Δεν πονάνε, δε βάζουν κρέμες για να γιάνουν, δεν τις βλέπει κανείςΜπογιατίσματα και φρου-φρου δε γνωρίζουν, δε ζητάνεΤα παιδιά μονάχα να μην πεινάνεΒλέμμα βαθουλωμένο, μάτια σακουλιασμένα, χάσανε κιόλας τη νιότη…Δεν πονάνε, δε βάζουν κρέμες για να γιάνουν, δεν τις βλέπει κανείςΜπογιατίσματα και φρου-φρου δε γνωρίζουν, δε ζητάνεΤα παιδιά μονάχα να μην πεινάνεΒλέμμα βαθουλωμένο, μάτια σακουλιασμένα, χάσανε κιόλας τη νιότηΊσως να φταίει η συντροφιά άντρα πιότηΧείλη στα δυο σκισμένα, το φιλί δεν το έχουν νιώσειΜα στα παιδιά περίσσιο το έχουν δώσειΜια φλέβα πετάγεται ανάμεσα στα πυκνά γερασμένα φρύδιαΔες πως να χάσεις 10 Κιλά Μέχρι το Πάσχα ΤΩΡΑ!Είθε να χουν να φάνε έστω μια χούφτα ξεραμένα απίδιαΜάνα μου που θα πας πάλι μες στη βροχή; ρωτάνε τα ξυπόλυτα παιδιάΝα βοηθήσω για λίγο στο πότισμα, απαντά με βαριά καρδιάΤα γόνατα ξεσκισμένα άλλο δε βαστούν, μα δε λυγίζουνΟικοδομές ολόκληρες άμα λάχει μπορούν και χτίζουνΠάρτε φάτε, εγώ άλλο δεν πεινώ, μουρμουράει στα δυο παιδιά τηςΚαι ας γουργουρίζει η λιπόσαρκη κοιλιά τηςΤα παιδιά της μεγαλώσαν πια και γιατροί σπουδάζουνΜα που τα βρήκατε τόσα καφετιά, όλοι τους κραυγάζουνΈχετε πατέρα δικηγόρο, χρήματα με τα σακιά;Μάνα έχουμε, απαντάνε, μάνα από τα είκοσι με γκρίζα μαλλιάΜάνα που δεν αφήκε κανέναν να μας φέρονται σα δόλια,Μας έπλενε πάντα με μυρωδάτη κολόνια
Μάνα που κράτησε τα χέρια μας απαλά και λείαΗ αγάπη της μας γέμιζε με αόρατη ασυλίαΜάνα που η αγκαλιά της άνοιγε σα βεντάλιαΚαι ας είχαν μελανιάσει τα πόδια της από τα λιωμένα σανδάλιαΜάνα που τα βάσανα τη ρημάξανΜα εμάς, σαν πρίγκιπες οι άλλοι μας κοιτάξανΚαι αν το φτωχό καλύβι με ντροπή μας γιόμιζεΕκείνη το καταλάβαινε, μα αγόγγυστα μας φρόντιζεΚαι όταν την απαρνηθήκαμε γιατί είχαμε τα μυαλά επάνωΕκείνη τότε πιο πολύ μας αγάπαγε, από τον ουρανό πιο πάνωΤην κάμαμε πολλές φορές και λυπότανεΜα εκείνη για χάρη μας τα βράδια δεν κοιμότανεΜάνα μου τώρα που πέρασες του θανάτου το κατώφλι το μαύροΣυγχώρα μας για της αχαριστίας το φορτωμένο κάροΜάνα μου αν ήξερες πως σκίζεται η άπονη κάποτε καρδιά μουΘα κατέβαινες για λίγο να βγάλεις από το λαιμό τη θηλιά μουΜάνα μου θέλω να ρθω να σε ανταμώσω, τη σφίγγω τη θηλιά, ο χρόνος μου εδώ τελειώνειΟι φλέβες μου πετάγονται, τα σωθικά μου καίνε, η ψυχή μου κείτεται μονάχη στο σαλόνιΜάνα μου έλα πρόλαβε με, πριν κάνω το βήμα, αγκάλιασε μεΤα πόδια μου τρέμουν, ένα βήμα και τέλος, αχ μάνα μου συγχώρεσε μεΜάνα μου ήρθες, ακούω τη φωνή σουΉρθες μόνη σου χωρίς το καμπουριαστό κορμί σουΜάνα μου σε ρωτάω τι ήρθες να μου μηνύσειςΚαι εσύ λες βελούδινα: «Πρόσεχε γιαβρί μου μη χτυπήσεις!»της Τάμι Γκεκτσιάν – αναπνοέςΠηγήΔιαβάστε περισσότερα…Copyright © 2015 fanpage.gr
Πηγή: fanpage.gr