magdasnews.gr
Τετ α τετ με την Μάγδα

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Ο Βουλευτής της ΝΔ Ανδρέας Πάτσης και η παρουσιάστρια Βίκυ Παπαλουκά στην πρώτη τους κοινή συνέντευξη

Την πιο ανατρεπτική τους συνέντευξη, δίνουν ο Ανδρέας Πάτσης και η Βίκυ Παπαλουκά, επτά μήνες μετά τον πολυσυζητημένο γάμο τους, που έγινε στις 14 Φεβρουαρίου την πιο ερωτική μέρα του χρόνου, όπου έδωσαν αληθινούς όρκους αγάπης και πίστης ο ένας στον άλλον. Δεν είναι από αυτά τα ζευγάρια που αγαπούν τη δημοσιότητα, κάθε άλλο μπορεί να πει κανείς. Είναι όμως από τα ζευγάρια, που διακρίνει αμέσως κάνεις το πόσο ερωτευμένοι είναι και πόση αγάπη υπάρχει μεταξύ τους. Είναι από τα ζευγάρια, που αν τους γνωρίσει κανείς, διαπιστώνει αμέσως, ότι το “για πάντα”, κάποιοι άνθρωποι το εννοούν!

Το ζεύγος Πάτση, σε μία εκ βαθέων κουβέντα, μιλάει για το πως τους γνώρισε ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος και κουμπάρος τους πλέον, Στέλιος Πέτσας, για την στιγμή που τους άλλαξε τη ζωή , για την απόφαση του Ανδρέα να ζήσει μόνος σε ένα νησί και για τη ζήλια που υπάρχει ανάμεσά τους. Μιλάνε ακόμη για τον γάμο τους που δεν ήταν «στημένος», αλλά και για τον ερχομό ενός νέου μέλους στην οικογένεια τους, για τα σχέδια που κάνουν και τέλος συμβουλεύουν τους ανύπαντρους πώς μπορούν να βρουν τον έρωτα της ζωής τους.

Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο η ζωή σας έχει αλλάξει εντελώς εξαιτίας της γνωριμίας σας. Πως ήταν η ζωή σας πριν γνωριστείτε; 

Β.Π : Λοιπόν, ήμουνα στο καταφύγιο των δυστυχισμένων, ξέρεις ποιο είναι αυτό η δημοσιογραφία, το καταφύγιο λοιπόν αυτό, είχε να μου δώσει φως, ομορφιά, περιποίηση, γνωριμίες, ταξίδια, λάμψη, δόξα και ήταν πολύ γεμάτο, δεν είχα χρόνο πόσο μάλλον, όταν είσαι και μητέρα δύο παιδιών όταν έχεις δύο παιδιά παράλληλα με τη δημοσιογραφία ότι και αν κάνεις. Ο Γιώργος είναι 16 και η  Αλίκη 7.

Α.Π : Δεν είναι ακριβώς 18 μήνες. Είναι 18 μήνες σε μήνες, αλλά είναι τρία χρόνια γιατί 18 μήνες επιμερίζονται το 2018, 2019, 2020 μοιράζεται. Η γνωριμία μας έγινε το 2018, ο αρραβώνας έγινε το 2019, ο  γάμος έγινε το 2020. Η ζωή μου πριν, ήτανε θα έλεγα μέσα σε ένα τέλμα. Πάντα ήμουνα δραστήριος, πάντα κινητικός, πάντα ασχολιόμουν με πάρα πολλά πράγματα, πρωτίστως με τη δικηγορία, αλλά ήταν σε ένα σημείο που ήταν σε τέλμα, και ουσιαστικά έβλεπα τη ζωή μου τελείως διαφορετικά, ή το τέλος της ζωής μου ή το πώς βάδιζα από δω και πέρα, γιατί από μία ηλικία και πέρα τα βλέπεις κάπως διαφορετικά τα πράγματα. Και δεν συμφωνώ με τη Βίκυ, που λέει ότι ο χρόνος είναι απάτη, γιατί είναι μία πραγματικότητα και είναι και αμείλικτος. Είχα κάνει τις παραδοχές μου, είχα κάνει τους κύκλους μου. Έχω δύο γιους, επαγγελματικά δραστηριοποιούμαι εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Έχω φτάσει σε ένα επίπεδο. Οπότε πλέον είχα φτάσει σε ένα σημείο που είχα ολοκληρώσει, είχα ολοκληρωθεί, έτσι πίστευα τουλάχιστον και απλά προσπαθούσα να περπατήσω προς όπου πήγαινε.

Η λέξη τέλμα όμως δεν είναι κάτι θετικό

Α.Π : Το τέλμα, δεν είναι θετικό, το τέλμα δεν σημαίνει ότι δεν κινούμαι, το τέλμα δεν σημαίνει ότι δεν είμαι δραστήριος, το τέλμα είναι κυρίως συναισθηματικό. Είχα κάνει τους κύκλους μου, είχα τις απογοητεύσεις μου, είχα τις εμπειρίες μου, είχα πλέον κάνει τις παραδοχές μου. Έβλεπα ένα κόσμο, ο οποίος παρότι απόταν ξεκίνησα μέχρι σήμερα χρονικά δεν έχει πολλά χρόνια απόσταση ο οποίος όμως έχει μεταλλαχθεί απόλυτα. Είτε αυτό είναι η καθημερινότητα, είτε αυτό λέγεται προτεραιότητα, είτε λέγεται τρόπος συμπεριφοράς, είτε είτε… Αυτό μου δημιούργησε και μία απογοήτευση αν θέλεις, ότι οι άνθρωποι πλέον έχουν περάσει σε ένα άλλο επίπεδο, ασχολούνται μόνο με τον εαυτό τους, είναι ευθυνόφοβοι ,τους ενδιαφέρει μόνο να περνάνε καλά, τους ενδιαφέρει μόνο η ύλη και το θεαθήναι και όχι η ουσία είναι λίγο του φαίνεσθαι, κάτι που δεν υπήρχε πριν από πολλά χρόνια. Όταν ξεκίνησα, ήταν διαφορετικές συνθήκες και παρότι δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια, έχει αλλάξει τελείως η κοινωνία και αυτό το οποίο ζούσα και ένιωθα.

Ανδρέα είναι αλήθεια ότι ήθελες να τα παρατήσεις όλα και να πας να μείνεις σε ένα νησί;

Α.Π : Βέβαια είχα απογοητευτεί πάρα πολύ και είχα απογοητευτεί από τους ανθρώπους όχι μόνο σε προσωπικό επίπεδο, αλλά σε όλα τα επίπεδα, είχα μία τάση φυγής, επειδή μου αρέσει πάρα πολύ η θάλασσα και είμαι ένας άνθρωπος της μοναχικότητας. Όχι της μοναξιάς. Ήθελα να φύγω, να ζήσω σε ένα νησί κοιτώντας μόνο τη θάλασσα. Ήθελα παλιά, όχι τώρα, πριν την Βίκυ. Με κρατούσε πάντοτε το ότι έχω ήδη δύο γιους και έπρεπε να είμαι παρών, για να στηρίξω τις επιλογές τους και την πορεία τους έπρεπε να είμαι εκεί.

Θυμόσαστε τη μέρα που γνωριστήκατε; Θέλετε να το μοιραστείτε ή είναι κάτι πολύ προσωπικό;

Β.Π : Δεν είναι καθόλου προσωπικό, είναι κάτι το οποίο μας κάνει και γελάμε. Γιατί δεν ήταν μία συνάντηση η οποία είχε να κάνει με τη γνωριμία, ήταν καθαρά συνάντηση επαγγελματική την οποία είχαμε κάποιοι φίλοι, μεταξύ αυτών και ο τωρινός μας κουμπάρος, ο Στέλιος Πέτσας. Την ημερομηνία και το μέρος τα γράφουν οι βέρες μας επάνω, 29 Αυγούστου, αυτό γράφουν, εκείνο το βράδυ γνωριστήκαμε . Είναι τρεις μέρες μετά τα γενέθλιά μου αυτό ήταν κάτι το οποίο είναι πραγματικά ασύλληπτο ενώ έχουμε φάει, έχουμε συζητήσει για τα θέματα που ήταν να συζητήσουμε, πολιτικά και επαγγελματικά, ήταν μία παρέα πέντε ατόμων, η οποία είχαμε κοινό θέμα ότι έχει να κάνει με την πολιτική επικαιρότητα το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, η ανασύσταση και τα λοιπά. Μία φίλη ξαφνικά αρχίζει να λέει ότι ήταν πολύ παραπονούμενη, γιατί στο κομμάτι που έχει να κάνει με τα τραπεζικά και ειδικά τα οικονομικά, έχουν κάνει διάφορες μελέτες στις οποίες όλες καταδεικνύουν το πρόβλημα των δανείων. Αντίστοιχο πρόβλημα είχε και αυτή με ένα στεγαστικό δάνειο, το οποίο είχε γυρίσει σε ελβετικό φράγκο. Και ο φίλος μου ο Στέλιος Πέτσας λέει, «Μισό λεπτό να πάρω ένα τηλέφωνο, γιατί πριν έρθω εδώ ήμουν με ένα φίλο μου ο οποίος και θα κατέβει υποψήφιος με το κόμμα και είναι Master στο αντικείμενο». Η ώρα έχει περάσει ήταν 23:45 δηλαδή στο παρα τσακ να φύγει η παρέα, να πάμε σπίτια μας, γιατί ήμασταν όλοι από το πρωί, εγώ μετά το κανάλι είχα πάει κατευθείαν ήταν στο Star δίπλα στην Κηφισιά και για αυτό ήταν ο λόγος που βρεθήκαμε εκεί. Καλεί τον Ανδρέα στο τηλέφωνο και του λέει: «Έλα Αντρέα είμαι εδώ με μία παρέα θα ήθελα να συμπληρώσεις και εσύ τις γνώσεις σου εδώ, να βοηθήσεις και τα λοιπά», λέει  ο Ανδέας ,«με το κλειδί στην πόρτα είμαι μόλις έφτασα στο σπίτι…» , απαντάει ,«μη το βάλεις σε χρειάζομαι», το έβγαλε το κλειδί από την πόρτα και μπήκε στο αυτοκίνητό του και ήρθε. Αν δεν είναι αυτό σημαδιακό τότε τι είναι; Έτσι και άνοιξε τη δική μου καρδιά… Έρχεται στο τραπέζι, ήταν πάρα πολύ διακριτικός, κάθεται απέναντί μου, όχι δίπλα μου και μπήκε πολύ ωραία πολύ δυναμικά στη συζήτηση. Εν τω μεταξύ γνωριστήκαμε μεταξύ μας καθώς η ιδιότητα μου τον ενδιέφερε ως προς το κομμάτι του, της προεκλογικής του καμπάνιας που κάποια στιγμή θα ήθελε και τη δική μου συμβολή σε αυτό που ξεκινούσε τότε και ενώ ανταλλάξαμε κάρτες τηλέφωνα και τα λοιπά, από την επόμενη μεθεπόμενη ξεκίνησε η επικοινωνία στην αρχή με αφορμή το επαγγελματικό.

Α.Π : Θυμάμαι πολύ καλά αυτή την ημέρα ακόμα και τώρα, άμα τη φέρνω στο μυαλό μου λες ρε παιδί μου, ότι τελικά στη ζωή σου, όταν είναι κάτι να γίνει, θα γίνει! Ήμουν στο τσακ στο να μην πάω, διότι εγώ με το Στέλιο, ο οποίος Στέλιος είναι φίλος μου πριν εγώ γίνω βουλευτής, πριν αυτός γίνει υπουργός, δηλαδή  έχουμε μία φιλική προσωπική σχέση και είχαμε καθιερώσει να βρισκόμαστε μία φορά την εβδομάδα βραδάκι να πιούμε ένα ποτό και να ανταλλάσσουμε απόψεις, να περνάει η ώρα μας, εκείνο το βράδυ λοιπόν, συναντηθήκαμε σε ένα μαγαζί και κάποια στιγμή γύρω στις 22:00 μου λέει, πρέπει να φύγω είναι κάτι επείγον, κι εγώ κάθομαι όμως στο κέντρο της Αθήνας βρίσκω και ένα φίλο για να περάσει η ώρα γιατί έφυγε νωρίς και φεύγω να πάω σπίτι μου είχε περάσει σχεδόν 00:00 και ξαφνικά την ώρα που βάζω το κλειδί στην πόρτα, παίρνει ο Στέλιος τηλέφωνο, το σηκώνω. Αμφιταλαντεύτηκα να το σηκώσω να μην το σηκώσω, λέω κάτι θα συνέβη, δεν γίνεται να με παίρνει τηλέφωνο, και μου λέει είμαι εδώ έχω κάποια θέματα και τα λοιπά και νομικά και πολιτικά να έρθεις. Εγώ ήμουνα κουρασμένος, ήμουν λίγο βαρύς και ένα κλικ ήτανε και αυτό το κλικ στο συν, μου άλλαξε όλη τη ζωή, δηλαδή θα μπορούσα να καθόμουν σπίτι μου και θα έλεγα αν θέλεις να τα πούμε αύριο. Δεν είχα καμία διαίσθηση, δεν το φανταζόμουνα ποτέ. Η ζωή μου εξελίχθηκε από ένα σημείο και μετά επειδή πάντα ήμουν ορθολογιστής, και στη ζωή μου ήξερα τι να περιμένω, και τι με περίμενε, εδώ ήταν σαν παραμύθι, με πήγαιναν τα γεγονότα μόνα τους, δεν τα πήγαινα, με πηγαίνανε, εγώ ακολουθούσα τα γεγονότα.

Βγάζεις τα κλειδιά από την πόρτα και πηγαίνεις στο μαγαζί στην Κηφισιά μπαίνεις μέσα και βλέπεις την Βίκυ. 

Α.Π : Την είδα απέναντί μου, δεν καθίσαμε και δίπλα. Μετά, ασυναίσθητα δεν ξέρω πώς μου βγήκε από μέσα μου, απλά την παρατηρούσα, δεν μίλησα πολύ εκείνο το βράδυ, δεν νομίζω να μιλήσαμε ιδιαίτερα, έως καθόλου τυπικά. Φεύγοντας, δεν ξέρω πώς, βγήκε την παρατηρούσα καθώς περπάταγε. Αυτή ήταν η πρώτη συνάντηση. Δεν μπορώ να σου πω ότι το κλικ μου το  έκανε εκείνο το βράδυ, εκείνο το βράδυ ήθελα να τη βλέπω, δεν ήθελα να της μιλάω όμως, ήθελα να την παρακολουθώ, δεν της έλεγα τίποτα, ήμουνα λίγο ντροπαλός.

Περνάει εκείνο το βράδυ εσύ επικοινωνείς μαζί της; 

Α.Π : Την άλλη μέρα το πρωί. Έκανα την πρώτη προσέγγιση σε μία ανταλλαγή τηλεφώνων εκείνο το βράδυ κάποιων μηνυμάτων. Μιλήσαμε στο τηλέφωνο και είπαμε να συναντηθούμε να πούμε κάποια στιγμή να τα πούμε και από κοντά χαλαρά.

“Φεύγοντας από το μαγαζί πλέον κατάλαβα

ότι θα είμαστε μαζί για πάντα”

Την επόμενη μέρα επικοινωνείς μαζί της και το ραντεβού πότε κλείνεται;

 Α.Π : Μετά από δύο μέρες.

 Θυμάσαι εκείνο το  βράδυ;

Α.Π : Πάρα πολύ καλά δώσαμε ένα ραντεβού έξω από το κανάλι που δούλευε. Εγώ ήμουνα στο γραφείο μου και κλείνουμε ένα ραντεβού σε ένα μαγαζί στα βόρεια προάστια. Από αυτό, μπορώ να σου πω δύο πράγματα, ότι φεύγοντας από κει πλέον κατάλαβα ότι θα είμαστε μαζί. Όχι το ένιωσα, το αποφάσισα εκείνο το βράδυ, το αποφάσισα και εκείνο το μαγαζί έγινε πλέον και το στέκι μας που βρισκόμασταν κάθε βράδυ για δύο μήνες τρεις μήνες κάπου εκεί.

Οπότε ήσασταν φίλοι;

Α.Π : Ήμασταν μαζί. Χτίζαμε μία σχέση οι δυο μας. Αλλά ήξερα από εκείνο το βράδυ το πρώτο βράδυ ότι θα ήμασταν μαζί, το είχα αποφασίσει, δεν είχα εκφράσει στη Βίκυ τίποτα δεν της είχα πει.Κανονίσαμε ραντεβού μετά από περίπου μία εβδομάδα γιατί είχε επαγγελματικό ταξίδι ήταν η ΔΕΘ στη Θεσσαλονίκη. Βρεθήκαμε εκεί κοντά στο πιο πάνω μαγαζί και έκτοτε έγινε το στέκι μας για τρείς μήνες. Η σχέση δημιουργήθηκε μετά από τρεις μήνες, δηλαδή γνωριστήκαμε Αύγουστο, τον Νοέμβριο ξεκίνησε.

Οι τρεις μήνες αυτοί πώς πέρασαν

Α.Π : Τέλεια κάθε μέρα ήταν και μία καλύτερη ημέρα σε φιλικό επίπεδο πάντα.

“Με την Βίκυ κατάλαβα το τι σημαίνει

το πάντα και παντού μαζί”

Εσύ πότε εξέφρασες τα συναισθήματά σου απέναντι στη Βίκυ

Α.Π : Αμέσως από τη δεύτερη μέρα. Κοίταξε να δεις, είναι αυτό που σου είπα, ή κάποια  πράγματα τα οποία τα λέμε πολλές φορές στη ζωή, ή τα νομίζουμε και μας διαψεύδουν πάρα πολλές φορές εδώ ήταν αυτό που λέμε ήταν ένα πραγματικό γεγονός και ήταν ανεπιφύλακτο. Το ήξερα ότι αυτό είναι. Ήξερα ότι ήταν έρωτας, ήξερα ότι είναι ο άνθρωπός μου, ήξερα ότι πλέον ότι το πάντα και παντού μαζί αυτό που το λένε πάρα πολλοί που όλοι μπορώ και εγώ να το είχα πει δεν ήξερα τι συμβαίνει στην πραγματικότητα, εδώ ήξερα ότι έτσι θα προχωρήσει, το είχα αποφασίσει. Αυτό που κατάλαβα μαζί της, είναι το τι σημαίνει το πάντα και παντού μαζί, γιατί αυτό είναι και κάτι ζευγάρια το λένε, πολλοί άνθρωποι το λένε, αλλά στην πραγματικότητα δεν ξέρουν τι σημαίνει.

Άρα ήταν ο πρώτος άνθρωπος που σκεφτόσουν μόλις ξυπνήσεις και τελευταίος πριν κοιμηθείς;

Α.Π : Μαζί ξυπνάγαμε, δεν μέναμε μαζί. Μαζί ξυπνάγαμε μαζί κοιμόμασταν τηλεφωνικά και με επικοινωνία μόνο για τρεις μήνες. Και στο ίδιο σημείο βρισκόμασταν κάθε μέρα και στο ίδιο σημείο πάντα, στο σημείο που γνωριστήκαμε δεν αλλάξαμε ποτέ στέκι. Μετά από ένα μήνα μου λέει Βασιλική, «πού πας;» μου λέει, της έλεγα, «Φεύγω τώρα πάω για κάτι δουλειές». Πάντα έφευγα από το γραφείο στη μία το μεσημέρι. «Πού πας;» μου λέει, «έχω μία δουλειά στα βόρεια» της λέω ξανά. Από διακριτικότητα η Βασιλική δεν με ρώτησε ξανά και αυτό συνέβαινε κάθε μέρα. Εγώ έψαχνα σπίτια, αυτό λοιπόν το πράγμα, γινόταν για ένα μήνα, αλλά κάθε μέρα η Βασιλική δεν ξέρω τι σκεφτόταν όταν της το έλεγα, αλλά εγώ μέσα μου ήξερα τι πάω να κάνω, δηλαδή ρε παιδί μου έφευγα και πήγαινα δεν είχα συζητήσει τίποτα δεν ήξερε κι εγώ κάθε μεσημέρι εξαφανιζόμουνα. Εγώ όμως, δεν το καταλάβαινα πώς θα το εισέπραττε η Βασιλική, γιατί εγώ ήξερα τι πάω να κάνω, ότι πάω να βρω σπίτι αλλά κάθε μέρα της έλεγα την ίδια ακριβώς ώρα το ίδιο ακριβώς πράγμα.

Ποτέ δεν σκέφτηκες ότι μπορεί να συμβαίνει κάτι πονηρό;

Β.Π : Ποτέ. Απλώς επειδή μιλάγαμε κάθε μέρα μετά από δύο μήνες το 13:00-16:00 μου το είχε κόψει να μιλάμε.

 Πώς νιώθεις που δεν την ρώτησες μπορεί να μην της άρεσε

Α.Π : Ενώ μπορεί να φανεί εγωιστικό έως και αυταρχικό, εγώ θεωρούσα ότι είχαμε συναποφασίσει στο μυαλό μου μεν, αλλά ένιωθα ότι το είχαμε συναποφασίσει, δηλαδή ξυπνάγαμε μαζί το πρωί τηλεφωνικά, μιλάγαμε καθ όλη τη διάρκεια της ημέρας, βρισκόμασταν κάθε μέρα στο ίδιο σημείο και το βράδυ συνεχίζαμε, αφού πήγαινε σπίτι, πήγαινα σπίτι, μιλάγαμε και συνεχίζαμε μέχρι που την έπαιρνε ο ύπνος και εγώ μίλαγα μόνος μου. Μίλαγα μόνος μου και η Βασιλική κοιμότανε με το τηλέφωνο ανοιχτό.(γέλια )

Κάτω από την ίδια στέγη πότε βρεθήκατε;

Β.Π :  Στους 5 μήνες σχέσης, με πήγε μία βόλτα στα Βόρεια, κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο και μου είπε, εδώ βρήκα το σπίτι για να στεγάσουμε τον έρωτά μας, μου έδωσε το κλειδί και μου είπε εσύ πρέπει να το ετοιμάσεις και όταν είσαι έτοιμη πες μου να ρθω. Κάνε ότι θέλεις, φτιάξτο όπως θέλεις, εμένα θα μου στέλνεις μόνο τα τιμολόγια. Δεν του έστειλα ποτέ τίποτα, έφτιαξα, έντυσα, έκανα όλο το σπίτι και μετά από 2 εβδομάδες του λέω, δεν πάμε στο σπίτι να το δούμε; Και το σπίτι το είχα έτοιμο.

Α.Π : Της είπα, πήγαινε μέσα και κάνε ότι θέλεις, πάρε το κλειδί και κάνε ότι θέλεις. Αντέδρασε πάρα πολύ ωραία και θα σου πω και πώς με αιφνιδίασε. Λέω μωρέ θα το πάει λάου-λάου, και με φωνάζει μία μέρα, μετά από μία εβδομάδα και είχε καναπέ-κρεβάτι τα πάντα μέσα.

Πότε αποφάσισες να της κάνεις πρόταση γάμου;

Α.Π : Το πρώτο βράδυ που βγήκαμε οι δυο μας το είχα αποφασίσει. Απλά έπρεπε να το διαχειριστώ με ένα τρόπο σωστό.

Β.Π : Τον ρωτάω και τον ξανά ρωτάω ακόμα και σήμερα, πες μου την αλήθεια, πότε το αποφάσισες και μου λέει εκείνο το βράδυ που βγήκαμε οι δυο μας. Εγώ δεν μπορώ να το πιστέψω, αλλά από εκείνο το βράδυ όμως μου είπε ότι ήξερε ότι θα είμαστε μαζί.

Η πρόταση πως έγινε; Μετά από πόσο καιρό από την ημέρα γνωριμίας σας;

Β.Π : Μετά τον ένα χρόνο γνωριμίας και μετά τις εκλογές, με το που γυρίσαμε 15 Ιουλίου, καλούμε στο σπίτι τους γονείς μας και την μητέρα του Αντρέα. Οι γονείς μου, τα αδέρφια μας και τα παιδιά μας και δύο φίλους μας και ενώ τρώγαμε ωραία και καλά πριν το επιδόρπιο πριν το γλυκό ανακοίνωσε ο Αντρέας ότι αυτή είναι η γυναίκα της ζωής μου, έχω τη χαρά σήμερα μπροστά στους γονείς της να της ζητήσω να με παντρευτεί, φυσικά βέβαια να κάνουμε και έναν αρραβώνα, γιατί θέλω να το ζήσω όλο και το Σεπτέμβριο θα έρθω στο σπίτι να τη ζητήσω και επίσημα για να αλλάξουμε βέρες. Και μου έδωσε ένα δαχτυλίδι που είχε φτιάξει. Φοράμε τα ίδια δαχτυλίδια και εγώ και ο Αντρέας, τα μάτια της τίγρης με διαμάντια! 

Α.Π :  Εγώ της είπα. Κοίταξε να δεις θα γίνει αρραβώνας κλασικός και παραδοσιακός. Θα κάνουμε αρραβώνα, θα έρθω στο σπίτι σου να σε ζητήσω, όπως  γίνεται κανονικά, σωστά, και μου λέει, πάρε να το πεις στην μάνα μου. Παίρνω τη μάνα της, και ακούω ένα γέλιο, με κοροϊδεύουνε λέω, και πήρα να τους πω ότι 4 Σεπτεμβρίου να είστε έτοιμοι, θα έρθω να ζητήσω την κόρη σας επίσημα το βράδυ. Δεν έχουμε χωρίσει μέχρι τότε ούτε μία μέρα, ούτε νύχτα. Ήταν ημέρα Τετάρτη 4 Σεπτεμβρίου του 2019, και το μεσημέρι έφυγε να πάει στο πατρικό της κι εγώ κάθισα να “ντυθώ γαμπρός”, και πήγε ένας φίλος μου πολύ καλός με τη μητέρα μου και εγώ στη συνέχεια γύρω στις 9:30 το βράδυ στο σπίτι της να τη ζητήσω παραδοσιακά στο τραπέζι. Τα αδέρφια της, είχανε ετοιμάσει μία μικρή ορχήστρα με κιθάρες από τραγουδιστές  και ανταλλάξαμε δώρα. Ο πατέρας της, η μητέρα της, η μητέρα μου γιατί εγώ έχω χάσει τον πατέρα μου εκεί τους είπα την ημερομηνία 14 Φεβρουαρίου.

Σου άρεσε που ήταν τόσο παραδοσιακός και είναι κάτι τόσο σπάνιο στην εποχή μας;

Β.Π : Τον ρώτησα. Για ποιο λόγο, ενώ έχουμε και οι δύο κάποια εμπειρία στη ζωή και οι δύο παντρεμένοι, χωρισμένοι, με τα παιδιά μας, γιατί να ξανά μπούμε στη διαδικασία ενώ έχουμε καταλάβει ότι ο ένας είναι για τον άλλον και μου έδωσε μία πραγματικά υπέροχη απάντηση: «Γιατί θέλω όλες μου τις αναμνήσεις να τις ξαναγράψω από την αρχή μαζί σου». Εγώ το δέχτηκα, με είχε λίγο προετοιμάσει είχαμε πάει ένα ταξίδι ακριβώς μετά τις εκλογές τότε στην Κωνσταντινούπολη είχαμε πάει και ενώ ήμασταν μπροστά σε μία παραλία και τα λοιπά μου λέει: Κοίτα τι ωραία, ετοιμάζανε κάτι σαν γάμο ένα τραπέζι για γάμο και μου λέει: «Κοίτα τι ωραία, πώς θα σου φαινόταν όταν θα παντρευτούμε και εμείς να κάνουμε τραπέζι και τα λοιπά». Του λέω ότι νομίζεις, ότι εμείς δεν θα χρειαζόταν να κάνουμε κάτι τέτοιο, είμαστε σαν παντρεμένοι: «Όχι μου λέει δεν είναι απλό.» Αυτό με σόκαρε, το ότι ενώ ήμασταν ο ένας για τον άλλον ήταν σίγουρο, ότι ήμασταν και θα ήμασταν μαζί. Δεν περίμενα ότι θα μπούμε στη διαδικασία να το ζήσουμε, σαν να μην το είχαμε ξανακάνει ποτέ, σαν να ήταν η πρώτη φορά και είχε δίκιο.

Γιατί ήθελες να είσαι τόσο παραδοσιακός είναι πολύ σπάνιο αυτό δεν το βλέπεις συχνά 

Α.Π : Γιατί μου αρέσει γιατί δεν το είχα ζήσει γιατί μου δημιούργησε εικόνες που ακόμη και τρία χρόνια μετά καθόμαστε και τις συζητάμε και γελάμε ήταν πάρα πολύ ωραίες στιγμές ήταν ευκαιρίες οικογενειακής συγκέντρωσης ήταν στιγμές χαράς αγάπης καθεμιά ήταν διαφορετική αλλά καθεμία σου έδωσε και κάτι. Τώρα δηλαδή κουβεντιάζουμε και λέμε για τους αρραβώνες που πήγαμε στο σπίτι και επειδή μάλλον με τα γλυκά που δεν μπορούσε να ανέβει η μητέρα μου τις σκάλες που εγώ κράταγα την ανθοδέσμη, η Βασιλική περίμενε ως “νύφη” στην είσοδο και τα λοιπά. Εγώ φορούσα το κοστούμι μου. Αφού φάγαμε ήπιαμε και τα λοιπά τους λέω και την ημερομηνία γάμου 14Φεβρουαρίου. Γιατί εκείνη η ημερομηνία ήταν η ημερομηνία που παντρεύτηκαν οι γονείς μου πριν από πολλά χρόνια. Δεν είχα τσεκάρει και τι μέρα πέφτει και έπεφτε Παρασκευή.

Ερωτευμένοι φουλ και με έναν προεκλογικό αγώνα μπροστά σας, σε βοήθησε η Βίκυ; 

Α.Π : Κυριολεκτικά έδωσε ένα απίστευτο αγώνα η Βασιλική, με πάθος με πίστη, με φαντασία και με οργάνωση και μεθοδικότητα και πραγματικά ένα πολύ μεγάλο μέρος της επιτυχίας, το μεγαλύτερο μέρος της επιτυχίας  το χρωστάω σε εκείνη. Δηλαδή με έβγαλε και βουλευτή. Ήταν ο μόνος άνθρωπος ο οποίος πίστεψε σε μένα από την πρώτη στιγμή και έδωσε έναν τιτάνιο αγώνα, απέναντι σε όλους και σε όλα, και πραγματικά σου λέω ότι ακόμα και όταν απογοητευόμουν, με γέμιζε αισιοδοξία, με κράτησε εκεί και μετά με καθοδηγούσε σε όλα τα βήματα, δεν το συζητάω. Αυτό που λέμε ο άνθρωπός μου. Τέλος. Γιατί πλέον η Βασιλική έδωσε νόημα σε λέξεις που πολύ εύκολα τις λέμε, αλλά λίγο νιώθουμε το νόημα των λέξεων. 

Μέχρι την ημέρα του γάμου πώς πέρασαν οι ημέρες είχες αγωνία τρέξιμο;

Β.Π : Αυτές οι μέρες κύλησαν πάρα πολύ γρήγορα. Όταν ήρθε να με ζητήσει επίσημα με τη μητέρα του και έναν φίλο του από τους γονείς μου, εγώ είχα πάει στους γονείς μου κανονικά στο σπίτι και το βράδυ ετοιμάσαμε προετοιμάσαμε τα πάντα  για τον αρραβώνα που έγινε τον Σεπτέμβριο. Ήρθε να με ζητήσει με την ανθοδέσμη και τις βέρες στην τσέπη, στο σπίτι στο πατρικό μου στη μαμά μου. Κάθε φορά που γινόταν κάτι τέτοιο, έδινε ημερομηνία. Εγώ δεν ήξερα τίποτα μόνος του το αποφάσισε! Του λέω “δεν είναι μωρέ πολύ τετριμμένο; Εντάξει ερωτευμένοι και 14 Φεβρουαρίου.” Μου εξήγησε ότι δεν είναι εξαιτίαςτων ερωτευμένων. Έβλεπα την πεθερά μου να κλαίει τότε, γιατί αυτή ήταν η ημερομηνία που είχαν παντρευτεί οι γονείς του και ζήσανε μαζί μισό αιώνα περίπου και ξέρεις ότι πριν μισό αιώνα δεν υπήρχε η γιορτή των ερωτευμένων και το εμπορευματοποιημένο προϊόν. 

Οι προετοιμασίες  του γάμου σε δυσκόλεψαν μαζί με δουλειά και πολλές υποχρεώσεις καθώς έπρεπε να γίνουν όλα μαζί ;

Β.Π : Ήμασταν μαζί σε όλα, δεν είδε όμως το νυφικό πριν το γάμο. Εγώ είδα το γαμπριάτικο πριν τον γάμο. Εντάξει, πέρασε ο καιρός μέσα στους πέντε μήνες, ήταν πολύ ζωντανοί μήνες, γιατί είχε εκλεγεί βουλευτής ανέλαβα το πολιτικό του γραφείο και το κοινοβουλευτικό του έργο, στην Αθήνα και στα Γρεβενά. Επιλέξαμε για κουμπάρο τον άνθρωπο που μας γνώρισε ήταν πάντα κοντά μας, ήτανε φίλος μας και νομίζω ότι ήταν και δικαιωματικά, αυτός που θα έπρεπε να μας παντρέψει αφού ήταν και αυτός που μας έκανε τη γνωριμία.

Τον γάμο, την διαδικασία την ευχαριστήθηκες ;

Β.Π :Καλά τον ευχαριστήθηκα στο έπακρο, ο γάμος για μας ήταν ένα γλέντι, με ανθρώπους οι οποίοι θέλαμε πάρα πολύ να είναι εκεί. Ήταν και από επαγγελματικές φιλίες, ήταν από φιλίες που είχαμε χρόνια ο καθένας από μας, επίσης είχε ανθρώπους τους οποίους ήθελε πολύ να είναι εκεί και να μοιραστούν αυτή τη χαρά μαζί μας. Για αυτό και κάναμε αυτό το διπλό πάρτι του τύπου  και φαγητό και χορευτικό show μετά να το πούμε έτσι απλά σε  ένα πρόγραμμα το οποίο θα το κάνουμε όπως θα το κάναμε σπίτι μας.

Α.Π : Ακόμα τον βλέπουμε τον κουβεντιάζουμε. τον μνημονεύουμε.

Ποιες στιγμές ξεχωρίζεις από τον γάμο; 

Β.Π : Το ζεϊμπέκικο του Πέτσα και είσοδος μας με τον Αντρέα. Συζητήθηκε πάρα πολύ και μας ρωτούσαν όλοι πώς το σκεφτήκατε, γιατί συνήθως ,όλα τα ζευγάρια μπαίνουν χορεύουν ένα μπλουζ κτλ. Ήταν μία είσοδος την οποία και οι δύο κάναμε την επιλογή γιατί ήμασταν εμείς και είμαστε έξω καρδιά που λέμε. Και γλεντζέδες είμαστε και βγαίνουμε και αυτοί που μας ξέρουν, γνωρίζουν  καλά ότι ήμασταν ο εαυτός μας, αλλά αυτό δεν το περιμένανε. Όλοι περιμένανε απλά να περπατήσουμε και να μπούμε μέσα, ενώ εμείς είχαμε οργανώσει αυτό που πραγματικά θέλαμε για να περάσουμε καλά.

Ανδρέα εσύ τι κρατάς ως καλύτερη ανάμνηση ; Τι σου αρέσει πιο πολύ από το γάμο;

Α.Π : Η νύφη. Ήμασταν εμείς, δεν κάναμε τίποτα για τους τύπους. Το ζήσαμε μέχρι το τέλος και το ευχαριστήθηκαν όλοι.

Ο life style γάμος που δεν έγινε ποτέ

και το party εφήβων μέχρι πρωίας

Το τραπέζι μετά τον γάμο ήταν ακριβώς το αντίθετο από ότι περιμέναμε να ζήσουμε. Ήταν σαν πάρτι εφήβων με πολύ χορό.   

Β.Π : Είμαστε έτσι ακριβώς, είμαστε δύο έφηβοι που γνωριστήκαμε στα άντα, είμαστε έφηβοι, γιατί είναι η πρώτη μας φορά, είναι σαν να το έκανε ένα ζευγάρι 25-35 εμείς το κάναμε τώρα. Πιο πολύ ευχαριστήθηκα στο γάμο το ότι ήμασταν οι εαυτοί μας, κάναμε μόνο ότι μας άρεσε και ότι θέλαμε και όλοι όσοι ήταν εκεί ενώ πραγματικά μπορεί να περίμεναν κάτι άλλο λόγο γάμου, επειδή είμαστε δημόσια πρόσωπα, βουλευτής ο Ανδρέας, όλοι περιμένανε ένα κάδρο τυποποιημένο, έναν στημένο γάμο όπως όλοι. Εμείς δεν θέλαμε, θέλαμε να τους κάνουμε κομμάτι σε αυτό που νιώθαμε και ζούσαμε.

Έγινε ο γάμος, μήνα του μέλιτος δεν κάνατε βέβαια γιατί ήρθε ο κορωνοϊός 

Β.Π : Στις 14 Φλεβάρη παντρευτήκαμε, 12 Μάρτη έγινε το lockdown ενώ εμείς είχαμε σκεφτεί που θα πάμε γαμήλιο ταξίδι. Είχαμε κλείσει και εισιτήρια. Θα κάναμε τον γύρο του περσικού κόλπου, Εμιράτα, Ομάν, Ντουμπάι, τον γύρο των χωρών του περσικού κόλπου. Είχαμε κανονίσει αυτό και το ακυρώσαμε λόγω κορωνοϊού.  Τελικά τις απόκριες τις βγάλαμε αλλιώς, με νταούλια και χορούς στα Γρεβενά και επιλέξαμε να πάμε στα Γρεβενά στον αγαπημένο μας τόπο, που είχε γίνει και η δική μου πατρίδα και μείναμε εκεί με πάρα πολλούς καλούς φίλους και φίλες και το γλεντήσαμε αντί να ζήσουμε μήνα του μέλιτος μόνοι μας . 

Και τελικά δεν κάνατε τίποτα;

Β.Π : Κάναμε πολλά , όχι όμως ταξίδι! Στις 12 Μάρτη έγινε το lockdown και παράλληλα αλλάξαμε και περιοχή και σπίτι. Ενώ μέναμε βόρεια ήρθαμε κέντρο την ημέρα 8 Μαρτίου για να πακετάρεις και τα λοιπά μας πήρε μία εβδομάδα και τη βδομάδα που πακετάραμε από τα βόρεια στο κέντρο, έγινε το lockdown. Δυόμιση μήνες, τρεις μήνες μέσα στο σπίτι το ετοίμασα με μεγάλη ευκολία, ηρεμία δεν μας ήταν πρόβλημα. Αλλάξαμε περιοχή εγώ σταμάτησα από το Star. Άλλαξα πορεία ασχολήθηκα με τα site που έχω και με του Αντρέα τα επαγγελματικά. Και έρχεται το ευλογημένο καλοκαίρι για να εκτονώσουμε τα πάντα όπου κάναμε μήνα του μέλιτος. Πήγαμε μικρές Κυκλάδες, γυρίσαμε τα πάντα, περίπου 40 μέρες το σύνολο φυσικά… λόγω υποχρεώσεων. 

Πώς φαντάζεσαι το μέλλον με τον Αντρέα;

Β.Π : Στο μέλλον με τον Αντρέα δεν νομίζω να αλλάξει κάτι, θα είμαστε αγαπημένοι. Στοχεύουμε μαζί, νοιαζόμαστε για τους ανθρώπους μας και τα παιδιά μας και κάνουμε σχέδια και όνειρα και για εμάς και για εκείνους. 

Ένα ακόμη μέλος θα μπορούσε να είναι στα σχέδιά σας ή στα όνειρά σας; Αγόρι ή κορίτσι;

Β.Π : Μετά από ένα χρόνο ίσως, γιατί τώρα είμαστε στο ξεκίνημα, είναι καλοδεχούμενο. Εγώ δεν έχω πρόβλημα, γιατί έχω και από τα δύο, όμως ότι θέλει ο Θεός. Στον Αντρέα να το πεις που θέλει κορίτσι.

Επαγγελματικά  τι σκέφτεσαι για σένα. Η τηλεόραση έχει τελειώσει; 

Β.Π : Έχω κλείσει αυτή την περίοδο 100%. Δεν ξέρω αν ήταν κάτι το οποίο θα ήταν Ουάου., κάτι πολύ διαφορετικό, επιλεκτικό, και πολύ λίγο. Πλέον δεν με δίνω ούτε τηλεοπτικά, ούτε στην φάση όπως ήμουνα πριν, καθημερινά. Δεν την θέλω αυτήν την τριβή.

Στο μυαλό σου έχεις ένα project

Β.Π : Μόνο βράδυ και κάτι διαφορετικό. Μία έρευνα ίσως. Μία φορά την εβδομάδα, να μη σου πω μία φορά στις δέκα μέρες. Αν ήταν να ήμουν κάθε μέρα, θα έπαιρνα ένα δελτίο όπως μου ζητάνε να κάνω και τώρα. Δεν θέλω να πάω να κάνω δελτίο.

“Ο Αντρέας είναι τόσο υπερπροστατευτικός που 

ούτε σούπερ μάρκετ δεν με αφήνει να πάω”

Μαλώνετε ποτέ; 

Β.Π : Ναι αμέ. Ο λόγος είναι η ζήλια του. Ζηλεύει τα πάντα, μπορεί να ζηλέψει όπως τον αέρα που αναπνέω, από υπερβολική αγάπη, δεν θέλει να με ακουμπάει ούτε το κουνούπι.

Α.Π : Ναι γιατί ζηλεύω, ζηλεύω τα πάντα. Μπορεί να είναι και υπερβολική η ζήλια. Είναι ένα συναίσθημα το οποίο δεν το ήξερα. Και δεν μπορώ να το διαχειριστώ Άμα δεν το ξέρεις, δεν μπορείς να το δαχειριστείς.

Μόνο για τη ζήλια μαλώνετε τίποτα άλλο;

Β.Π : Τίποτα δεν έχουμε τσακωθεί για κάτι άλλο.

Και πώς τα βρίσκετε; Ποιος κάνει πίσω;

Β.Π : Το ζυγίζει από δω, το ζυγίζει από κει, βλέπεις σου λέει, ότι δεν υπάρχει λόγος, είναι όλα στη φαντασία του. Είναι φανταστικά σενάρια ρε παιδί μου, είναι υπερπροστατευτικός δηλαδή, δεν θέλει να πάω στο περίπτερο, δεν θέλει να πάω στο σουπερμάρκετ, φοβάται. Κάνει πίσω λοιπόν εκείνος πάντα, μόνος του τον ξεκινάει τον καυγά, μόνος του τον τελειώνει. Και εγώ απλά δεν απαντάω. Μόνος του αισθάνεται μία απειλή από το υπερπέραν, μία εξωγήινη απειλή (γέλια ) μπορεί να του χαλάσει την ημέρα να είναι δύο μέρες έτσι άυπνος, άφαγος δύο μέρες δεν τρώει, δεν κοιμάται και περιφέρεται μέσα στο σπίτι. Εγώ δεν του δίνω σημασία κάνω σαν να μη συμβαίνει τίποτα.

Ένας τέτοιος έρωτας δεν θα ήταν ωραίο να ολοκληρωθεί με τον ερχομό ενός νέου μέλους στην οικογένεια;

Α.Π : Κοίταξε παρότι θα φανεί ακραίο…Θέλω να πιστεύω, ότι σε έναν τέτοιο έρωτα, πρέπει να ακολουθεί και ένα παιδί. Αλλά αυτό όμως, δεν είναι κάτι το οποίο προγραμματίζεται, δεν είναι κάτι το οποίο το αποφασίζουν οι άνθρωποι, μακάρι. Οπότε, δεν είναι θέμα σχεδίων, είναι θέμα ότι και αυτό το θεωρούμε φυσιολογικό. Και ένας τέτοιος έρωτας όχι ότι ολοκληρώνεται, θα μπορούσε, θα έπρεπε, να έχει ακόμα ένα παιδί, από κει και πέρα θα δούμε, έχουμε κάνει πολύ χώρο στη ζωή μας για πάρα πολλά πράγματα. Εγώ να φανταστείς πάρα πολλά πράγματα που έκανα στο παρελθόν έλεγα πόσο χαμένο χρόνο δαπανούσα για το τίποτα, το οποίο τότε δεν το καταλάβαινα, αλλά τώρα καταλαβαίνω ότι η ζωή μου έχει μπει σε μία τάξη.Το πιο σημαντικό είναι ότι είναι ο άνθρωπος μου, δεν μπορώ μακριά της και κάτι άλλο, όπου πάει πάω, ακόμα μέσα στο σπίτι. Δεν είχα πάει ποτέ σουπερμάρκετ στη ζωή μου και όταν την πρώτη φορά πήγα, είπα, θα μου κάνεις μία χάρη. Να μην το αλλάξουμε να πηγαίνουμε μαζί στο ίδιο, για να μπορέσω σιγά-σιγά να το μάθω. Αλλά θα σου πω ένα πράγμα που δεν έχεις καταλάβει, όπου πάει πάω και όπου πάω, έρχεται. Φαντάσου και μες στο σπίτι, φαντάσου ότι έχω τέτοια ανάγκη να είμαι μαζί της, τώρα αν φύγει να πάει από εδώ κάτω, σε ένα λεπτό θα έχω κατέβει και εγώ.

Δεν θεωρείς όμως ότι θα είναι φυσιολογικό να έχεις και εσύ ένα φίλο σου να πιείς ένα καφέ και αυτή να έχει μία φίλη της να πιει ένα καφέ, να πει κάτι σε μία γυναίκα, να μοιραστεί με μία φίλη της τον έρωτα μαζί σου.

Α.Π : Θα σου πω κάτι που έκανε εντύπωση σε πολλούς όταν ρωτήσανε αν θα κάνουμε bachelor party με τους γάμους αφού τα κάναμε όλα παραδοσιακά. Κάναμε ένα πάρτι μαζί, είμαστε παντού μαζί, η χαρά μας είναι να είμαστε μαζί, και να είναι μαζί και οι φίλοι μας, δεν έχουμε ανάγκη να περάσουμε, εγώ προσωπικά, δεν έχω καμία ανάγκη να περάσω χρόνο μακριά της, ίσα-ίσα θεωρώ τόσο πολύτιμο το χρόνο, που δεν θέλω να χάνω λεπτό από κοντά της, γιατί θεωρώ ότι ο χρόνος είναι αμείλικτος και πολύτιμος. Δεν χαρίζω δευτερόλεπτο και το κάνω με μεγάλη χαρά το νιώθω. Δεν είναι ζήλεια, μου αρέσει. Όχι, δεν έχω τέτοια ανάγκη καθόλου, και όποιος φίλος μου θέλει, να με δει στο σπίτι, να καθίσουμε, να πιούμε ένα ποτό, να μιλήσουμε με τη γυναίκα μου, δεν έχουμε να μοιράσουμε, να κρύψω κάτι.

Ο έρωτας υπάρχει ακόμη στην εποχή μας ;

Β.Π : Ο απόλυτος έρωτας ναι! Και ποτέ δεν είναι αργά. Γιατί ο χρόνος είναι απάτη για εμένα μπορείς να ζήσεις με έναν άνθρωπο 30 χρόνια και είναι σαν να έχει ζήσει ένα. Ζω με τον Αντρέα, σχεδόν τρία χρόνια και είναι πραγματικά σαν να ζω τριάντα. 

Α.Π : Εγώ δεν είναι ότι δεν πίστευα στον έρωτα απλά δεν υπήρχε, δεν τον έβρισκα. Και αν υπήρχε, δεν ήταν για εμένα. Καταρχήν, αν με ρωτούσες πριν από 3 χρόνια, θα σου έλεγα ότι αυτά που μου λες ανύπαρκτα. Αν μου περιέγραφες τη ζωή μου την τωρινή, θα έλεγα ότι κάποιος έχει βαλθεί να με κοροϊδέψει. Γιατί κάτι του έκανα και θέλει να μου κάνει πλάκα. Είχα καταλήξει να είμαι εναντίον του γάμου, πίστευα ότι οι άνθρωποι δεν πρέπει να παντρεύονται. Όταν έπρεπε να τους πω ότι θα παντρευτώ ερχόμουν σε μία δύσκολη θέση για όλα αυτά που έλεγα και έπρεπε να τα γυρίσω σιγά-σιγά να τα πω διαφορετικά γιατί εγώ τους έλεγα να μην παντρευτείτε. 

Και γιατί υπάρχει τόση μοναξιά στον κόσμο;

Β.Π : Γιατί δεν έχουν κατασταλάξει σε αυτό που ζητάνε και σε αυτό που θέλουν φταίνε και οι γυναίκες και οι άντρες και ο τρόπος ζωής, από το επαγγελματικό μας, μέχρι το κοινωνικό μας, μέχρι το φιλικό μας περιβάλλον, γιατί ζωή μας είναι μία τρέλα.

Τι θα έπρεπε να αλλάξει κατά τη γνώμη σου;

Β.Π : Ο χώρος και ο χρόνος για τον εαυτό μας. Εγώ έδωσε χώρο και χρόνο στον εαυτό μου πριν έρθει ο Αντρέας. Δηλαδή ήμουν συνειδητοποιημένη ότι αν δεν έρθει το απόλυτο, δεν κάθομαι να ασχοληθώ θα είμαι στο καταφύγιο που ήμουν, δηλαδή και το ήθελα και το ζητούσα μέσα μου. Όχι φωναχτά, αλλά μέσα μου, είχα κατασταλάξει. Και ο Αντρέας, ήταν συνειδητοποιημένος ότι αν δεν υπάρξει κάτι, το οποίο θέλει, έχει φανταστεί και είναι έτσι και έτσι, δεν θα ασχοληθεί σοβαρά με κάτι λιγότερο. Έλεγε: “Δεν θα με δώσω σε κάτι λιγότερο”. Αξίζει να σας πω ότι ποτέ δεν πρέπει να χάνουν οι άνθρωποι ούτε την πίστη τους, ούτε να νομίζουν ότι κάτι δεν γίνεται, γιατί φταίνε οι ίδιοι. Αρκεί να δώσουμε χώρο στον εαυτό μας και όταν έρθει και όταν κάτι πραγματικά που θέλουμε αληθινά μπορεί και να συνωμοτεί το σύμπαν, αλλά περισσότερο για εμένα είναι η δύναμη του θέλω. Οτιδήποτε αρνητικό και αν έρθει, αν το μετατρέψεις στη δύναμή του θέλω, το πάρεις με το καλό, συναντάς μία γνωριμία. Άρα είναι η δύναμη του θέλω και ότι είμαι αυτή που είμαι. 

Related posts

Ο Παναγιώτης Κοντοβαζαινίτης και ο Λευτέρης Παθιακάκης μιλούν για την αρθροσκόπηση ώμου και την ρήξη χιαστού-μηνίσκου.

News Room M

Έτσι θα έρθει το Άγιο Φως στην Ελλάδα – Oι λεπτομέρειες και σε ποιες πόλεις θα μεταφερθεί

News Room A

Δημήτρης Κελέκης: Θα προσφέρω με αγάπη και όραμα τη γνώση μου

News Room M