Η Αγγελική Αγγελίδη, μιλάει στο magdasnews και τη Μάγδα Τσέγκου για την επιτυχημένη επαγγελματική της ζωή, το πλούσιο βιογραφικό της, αλλά και τις καλλιτεχνικές της ανησυχίες.
Η γνωστή καλλιτέχνης μας μεταφέρει μέσα στο ατελιέ της, το “άβατό” της όπως το χαρακτηρίζει, μέσα από την περιγραφή της δημιουργικής καθημερινότητάς της στον χώρο, αλλά και μας μιλάει για το πιο δύσκολο κομμάτι στην πορεία της μέχρι σήμερα, ενώ μας εξηγεί από πού πηγάζει η αγάπη της για την Κορέα, τον Ασιατικό Πολιτισμό, αλλά και το όνειρό της να δραστηριοποιηθεί εκεί.
Τέλος, η Αγγελική Αγγελίδη μιλάει για τις επιτυχημένες της εκθέσεις που έχει πραγματοποιήσει μέχρι σήμερα, την πηγή έμπνευσής της και τον ρόλο της οικογένειάς της στην όλη πορεία της, αλλά και την ατομική της έκθεση που “ένωσε” την Ελλάδα με την Τουρκία.
Αγγελική, διαβάζοντας κανείς το βιογραφικό σου με μία γρήγορη ματιά θα ανακαλύψει πως είσαι ένας άνθρωπος πολυπράγμων και στην επαγγελματική σου ζωή είχες πάντα ανησυχίες.
“Αν δει όντως κάποιος το βιογραφικό μου και δεν το προσπεράσει απλά, θα δει ότι ανέκαθεν ήμουν ανήσυχη! Είχα την τύχη να έχω ένα μυαλό, το οποίο δεν με άφηνε να ησυχάσω ποτέ Άλλοι το λένε χάρισμα. Εγώ το ονομάζω ευλογία! Οι γονείς μου πάλι το ονόμαζαν πονοκέφαλο, διότι δεν ήξεραν τι θα τους «ξημερώσει» μαζί μου! Πάντα φοβόντουσαν το τι θα ξεστομίσω, διότι ήξεραν ότι από την ώρα που αυτό θα έβγαινε προς τα έξω, ήταν θέμα χρόνου για να γίνει πράξη με όλες τις συνέπειες που θα είχε αυτό! Είμαι κανονικό ρομπότ! Δίνω εντολή στον εαυτό μου και την εκτελώ!”
Θέλω να μοιραστείς μαζί μας τη στιγμή που γεννήθηκε μέσα σου αυτό το “θέλω” της δημιουργίας και της καλλιτεχνικής έκφρασης η οποία σε οδήγησε να πάρεις για πρώτη φορά το πινέλο στο χέρι. Πώς ξεκίνησαν όλα λοιπόν;
“Τι να σου πω! Αυτή είναι μια ερώτηση που την κάνουν πάντα στους καλλιτέχνες, αλλά δεν νομίζω ότι υπάρχει απάντηση στην πραγματικότητα! Ένας καλλιτέχνης δεν γίνεται, γεννιέται! Ένας πραγματικός καλλιτέχνης έχει μεγαλείο ψυχής και καλλιέργεια, την οποία κάποιος μπορεί να την διακρίνει από πολύ μικρή ηλικία! Θα σου πω ένα παράδειγμα. Όταν ήμουν μικρή, έφτιαχνα τα φορέματα για τις κούκλες μου χωρίς να μου δείξει κανένας και αντί να τα ράψω, χρησιμοποιούσα κόλλα! Από το δημοτικό κιόλας, έγραφα ποιήματα, τα οποία με έβαζαν δάσκαλοι και καθηγητές μέχρι και το λύκειο να τα απαγγέλλω στις εθνικές εορτές! Έφτιαχνα σενάρια το βράδυ στο μυαλό μου και το πρωί ανυπομονούσα να τα πω στις φίλες μου σαν να ήταν πραγματικότητα! Δεν θυμάμαι κάποια συγκεκριμένη στιγμή να πιάνω το πινέλο, θυμάμαι όμως την καταπληκτική Χριστίνα Σαραντόπουλου, την οποία είχα καθηγήτρια, να μου λέει πόσο μοναδικά είναι αυτά που φτιάχνω και ότι τα νοήματα που έχουν, ξεπερνούσαν κάθε φαντασία! Είχα πάρει την αποδοχή σε νεαρή ηλικία, οπότε είχα στην ψυχή μου πράσινο φως! Μάλιστα, κάποια στιγμή πριν μερικούς μήνες της το είπα κιόλας. Όμως δεν πίστεψα ποτέ ότι η τέχνη, η οποία στην πραγματικότητα αντικατοπτρίζει την ψυχή μας, μπορεί να γίνει επάγγελμα, εκτός αν μπορείς να διδάξεις ένα κομμάτι της, το οποίο είναι δυνατόν να διδαχθεί!
Έτσι λοιπόν, κράτησα την τέχνη σαν ψυχική ανάταση και επέλεξα σαν επάγγελμα κάτι που να μπορώ να βγάζω χρήματα! Βέβαια, αξίζει να πω, ότι είχα την τύχη να έχω δίπλα μου έναν σύζυγο, ο οποίος έριξε “φως” στον δρόμο μου, όταν έκλεισα επαγγελματικά τον κύκλο που είχα ανοίξει και αποφάσισα ότι θέλω να ασχοληθώ με εμένα! Έτσι άρχισαν όλα! Πρώτος τίτλος έκθεσης: «Εγένετο φως». Καθόλου τυχαίο, διότι ποτέ δεν άφησα τίποτα στην τύχη! Για εμένα ήταν σα να χτυπούσα τα δάχτυλα και ξεκινούσα την δημιουργία του δικού μου κόσμου!”.
Θέλω να μοιραστείς μαζί μας τις στιγμές μέσα στο ατελιέ που είσαι μόνη και το μυαλό σου δημιουργεί σκέφτεται. Θέλω να μας μεταφέρεις εκεί μέσα απ’ την περιγραφή σου.
“Το ατελιέ μου είναι ο κόσμος μου! Ένας δικός μου ακαταλαβίστικος κόσμος, μέσα στον οποίο έχω το δικαίωμα να σκεφτώ κάθε τι παράδοξο, χωρίς να με κρίνει κανένας! Σε αυτόν τον χώρο, έχω πάρει τις μεγαλύτερες αποφάσεις για την ζωή μου! Είμαι μια γυναίκα που της αρέσαν από μικρή τα όμορφα ρούχα και αξεσουάρ! Η μαμά μου, μάλιστα, έλεγε ότι εγώ γεννήθηκα με τακούνια. Κι όμως! Την ώρα που ετοιμάζομαι για το ατελιέ, φοράω την σαλοπέτα μου και τα παπούτσια με τις χρωματιστές πινελιές και πάω στο άβατό μου! Δεν θα διστάσω να προχωρήσω στον δρόμο έτσι ντυμένη και ακόμα να κάνω και τις δουλειές μου πριν πάω στο ατελιέ! Την ώρα που θα μπω όμως μέσα, βάζω κορεάτικη μουσική διότι με χαλαρώνει μεν, αλλά και για να έχω επαφή με την γλώσσα και μετά ξεκινάω το ταξίδι μου στα δικά μου χρωματιστά μονοπάτια! Τότε επειδή καθαρίζει το μυαλό και η ψυχή μου, έχω πάρει τις μεγαλύτερες αποφάσεις! Τις πιο σωστές! Το ατελιέ μου για εμένα είναι σαν ένα μεγάλο λούναπαρκ, στο οποίο μπαίνω μόνη μου, οπότε έχω ανάμεικτα συναισθήματα: Χαίρομαι, φοβάμαι, αλλά αντιμετωπίζω τους φόβους μου, αναπνέω τον δικό μου αέρα και είμαι ευτυχισμένη!”
Φαντάζομαι ότι στην αρχή ήταν για σένα κάτι σαν ένα άπιαστο όνειρο που το πείσμα σε κυριεύει και είπες θα τα καταφέρω; Γιατί όλο σου αυτό το δημιούργημα έχει πολύ και σκληρή δουλειά από πίσω.
“Φυσικά φαινόταν σαν ένα άπιαστο όνειρο, αλλά το θέμα είναι, όπως είπα πιο πριν, ότι εγώ δεν πίστεψα ποτέ σε άπιαστα όνειρα και αυτή η άγνοια κινδύνου με οδήγησε σήμερα εδώ! Αν κάτσεις να σκεφτείς πριν έναν χρόνο ακριβώς, «έκανα βουτιά στο κενό» οργανώνοντας την πρώτη μου έκθεση εν μέσω πανδημίας στο κέντρο τεχνών, διότι έκλεισε η Βασιλίσσης Σοφίας στην κυριολεξία και η κοσμοσυρροή ήταν απίστευτη! Φυσικά ήξερα πολύ καλά ότι το 1/3 είχαν έρθει για να με δουν και τα άλλα 2/3 για να ακούσουν τον γδούπο που θα κάνω όταν πέφτω, αλλά τι να κάνουμε, αυτή είναι η ζωή! Όμως κανένας δεν μπόρεσε να μου στερήσει την πραγματικότητα στην οποία από πίσω κρυβόταν πολύ σκληρή δουλειά! Εγώ ήμουν πολύ ευτυχισμένη πάντως, η αποδοχή ήταν τεράστια και το πολύ σύντομο μέλλον έδειξε ότι δεν ήταν μόνο στο μυαλό μου! Γεννήθηκε το φως της δικής μου δημιουργίας!”
Ποιο ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι όλης αυτής της πορεία σου μέχρι σήμερα;
“Θα σου πω: Από αυτήν την ιστορία έχασα κάποιους «φίλους», διότι οι άνθρωποι αντέχουν μέχρι κάποιου σημείου την επιτυχία του άλλου και ειδικά όταν είναι ταχύτατη, αλλά δεν πειράζει, διότι απέκτησα πολύ περισσότερους! Το δύσκολο κομμάτι για εμένα ήταν να αφήνω μεν τα «βαρίδια» να φεύγουν από πάνω μου, αλλά ο πόνος ήταν σαν να αλλάζεις δέρμα! Τώρα όμως είμαι πάρα πολύ καλά και δεν με αγγίζει τίποτα! Πάμε για άλλα και πίστεψέ με, είναι πολλά, διότι ότι ονειρεύτηκα, το ξεστόμισα!”
Η αγάπη σου για την Κορέα και τον πολιτισμό της από που πηγάζει;
“Η αγάπη μου για τον πολιτισμό της Κορέας ξεκίνησε στην αρχή της πανδημίας, όταν άρχισα να διαβάζω τον Ασιατικό πολιτισμό, ανακάλυψα αυτήν την μικρή χώρα και μου θύμισε σε πάρα πολλά την Ελλάδα, διότι λόγω της γεωγραφικής θέσης της ήθελαν όλοι να την κατακτήσουν και δέχτηκε τις ίδιες αιματοχυσίες με εμάς, μόνο που αυτές τις κάλυψε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος! Από την άλλη, μου αρέσουν τα «φαινόμενα» και η Κορέα είναι «φαινόμενο». Ανέδειξε τόσο πολύ τις τέχνες της, από μουσική μέχρι κινηματογράφο, σε σημείο εξωγήινων προδιαγραφών! Έπεσα λοιπόν σε μια εποχή, όπου τα φώτα είναι στραμμένα πάνω στην Κορέα και άδραξα την ευκαιρία να γίνω μέρος αυτού, αναδεικνύοντας τον πολιτισμό της!”
Πόσο δύσκολο για σένα ήταν να μάθεις τη γλώσσα;
“Πολύ δύσκολη γλώσσα, αλλά σε εμένα μου φάνηκε πολύ οικεία! Πιο οικεία από τις ευρωπαϊκές! Λόγω δυσλεξίας, τα πάω πολύ καλά με τα ιδεογράμματα και τα αντίστροφα νοήματα, καθώς επίσης, έχω φωτογραφική μνήμη, οπότε τα πάω καλά και με το απίστευτα δύσκολο λεξιλόγιό της! Το μόνο σίγουρο είναι, ότι δεν με δυσκόλεψε καθόλου η γραμματική της, η οποία ανήκει στις πιο δύσκολες από τις Ασιατικές γλώσσες! Παρόλα αυτά, έχω να σου πω ότι εξακολουθώ να θέλω δουλειά ακόμα, γι’ αυτό δουλεύω σκληρά πάνω σε αυτήν! Οι λόγοι που μαθαίνω αυτήν τη γλώσσα είναι οι εξής: Πρώτος λόγος είναι ότι για να μάθεις τον πολιτισμό μιας χώρας, πρέπει να ξεκινήσεις από την γλώσσα του, διότι εκεί θα ανακαλύψεις κώδικες που σου ξεκλειδώνουν μονοπάτια που δεν φαντάζεσαι και δεύτερος λόγος ήταν το όνειρο μου το οποίο και έχω ξεστομίσει: Να δραστηριοποιηθώ στην Κορέα.”
Έχεις δουλέψει πολύ σκληρά για να βγει ένα άρτιο αποτέλεσμα της ένωσης των πολιτισμών Ελλάδας και της Κορέας μέσα από τα έργα σου. Μάλιστα στην πρώτη σου έκθεση, σε τίμησε με την παρουσία του και έμεινε πολύ εντυπωσιασμένος ο Κορεάτης Πρέσβης στην χώρα μας.
“Έχω δουλέψει απίστευτα πολύ! Διάβαζα και μετά έπρεπε να εμπνευστώ! Το πιο δύσκολο για έναν καλλιτέχνη είναι η έμπνευση! Όταν ήρθε ο Πρέσβης της Κορέας στην έκθεσή μου και τον ξεναγούσα, μου είπε εντυπωσιασμένος ότι αυτά δεν τα γνωρίζουν ούτε οι Κορεάτες καλά καλά! Γνωρίζεις ότι αυτή την στιγμή που ετοιμάζουμε την συνέντευξη, βρίσκομαι στην Κορέα και πολύ σημαντικοί γκαλερίστες μου είπαν ακριβώς το ίδιο πράγμα; Ότι ούτε οι Κορεάτες δεν έχουν εμβαθύνει τόσο πολύ! Έχουν εντυπωσιαστεί από όλο αυτό!”
“Και έγινε το φως”-“euphoria” . Γιατί αυτός ο τίτλος στην πρώτη σου πολύ επιτυχημένη έκθεση την οποία παρουσίασες και στη Μύκονο.
“Το “Euphoria” ήταν ένα μήνυμα χαράς και αισιοδοξίας που ήθελα να στείλω, διότι έτσι αισθανόμουν και αισθάνομαι πλέον! Ήταν η λύτρωση μου από τα “φαντάσματα” που με κυρίευαν και ήθελα να το γιορτάσω! Το “Euphoria” είναι μια γιορτή χαράς, ευδαιμονίας και ειρήνης στην γη και στην ψυχή μου! Ήταν ο ιδανικός κόσμος με τα χρώματα, τα λουλούδια, τα ζεστά μεσημέρια και το γλυκό κρασί! Φυσικά επέλεξα το νησί της ζωντάνιας την Μύκονο για να το παρουσιάσω και πήγε πολύ δυνατά! Η ανταπόκριση τεράστια απ’ όλα τα επίπεδα και αυτό μου έδωσε το εισιτήριο για την Άγκυρα!
–Και βρέθηκες από την Αθήνα στην Τουρκία. Μεγάλο πολιτιστικό γεγονός και αποτελεί ιδιαίτερη τιμή για εσένα να φανταστώ η έκθεση “euphoria” να ταξιδέψει στο εξωτερικό
“Την Άγκυρα την επέλεξα, διότι ήταν πολύ δύσκολο να μπεις να κανείς έκθεση εκεί και για εμένα ήταν στοίχημα με τον εαυτό μου! Έστειλα τα έργα σε έναν μεγάλο και «σκληρό» γκαλερίστα, ο οποίος έχει απορρίψει πάρα πολλούς Έλληνες καλλιτέχνες, πιστεύοντας ότι αν δεν χτυπήσω την πόρτα δεν θα μάθω ποτέ αν θα μου άνοιγε και τελικά μου άνοιξε! Επέλεξα σαν ημερομηνία την δική μας Εθνική Εορτή στις 28 Οκτωβρίου και την δική τους που ήταν μια μέρα μετά θέλοντας να στείλω ένα τεράστιο μήνυμα ειρήνης και το κατάφερα, διότι και τις δυο μέρες τα τουρκικά κανάλια μιλούσαν για αυτό το γεγονός! Οι Τούρκοι ύψωσαν την Ελληνική σημαία δίπλα στην δικής τους και αυτό έκανε τον γύρο της χώρας! Πολλοί λίγοι μπορούν να καταλάβουν πόσο μεγάλο ήταν όλο αυτό! Έφυγε από τα όρια μιας απλής έκθεσης! Την παραμονή ζωγράφισα ζωντανά ένα μεγάλο έργο, το οποίο δημοπρατήθηκε και τα έσοδα πήγαν στις υποτροφίες των Τούρκων φοιτητών!”
Μέσα από τα social media που σε παρακολουθώ θέλω να σου πω πως συγκινήθηκα όταν σε είδα να ζωγραφίζεις σε παιδικό νοσοκομείο! Τα συναισθήματα ήταν έντονα για εμάς που το είδαμε. Για εσάς που το δημιουργήσατε;
“Ναι! Ήταν πολύ συγκινητικό όταν μου έγινε η πρόταση από το Make a Wish να ζωγραφίσω τον τοίχο του Ογκολογικού Τμήματος στο ΜΗΤΕΡΑ και παρότι είχα περιορισμένο χρόνο, το ανέλαβα με χαρά! Πήρα λοιπόν τις φίλες μου και το φτιάξαμε μαζί! Ήταν μια μέρα χαράς για όλους!”
Ζωγραφίζοντας το Ογκολογικό Τμήμα στο ΜΗΤΕΡΑ.
Τι αποτελεί για εσένα πηγή έμπνευσης;
“Πηγή έμπνευσης για εμένα είναι το φως σε όλες τις διαστάσεις του! Κάθε τι έντονο είμαι εγώ και φαίνεται από τα δυνατά χρώματα και τον συνδυασμό τους! Πηγή έμπνευσης είναι ο άγνωστος δικός μου «κόσμος»!”
Ποιο ρόλο σηματοδοτεί η οικογένεια σου στην μέχρι τώρα πορεία σου;
”Ο άνδρας μου και η οικογένειά μου είναι το φως στην ζωή μου! Είναι οι άνθρωποι που με στηρίζουν με όλη τους την ψυχή! Η πίστη τους σε εμένα, ήταν η κινητήρια δύναμη για να φτιάξω ότι έχω καταφέρει μέχρι τώρα!”
-Τώρα δεν μπορώ να μη ρωτήσω τι έπεται ως συνέχεια μετά από την δυναμική σου αυτή πορεία και μάλιστα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα.
“Ετοιμάζω πολλά πρώτα ο Θεός και μεγάλα, τα οποία θα ανακοινώνονται με την σειρά. Δουλεύω νύχτα μέρα, δημιουργώ, αναπροσαρμόζω παλιά έργα τα οποία δεν έχουν παρουσιαστεί ποτέ, διδάσκομαι νέα πράγματα, διότι πιστεύω ότι δεν πρέπει να χάνω χρόνο και θέλω να προχωρήσω γρήγορα! Δεν υπάρχει κάποιος νόμος που να σου λέει το όριο της ταχύτητας, γι’ αυτό έχω κατηγορηθεί κατά καιρούς ότι ίσως τα έργα να μην τα δημιουργώ εγώ! Δεν δίνω καμία σημασία, διότι με αυτό τον τρόπο μου αποδεικνύουν ότι όντως είμαι «εξωγήινη». Πολύ καλό για να είναι αληθινό! Κι αυτό αποδοχή θεωρείται! Πάντως οφείλω να πω, ότι δεν έχω βοήθεια ούτε για να μου πλένουν τα πινέλα! Εξάλλου όσοι το διαδίδουν αυτό, έχουν επιλεκτική όραση, διότι με έχουν δει να ζωγραφίζω ζωντανά και 6 μέτρα έργο σε 6 ώρες! Αλλά μπορεί να ζωγραφίσω και κάτι μέσα σε έναν μήνα! Υπάρχει έργο που μου πήρε πολύ περισσότερο!”
-Τώρα βρίσκεσαι στη Σεούλ! Ποιος ο σκοπός του ταξιδιού ;
“Αυτή την στιγμή βρίσκομαι ήδη δυο εβδομάδες στην Σεούλ και θα μείνω άλλη μια, διότι παρακολουθώ μια ακαδημία για digital virtual art και επίσης κάνω γλώσσα. Περιττό να σου πω, ότι εδώ αισθάνομαι ότι δεν έμαθα κορεάτικα ποτέ! Η πραγματικότητα είναι επίπονη, αλλά τα πάω πολύ καλά! Επίσης η αλλαγή της ώρας με έχει τσακίσει, διότι ξυπνάω στην μέση της νύχτας για να τηλεφωνήσω στην Ελλάδα! Άλλος σκοπός μου ήταν να ζήσω αυτήν την χώρα απ’ όλες τις πλευρές! Να περπατήσω, να μυρίζω, να φάω, να ζήσω σαν Κορεάτισσα! Να την αφουγκραστώ! Επίσης έχω να σου πω ότι οι μέρες μου περνάνε εξουθενωτικά! Έχω λιώσει στα ραντεβού και έχω συναντήσει πολύ σημαντικούς ανθρώπους. Μπορώ να σου πω, ότι το κλειδί μπήκε ήδη στην πόρτα! Οφείλω να ομολογήσω όμως, ότι η κούραση είναι απίστευτα μεγάλη και μου λείπει πολύ η οικογένειά μου. Όμως ευτυχώς ο καιρός πέρασε και σε λίγες ημέρες επιστρέφω και ανυπομονώ να στολίσω το δέντρο!”
Το ζεύγος Αγγελίδη με τους γιους τους Δημήτρη και Αγάπιο