Γράφει η Έφη Αβραμηλά
Δεν πήγα ποτέ στην αλάνα απέναντι από το σπίτι μου να παίξω με τα άλλα παιδιά. Φοβόμουν μην…
γρατζουνίσω τα γόνατά μου. Δεν σήκωσα ποτέ το χέρι μου στο αμφιθέατρο της σχολής γιατί φοβόμουν την έκθεση. Ποτέ δε μίλησα στο αγόρι που μου άρεσε γιατί φοβόμουν την απόρριψη.
Δεν με κατηγορώ. Η αλήθεια είναι ότι εμείς οι άνθρωποι είμαστε σχεδιασμένοι να ‘’κρατάμε καθαρά τα γόνατά μας’’ και να αποφεύγουμε οτιδήποτε μπορεί να απειλήσει την ψυχική και σωματική ασφάλειά μας. Είμαστε σχεδιασμένοι – “καταδικασμένοι” να νιώθουμε φόβο και δισταγμό κάθε φορά που πάμε να τολμήσουμε το οτιδήποτε.
Δημιουργηθήκαμε για να επιβιώνουμε χωρίς απαραίτητα να “ζούμε”. Κάθε στιγμή που ένα δίλημμα μας ταλαιπωρεί, η πιο ασφαλής για εμάς λύση θα έχει το προβάδισμα και θα είναι στολισμένη με αληθοφανείς και εύπεπτες δικαιολογίες. Φαίνεται πως η ανάγκη του ανθρώπου να ευτυχήσει δεν περιλαμβάνεται στο σχέδιο της δημιουργίας.
Γι’ αυτό το λόγο, την επόμενη φορά που θα βρεθείτε στη “στιγμή του διλήμματος” φροντίστε να εκπλήξετε τον εαυτό σας, εκθέστε τον στον κίνδυνο της αβεβαιότητας. Προσπαθήστε να τα έχετε όλα, γιατί είναι προτιμότερο από το να αρκεστείτε στο τίποτα.
Ακούστε με, μπορεί ο δρόμος της αβεβαιότητας να είναι πιο δύσβατος, αλλά δεν θα σας βγάλει ποτέ σε αδιέξοδο. Τολμήστε να γίνετε ό,τι ονειρεύεστε, τολμήστε να πείτε ό,τι αισθάνεστε. Και ας κουραστείτε, ας απογοητευτείτε, ας “γρατζουνιστούν τα γόνατά σας”, αξίζει τον κόπο. Αυτό θα κάνω και εγώ, θα τρέχω κόντρα στο φόβο μου και ελπίζω να συναντηθούμε στο τέρμα.
Πηγή
Πηγή: tro-ma-ktiko.blogspot.com