στην Ελλάδα των γυναικοκτονιών, τις οποίες η Κυβέρνηση παρουσιάζει ως «βιολογικό φαινόμενο», λογοκρίνοντας ακόμη και έργα τέχνης που προορίζονται να αφυπνίσουν και να ευαισθητοποιήσουν;
Οι απαντήσεις είναι εξίσου αμείλικτες:
Η σημερινή Ελλάδα είναι το αποτέλεσμα των πράξεων και των παραλείψεων εκείνων που ανέλαβαν αυτές τις δεκαετίες την υψηλή ευθύνη να εκπροσωπήσουν τους πολίτες, να Κυβερνήσουν τον τόπο, να νομοθετήσουν, να διαχειρισθούν τα δημόσια πράγματα και το δημόσιο χρήμα, να συγκροτήσουν υπόδειγμα διακυβέρνησης και πολιτικής λειτουργίας, αλλά και κοινωνικό υπόδειγμα. Είναι αποτέλεσμα των πράξεων και των παραλείψεων εκείνων που πήραν στα χέρια τους Εξουσία, Κυβερνητική, Νομοθετική και Δικαστική, και την άσκησαν με τρόπο που καταστρατηγεί την λαϊκή κυριαρχία: με ιδιοτέλεια, ασυνέπεια, διαφθορά, ασυνειδησία, χωρίς αγάπη για τον τόπο και τους ανθρώπους, παραδόθηκαν σε προσωπικά και ιδιωτικά συμφέροντα και ξέχασαν το δημόσιο και το κοινωνικό συμφέρον.
Η σημερινή Ελλάδα είναι το αποτέλεσμα της βαθιάς περιφρόνησης που επιδεικνύουν επί δεκαετίες οι Εξουσίες για την κοινωνία και τους ανθρώπους, τους οποίους αντιμετωπίζουν σαν ενοχλητικούς και παρακατιανούς:
Για τα παιδιά, που στερούνται βασικές προσβάσεις στην Παιδεία και στο Σχολείο. Για τους νέους, που δοκιμάζονται τα όνειρα κι οι προσδοκίες τους και δυσκολεύονται να σπουδάσουν, να δημιουργήσουν, να κάνουν οικογένεια, ακόμη και να ζήσουν μόνοι τους. Για τους εργαζόμενους, στους οποίους δεν είναι εγγυημένες ούτε οι αποδοχές διαβίωσης. Για τους ανέργους, που είναι αβέβαιη όχι μόνον η εργασιακή αποκατάσταση, αλλά και η ίδια η επιβίωση και η στέγη τους. Για τους αυτοαπασχολούμενους, εμπόρους, ελεύθερους επαγγελματίες, που πλέον στιγματίζονται και τιμωρούνται φορολογικά σαν να ήταν κλέφτες. Για τους συνταξιούχους, που αναμένουν για χρόνια να «βγει» η σύνταξή τους. Για τους αγρότες, που δήθεν «πήραν πολλές αποζημιώσεις» κι ας μην μπορούν να υποστηρίξουν το κόστος παραγωγής. Για τις οικογένειες, για τους πολύτεκνους και τρίτεκνους, για τις μονογονεϊκές οικογένειες, για τα ζευγάρια και τους ανθρώπους που προσπαθούν να υιοθετήσουν παιδιά. Για τους ασθενείς, τους ευάλωτους, τους ανθρώπους με αναπηρία και όσους φροντίζουν για αυτούς.
Όλες κι όλοι αυτοί οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται διαχρονικά από τις Εξουσίες σαν παράγοντας ενόχλησης και όχι ως κίνητρο πρωτοβουλίας. Η καλυτέρευση της ζωής τους, η εξασφάλιση της συμμετοχής τους, η συμπερίληψή τους, η αξιοποίηση της γνώμης τους, των ιδεών τους, η ικανοποίηση των αιτημάτων και των αναγκών τους, δεν έγινε ποτέ πολιτική προτεραιότητα, παρά μόνον σπάνια, προσωρινά και ευκαιριακά, όταν η περιφρόνηση παρήγαγε πολιτικό κόστος.
Κι όμως, αυτοί οι άνθρωποι, όλοι αυτοί οι άνθρωποι, είναι, κατά το Σύνταγμά μας, οι φορείς της λαϊκής Κυριαρχίας, οι εντολείς της Εξουσίας και κάθε εξουσίας:
Όλες οι Εξουσίες πηγάζουν από το λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα. Αυτό προβλέπει το πρώτο άρθρο του Συντάγματός μας. Η Δημοκρατία δεν αποκαταστάθηκε για να καθίσουν κάποιοι σε καρέκλες, αλλά για να έρθει ο κόσμος, η κοινωνία στη θέση να επιλέγει, να εκλέγει και να ελέγχει τους Κυβερνώντες, να είναι ο λαός η πραγματική πηγή της Εξουσίας και στον λαό, στην κοινωνία να αναφέρονται και να λογοδοτούν όλες οι εξουσίες.
Οι Εξουσίες στην Ελλάδα διαχρονικά προσπάθησαν να αποξενώσουν το λαό και την κοινωνία από την άσκηση της δύναμής τους. Με την συστηματική προπαγάνδα επιχειρήθηκε να εμπεδωθεί στους πολίτες η αίσθηση ότι υπάρχει ένα πολιτικό προσωπικό που «ξέρει καλύτερα» και έχει τις «τεχνοκρατικές γνώσεις» να κυβερνήσει στο όνομα των πολιτών, οι οποίοι «δεν ξέρουν» και πάντα φταίνε. Εδώ και δεκαετίες λειτουργούν στη Δικαιοσύνη μηχανισμοί που χαρίζονται στις εξουσίες και εξουθενώνουν τους πολίτες. Εδώ και δεκαετίες νομοθετείται ο συνεχής περιορισμός της λαϊκής συμμετοχής στην απονομή της Δικαιοσύνης και περιορίζεται η αρμοδιότητα των Μεικτών Ορκωτών Δικαστηρίων, που είναι αρμόδια για τα κακουργήματα και τα πολιτικά εγκλήματα, κατά το Σύνταγμα.
Επί δεκαετίες οι πολίτες παρακολουθούν τις εξουσίες να παραβιάζουν το νόμο και τα καθήκοντά τους ατιμωρητί. Παρακολουθούν τις Κυβερνήσεις να μην εφαρμόζουν δικαστικές αποφάσεις που δικαιώνουν πολίτες. Παρακολουθούν το πολιτικό προσωπικό να κρύβεται πίσω από την βουλευτική ασυλία και το Νόμο περί Ευθύνης Υπουργών. Παρακολουθούν τις Κυβερνήσεις να διορίζουν την Ηγεσία της Δικαιοσύνης. Παρακολουθούν να εξουθενώνονται δικαστικά οι φτωχοί άνθρωποι και να επιβραβεύονται οι υπαίτιοι σκανδάλων. Παρακολουθούν ένα Κράτος που κατάσχει τα σπίτια Ατόμων με Αναπηρία και φτωχών ανθρώπων για ανυπαίτιες ή ανύπαρκτες οφειλές σε Funds, αλλά δεν διεκδικεί εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ από τη Γερμανία για τις Οφειλές προς την Ελλάδα για τα Εγκλήματα των Ναζί. Και καθίστανται αποδέκτες της κεντρικής προπαγάνδας ότι «Έτσι είναι τα πράγματα και δεν αλλάζουν», «Δεν μπορείς να κάνεις τίποτε», «Δεν υπάρχει Εναλλακτική». Κι όσο οι πολίτες δεν εξεγείρονται, δεν επαναστατούν, τόσο οι Εξουσίες βαυκαλίζονται ότι πέτυχαν να περιθωριοποιήσουν τον λαό και την κοινωνία και να ακυρώσουν το πραγματικό νόημα των δημοκρατικών αγώνων και της αποκατάστασης της Δημοκρατίας, που ποτέ δεν ολοκληρώθηκε.
Η απονομιμοποίηση και αποδοκιμασία αυτών των Εξουσιών από την κοινωνία εκφράζεται προς το παρόν με την εκλογική κατολίσθηση των Κομμάτων Εξουσίας, αλλά και με την εκτίναξη των ποσοστών Αποχής.
Το ζήτημα και το ζητούμενο, κι αυτό που προσωπικά και πολιτικά υπηρετούμε, αυτό στο οποίο στοχεύουμε στην Πλεύση Ελευθερίας, ως δημοκρατικό πρόταγμα, είναι να καταφέρουμε να εμπνεύσουμε την ευρεία, ζωντανή συμμετοχή, και με τη συμμετοχή να απονομιμοποιήσουμε τις εξουσίες που μας οδήγησαν εδώ κι ακύρωσαν ελπίδες και προσδοκίες. Με συμμετοχή. Με παρουσία.
Και μέσα από αυτή τη συμμετοχή και παρουσία να οικοδομηθεί η πραγματική δημοκρατική και αμεσοδημοκρατική εξουσία της κοινωνίας:
Με τη δική μας επίμονη παρουσία στη Βουλή, εκεί που οι πολίτες μας έδωσαν την εντολή να τους εκπροσωπούμε.
Με την παρουσία των πολιτών μέσα στη Βουλή, όπου τους προσκαλούμε σταθερά να γεμίζουν τα θεωρεία στις συζητήσεις νομοσχεδίων.
Με κοινωνική παρουσία και στην Ευρωβουλή, στη διαδικασία των Αναφορών, που προορίζεται για τους πολίτες.
Με πρόσκληση και ακρόαση φορέων και πολιτών μέσα στη Βουλή, μια παράδοση που η Πλεύση Ελευθερίας αποκατέστησε στην αρχή της νέας κοινοβουλευτικής περιόδου, αφού τα παλιά κόμματα εξουσίας κρατούσαν τους πολίτες μακριά εφαρμόζοντας μέχρι και το 2023 τις διατάξεις περί Πανδημίας.
Με γεμάτες δικαστικές αίθουσες στις δίκες όπου κρίνονται κοινωνικά δικαιώματα, κοινωνικοί, εργασιακοί, περιβαλλοντικοί αγώνες, σε δίκες κεκαλυμμένων πολιτικών διώξεων.
Με γεμάτους δρόμους και γεμάτες πλατείες σε συγκεντρώσεις για την Ειρήνη, τη Δημοκρατία, την Δικαιοσύνη, τα Δικαιώματα Όλων.
Με ενίσχυση της λαϊκής συμμετοχής στα Δικαστήρια και επαναφορά των Συνταγματικών Αρμοδιοτήτων των Μεικτών Ορκωτών Δικαστηρίων, με πλειοψηφία ενόρκων, πλειοψηφία πολιτών.
Για τη Συμμετοχή αυτή, για να εμπνευστεί και να κινητοποιηθεί η κοινωνία, το παράδειγμα είναι ζωτικής σημασίας.
Η συμμετοχή είναι προϋπόθεση δημοκρατίας.
Όπως και η Δικαιοσύνη..
Και, βέβαια, η Ιστορική Μνήμη, η γνώση της Ιστορίας, ως στοιχείο της ταυτότητάς μας και αφετηρία του μέλλοντός μας.
Ο Ελληνικός λαός έχει εγγεγραμμένη στην ταυτότητά του την Αντίσταση στις Απολυταρχίες, την Άρνηση Υποταγής, την Ελεύθερη ύπαρξη, το ελεύθερο φρόνημα. Ο Αντιδικτατορικός Αγώνας είναι στοιχείο της Ιστορίας Αντίστασης του λαού μας, κομμάτι της ταυτότητάς μας, όπως η Επανάσταση του 21 και η Εθνική Αντίσταση.
Είναι η ώρα στις Εθνικές Επετείους που μας θυμίζουν τις ένδοξες σελίδες της Ιστορίας μας, να προστεθούν οι Επέτειοι του Αντιδικτατορικού Αγώνα και της Αποκατάστασης τις Δημοκρατίας, η 17η Νοεμβρίου, η 23η-24η Ιουλίου, η 8η Δεκεμβρίου. Εμείς το έχουμε ήδη προτείνει επίσημα στην Βουλή…
Είναι η ώρα από τη Δημοκρατία στα λόγια να περάσουμε στην ενσυνείδητη δημοκρατία της πράξης και της συμμετοχής. Αυτό επιτάσσουν οι αγώνες τόσων ανθρώπων, αυτό αποτελεί την πραγματική τιμή στον Αντιδικτατορικό Αγώνα, αυτό θα αποτελέσει την πραγματική αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα, οδηγό και έμπνευση για τις νέες γενιές.