Τον Μάρτιο του 1948, ο Μίκης Θεοδωράκης βρέθηκε κρυμμένος στα υπόγεια του ιστορικού Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, κυνηγημένος ως αριστερός και παλεύοντας με μια βαριά πλευρίτιδα.
Εκεί, όμως, η ζωή τον οδήγησε στην αρχή ενός νέου ταξιδιού, καθώς γνώρισε τη Μελίνα Μερκούρη. Σε μια παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου, στο ιστορικό θέατρο του Πειραιά, συνδέθηκαν καλλιτεχνικά, με τη Μελίνα να υποδύεται την Αδελφή Ιωάννας του Σταυρού. Αυτή η συνεργασία εξελίχθηκε σε μια φιλία που έμελλε να διαρκέσει.
Με την πάροδο του χρόνου, συναντήθηκαν ξανά, αυτή τη φορά στην ταινία “Φαίδρα” του Ζυλ Ντασσέν. Η Μελίνα και ο Μίκης συνεργάστηκαν και πάλι, αυτή τη φορά σε ένα πολιτισμικό έργο βασισμένο στον “Ιππόλυτο” του Ευριπίδη. Η φιλία τους αποτέλεσε ένα από τα κορυφαία στοιχεία της ελληνικής καλλιτεχνικής σκηνής.
Παρά τις πολιτικές αντιθέσεις και τις διαφορές τους, η φιλία τους διατηρήθηκε αναλλοίωτη. Η συνεργασία τους στον τομέα της μουσικής είχε σημαντική επίδραση, με τον Μίκη να γράφει μουσική που η Μελίνα θα ερμήνευε με εκπληκτικό τρόπο.
Πέρα από την τέχνη, ο Μίκης και η Μελίνα είχαν κοινές πολιτικές πεποιθήσεις. Και κατά την περίοδο της χούντας, και έπειτα, στάθηκαν αλληλέγγυοι στον αγώνα για την ελευθερία και τη δημοκρατία.
Παρά τη φήμη και την επιτυχία, πάντως, ο Μίκης διατήρησε ταπεινότητα και σεβασμό προς την τέχνη και τους συνεργάτες του, συμπεριλαμβανομένης της αγαπημένης του Μελίνας. Η φιλία τους αποτέλεσε ένα φωτεινό σημείο στην ιστορία της ελληνικής κουλτούρας.