Το σκάνδαλο των δωρεών του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος (CDU) επί ηγεσίας Χέλμουτ Κολ είναι το σημείο που απασχολεί περισσότερο τα γερμανικά ΜΜΕ από το βιβλίο «Αναμνήσεις. Η ζωή μου στην πολιτική» του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, το οποίο κυκλοφόρησε τη Δευτέρα 8 Απριλίου, λίγο περισσότερο από τρεις μήνες μετά τον θάνατό του.
Ο Χέλμουτ Κολ είχε παραδεχθεί ότι είχε λάβει ως δωρεά περίπου 2 εκατομμύρια γερμανικά μάρκα για το κόμμα τη δεκαετία του ’90, χωρίς να το αναφέρει. Αιτιολογώντας τη σιωπή του, είχε δηλώσει ότι είχε δώσει τον λόγο του στους δωρητές. Ακόμη και σήμερα παραμένει ασαφής η προέλευση των χρημάτων, ενώ το CDU βυθίστηκε τότε στη χειρότερη κρίση στην ιστορία του. Εν μέσω της αναταραχής, και έπειτα από δηλώσεις για δωρεά 100.000 μάρκων σε μετρητά, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε παραιτήθηκε το 2000 από αρχηγός του CDU και της κοινοβουλευτικής ομάδας του στην Bundestag.
«Ο Κολ φαίνεται να είχε δημιουργήσει έναν λογαριασμό την εποχή που ήταν ο ίδιος αρχηγός της κοινοβουλευτικής ομάδας, ως “αποθεματικό” εκτός των ταμείων του κόμματος και ήθελε να αποφύγει να μάθουν πολλοί για την ύπαρξή του. Η ελκυστικότητα αυτής της “αποθήκευσης” χρημάτων προέκυψε από το απλό γεγονός ότι το Ελεγκτικό Συνέδριο εκείνη την εποχή δεν είχε ακόμη ελέγξει την χρηματοδότηση της κοινοβουλευτικής ομάδας. Ο Κολ εκμεταλλεύθηκε αυτό το κενό και μιλούσε αστειευόμενος για το “σεντούκι του πολέμου”», αναφέρεται στο βιβλίο. Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε αναφέρει ακόμη ότι μόνο εκ των υστέρων αντελήφθη πως το εν λόγω ταμείο, στου οποίου τη διαχείριση έπρεπε να συνεισφέρει, αποτελούσε μέρος των «μαύρων» ταμείων του κόμματος. Οι δηλώσεις του ωστόσο δεν είναι εύκολο σήμερα να επαληθευτούν, καθώς οι σημαντικότεροι παράγοντες εκείνης της περιόδου -συμπεριλαμβανομένου του Χέλμουτ Κολ- δεν βρίσκονται εν ζωή.
Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε παραδέχεται πάντως και δικά του λάθη στη διαχείριση των γεγονότων εκείνης της περιόδου. «Εκείνη την εποχή, απώθησα τα πράγματα. Το πού χρησιμοποιήθηκαν τα χρήματα μου είναι άγνωστο. Δεν ήξερα τίποτα άλλο και δεν ήθελα να μάθω. Δεν ρώτησα ποτέ, γιατί ήταν σαφές ότι επρόκειτο για περιουσιακό στοιχείο του προέδρου του κόμματος. Αυτή η -έστω παθητική- συνενοχή, η οποία θα μπορούσε να οδηγήσει στο να είμαι πιο επικριτικός, στο να κάνω ερωτήσεις ή να αρνηθώ την ευθύνη για τα γεγονότα, με κατέστησε φυσικά μέρος του συστήματος Κολ. Δεν είμαι περήφανος για αυτό και έπρεπε να ήμουν πιο προσεκτικός και πιο αυστηρός (…) Η επίσημη αιτιολόγηση ότι το ποσό είχε συγκεντρωθεί από εισφορές μελών μιας ομάδας πολιτών από την Κολωνία δεν μπορούσε να πείσει ούτε τους πλέον αφελείς», γράφει χαρακτηριστικά.
«Αnnus horribilis» περιγράφει το 2010 για την Ελλάδα και την υγεία του
Το 656σέλιδο βιβλίο απομνημονευμάτων περιλαμβάνει πολλούς σταθμούς της 51χρονης πολιτικής καριέρας του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο οποίος επιθυμεί να παρουσιάζεται κυρίως ως αφοσιωμένος ευρωπαϊστής, ενώ περί τις 100 σελίδες αφιερώνονται στην ευρωκρίση από το 2010 -το οποίο περιγράφει ως «annus horribilis» για την Ελλάδα και για την υγεία του- έως το 2015. Σε αυτές, διαφαίνεται ξεκάθαρα ότι ο τότε υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας θεωρούσε εαυτόν δυσάρεστο αλλά αναγκαίο, ενώ η βασική ενόχλησή του αφορούσε κυρίως το γεγονός ότι από κάποιο σημείο και μετά εμφανιζόταν ως «δήμιος» της ευρωπαϊκής ιδέας. Στο βιβλίο αποκαλύπτεται μεταξύ άλλων και ότι διαγνώστηκε με καρκίνο του προστάτη το 2006, κάτι που γνώριζαν μόνο η οικογένεια και οι στενότεροι φίλοι του και αργότερα η Άνγκελα Μέρκελ.
Η γνωριμία με τον Τσίπρα
«Τον Τσίπρα τον είχα γνωρίσει ήδη από το 2013 ως ηγέτη της αντιπολίτευσης. Με ενδιέφερε αυτός ο άνθρωπος ενός ανερχόμενου κινήματος που έπνεε τα μένεα κατά της ευρωπαϊκής πολιτικής. Πώς πίστευε ότι μπορούσε να επιλύσει την κρίση; Αν και ουδείς ήθελε να τον υποδεχθεί εκείνη την εποχή στο Βερολίνο, εγώ τον κάλεσα στο υπουργείο Οικονομικών για να ανταλλάξουμε απόψεις. Σε μια συνομιλία που διήρκεσε μία ώρα επιχείρησε να μου αναλύσει πως η πολιτική λιτότητας ήταν λάθος, μου εξήγησε με αφοπλιστική αμεσότητα ότι θα υποσχεθεί στη διάρκεια της επικείμενης προεκλογικής εκστρατείας πως θα κρατήσει τη χώρα στο ευρώ πάση θυσία, χωρίς όμως, όταν γίνει πρωθυπουργός, να αποδέχεται την αιρεσιμότητα, δηλαδή οποιοδήποτε πρόγραμμα. Του απάντησα με την ίδια αμεσότητα πως του εύχομαι να μην κερδίσει τις εκλογές για το καλό του, επειδή η υπόσχεση που θα του εξασφαλίσει εκλογική επιτυχία δεν μπορεί να τηρηθεί με κανέναν τρόπο. Η Ελλάδα δεν μπορούσε να παραμείνει μέλος της Ευρωζώνης χωρίς τις απαραίτητες υποχρεώσεις. Αυτό το ήξερε και ο Τσίπρας. Η απάντησή μου όμως δεν τον εντυπωσίασε. Από αυτή τη συζήτηση μου εντυπώθηκε όμως η αδίστακτη πρόθεσή του να προωθήσει μια στάση όσο αδύναμη κι αν ήταν». Από τότε συνειδητοποίησε ότι δύσκολα θα έβρισκε πεδίο συμβιβασμού με τον τέως πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ και πως η κρίση θα επέστρεφε ως «φάρσα», όπως χαρακτηριστικά γράφει.
Τι αναφέρει για τον Βαρουφάκη
Στην αυτοβιογραφία του ο Σόιμπλε αφιερώνει ξεχωριστό υποκεφάλαιο στον Γιάνη Βαρουφάκη. «Αυτή την κρίση προκάλεσε σε μεγάλο βαθμό ο άνθρωπος ο οποίος κατά την κυβερνητική αλλαγή ανέλαβε ως υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας να υλοποιήσει το σχέδιο. Ο Γιάνης Βαρουφάκης ήταν οικονομολόγος γνωστός για την ειδίκευσή του στον τομέα της θεωρίας των παιγνίων, ωστόσο τους όρους του παιχνιδιού δεν τους καταλάβαινε ή τους αγνοούσε συνειδητά. Η πρώτη του εμφάνιση στο Eurogroup, κατά την οποία εν είδει πανεπιστημιακής διάλεξης μάς εξήγησε πόσο ανίδεοι είμαστε όλοι, διέλυσε εξαρχής οποιαδήποτε καλή διάθεση και αποδείχθηκε καταστροφική για την περαιτέρω συνεργασία. Οι προκλητικές απόψεις και οι εσκεμμένα αντισυμβατικοί του τρόποι πήγαιναν χέρι χέρι στην περίπτωση του Βαρουφάκη. Αποκήρυξε την προηγούμενη πολιτική ως ένα συνδυασμό “τοξικών λαθών” και της είχε ήδη δείξει το μεσαίο του δάχτυλο δημοσίως – ένας υπουργός με αέρα ποπ σταρ που με άφηνε παγερά αδιάφορο. Τα έβρισκα όλα αυτά σαχλά, σε μεγάλη απόσταση από τη σοβαρότητα του κύκλου των υπουργών Οικονομικών και την ένταση που απαιτούσε η περίσταση. Ούτε ήθελα να ανταγωνιστώ με την αναμφισβήτητη δυναμική του αστέρα που ενθουσίαζε τους επαγγελματίες των μίντια, ειδικά στη Γερμανία, ούτε όμως ήθελα να υποχωρήσω στην αέναη παρουσία του στα μίντια. Από τους σημαντικότερους Ευρωπαίους ομολόγους του, ήμουν επιδεικτικά ο τελευταίος που επισκέφθηκε. Όταν τελικά ήρθε στο Βερολίνο, με συμβούλευσαν οι συνεργάτες μου να αποφύγω μια κοινή δημόσια εμφάνιση εξαιτίας των χιλιοτραγουδισμένων επικοινωνιακών ικανοτήτων του. Εγώ όμως επέμεινα στο συνηθισμένο πρωτόκολλο των επισκέψεων, δηλαδή μπροστά στη σημαία και με συνέντευξη Τύπου. Ο Βαρουφάκης εμφανίστηκε συνοδευόμενος από τον αναπληρωτή υπουργό Οικονομικών, Ευκλείδη Τσακαλώτο. Όταν ο Βαρουφάκης μου εξήγησε διεξοδικά ότι στην κυβέρνησή του, με εξαίρεση τον ίδιο, ήταν όλοι άσχετοι και τόνισε μάλιστα πως ο ίδιος δεν είναι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, παρενέβη ο Τσακαλώτος και είπε “εγώ ξέρω”. Αυτό με έκανε να αντιδράσω λέγοντας ότι προφανώς εκείνος είναι ο επιβλέπων. Από αυτή την ανταλλαγή απόψεων αυτό που μου έμεινε, και θα μπορούσε να είναι κι ένα συμπέρασμα για τη σύντομη θητεία του Βαρουφάκη, είναι “συμφωνούμε πως διαφωνούμε”. Αν και ο Βαρουφάκης, ο οποίος ήθελε πάντα να έχει την τελευταία λέξη, προσέθεσε στην κοινή συνέντευξη Τύπου ότι ούτε καν σε αυτό συμφωνούμε. Επειδή μιλούσαμε όλοι ως υπουργοί Οικονομικών στα αγγλικά, προσφωνούσαμε ο ένας τον άλλον με το μικρό μας όνομα, αλλά δεν επέτρεπα στον εαυτό μου να τυφλωθεί από τα κοπλιμέντα του. Ο Βαρουφάκης αρεσκόταν να διεκδικεί την εύνοια με υπερβολικές φιλικότητες, ενώ την ίδια ακριβώς στιγμή, αναπαράγοντας περίπου χοντροκομμένες θεωρίες συνωμοσίας, ψιθύριζε για τις “σκοτεινές δυνάμεις” που θέλουν να υπονομεύσουν τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα».
Το δείπνο με Βενιζέλο
Επίσης, αφηγείται την πρώτη του συνάντηση με τον Ευάγγελο Βενιζέλο ως υπουργό Οικονομικών τον Ιούνιο του 2011. «Τον κάλεσα στο Βερολίνο, όχι στο υπουργείο, αλλά σε μια χαλαρή ατμόσφαιρα και ως ένδειξη εκτίμησης στο βραβευμένο εστιατόριο του Τιμ Ράουε, για να του εκθέσω τις αμφιβολίες μου… Αυτό που του είπα φάνηκε να του κόβει την όρεξη. Δεν έφαγε σχεδόν τίποτα, όταν του εξήγησα τη στάση μου σε αμφότερες τις εναλλακτικές σκέψεις. Αρχικά τον ρώτησα ωμά αν θα είχε νόημα να ανατεθεί η εφαρμογή του μεταρρυθμιστικού προγράμματος στην Κομισιόν στις Βρυξέλλες, ώστε να μην απαιτούνται κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες για την υλοποίηση των μέτρων. Ηταν μια πρόταση που ήξερα ότι θα είχε βαθιές συνέπειες στην κυριαρχία της Ελλάδας και την οποία απέρριψε κατηγορηματικά ο Βενιζέλος, ο οποίος μάλλον θα ήθελε ο ίδιος να γίνει πρωθυπουργός. Αποσαφήνισε ότι η Ελλάδα θέλει να παραμείνει πάση θυσία στην ευρωζώνη. Εχει όμως την περηφάνια της και γι’ αυτό δεν θα ήθελε ποτέ να εκχωρήσει κομμάτια της εθνικής της κυριαρχίας σε έναν ευρωπαϊκό θεσμό. Αφού αρνήθηκε και την προσωρινή έξοδο από τη νομισματική ένωση, δηλαδή το τάιμ άουτ που πρότεινα, στη διάρκεια του οποίου θα υποστηριζόταν γενναιόδωρα από την ΕΕ, έμεινε μόνο ο δύσκολος δρόμος των μεταρρυθμίσεων στο πλαίσιο των προγραμμάτων βοήθειας. Ετσι θα υποβάλλαμε τους Ελληνες σε πολλές δοκιμασίες και εκείνοι με τη σειρά τους θα έπρεπε να προβούν σε μια μεγάλη εσωτερική υποτίμηση…».
Οι πιέσεις στον Παπανδρέου
Περιγράφοντας τη δύσκολη συγκυρία για τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου στις Κάννες τον Νοέμβριο του 2011, αφηγείται τις πιέσεις από τους Μπαράκ Ομπάμα, Νικολά Σαρκοζί, Αγκελα Μέρκελ, αλλά και Κριστίν Λαγκάρντ και Μάριο Ντράγκι, ώστε να του υπαγορεύσουν το κείμενο για τη διενέργεια δημοψηφίσματος, προκειμένου να τεθεί ενώπιον των ψηφοφόρων το δίλημμα είτε να αποδεχθούν το πρόγραμμα βοήθειας είτε να αποφασίσουν να βγουν από το ευρώ.
«Οταν ενημέρωσα τους Ευρωπαίους ομολόγους μου γι’ αυτό, η Ισπανίδα υπουργός Οικονομικών Ελενα Σαλγκάδο, μια αξιόπιστη σοσιαλδημοκράτης, εμφανίστηκε βέβαιη ότι το δημοψήφισμα δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί. Της απάντησα ότι ήμουν παρών και πως αυτό συμφωνήθηκε, εκείνη όμως μας πρότεινε να βάλουμε στοίχημα. Ο Βενιζέλος, τον οποίο γνώριζε καλά, θα το απέτρεπε επειδή ήταν εσωκομματικός αντίπαλος του Παπανδρέου. Είχε δίκιο για το δημοψήφισμα. Ματαιώθηκε και ο Παπανδρέου παραιτήθηκε στις 9 Νοεμβρίου 2011. Πλήρωσα φυσικά το χρέος μου για το στοίχημα στη Σαλγκάδο, ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί. Ωστόσο, δεν έγινε ο Βενιζέλος πρωθυπουργός. Η πιθανότητα εξόδου της Ελλάδας από τη νομισματική ένωση ουδέποτε συζητήθηκε με τόση σαφήνεια, όσο κατά τις δραματικές ώρες των Καννών».