O Mάριος Γιαννάκου είναι αθλητής υπεραποστάσεων, εξερευνητής και ένας από τους δύο ιδρυτές της προπονητικής ομάδα Project Possible. Έχει διακριθεί σε αγώνες υπεραποστάσεων στον κόσμο, ανάμεσά τους, στον αγώνα 150 χιλιομέτρων στην Αρκτική και του μεγαλύτερου υπερμαραθωνίου ερήμου στον κόσμο μήκους 270 χιλιομέτρων στην έρημο Αλ Μαρμούμ. Είναι ομιλητής παρακίνησης μιλώντας στους ανθρώπους για το υπέρβαρο παρελθόν του, παρακινώντας τους να αλλάξουν συνήθειες και τρόπους ζωής. Έχει μιλήσει στο δημοφιλές συνέδριο ομιλητών της TEDx, στο Παγκόσμιο Συνέδριο Antibullying και σε πλήθος άλλων ομιλιών.
Είναι ένα από τα 14 άτομα στον κόσμο που τερμάτισαν τον Φεβρουάριο του 2018 τον αγώνα 150 χιλιομέτρων στην Αρκτική και ένας από τους 18 αθλητές που τερμάτισαν τον αγώνα 270 χιλιομέτρων στην έρημο. Είναι κάτοχος παγκοσμίου ηλικιακού ρεκόρ στον μεγαλύτερο υπερμαραθώνιο ερήμου στον κόσμο τον Δεκέμβριο του 2018. Επιπλέον είναι κάτοχος του ηλικιακού ρεκόρ στον αγώνα 170 χιλιομέτρων του Rodopi Ultra Trail.
Ασχολείται επιπλέον με τη ζωγραφική, την ποίηση και τη συγγραφή, ενώ είναι αρθρογράφος στην ιστοσελίδα Εναλλακτική Δράση και στο περιοδικό iRun.
Μέσα από τον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram , ο κορυφαίος αθλητής, σχεδόν καθημερινά, ανεβάζει φωτογραφίες γεμάτες νόημα με απώτερο σκοπό να δώσει τροφή για σκέψη σε όλο τον κόσμο περνώντας ουσιαστικά μηνύματα δύναμης, ψυχής, υπομονής, επιμονής και θάρρους. Η δημοσίευση που έκανε με την φωτογραφία των ποδιών του γεμάτα πληγές και το κείμενο που την συνόδευε είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Συγκεκριμένα έγραψε :
«Πολύ συχνά με ρωτάνε πως γίνεται να τρέχω με πληγές στα πόδια για 100, 200 ή και παραπάνω χιλιόμετρα. Πολύ σωστά μου είχε πει κάποιος ότι υπομονετικός γίνεσαι υπομένοντας. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος, δεν υπάρχει μαγικό χάπι. Πολλές φορές μέσα στους αγώνες απογοητεύομαι, βλέπω τις πληγές και εστιάζω στο πρόβλημα. Με έχουν πιάσει πολλές φορές τα κλάματα μέσα στους αγώνες,δε το κρύβω .Πολλές φορές σκέφτηκα να εγκαταλείψω και ακόμη πιο πολλές φορές σκέφτηκα για ποιον λόγο τοποθετώ τον εαυτό μου μέσα σε μια τέτοια κατάσταση πόνου και ταλαιπωρίας. Η απάντηση είναι απλή : προσπάθησα να αποδείξω στον εαυτο μου , πώς ένας άνθρωπος με αδυναμίες όπως εγώ μπορεί να διαχειριστεί καταστάσεις και να συμπεριφερθεί σαν δυνατός, μερικές φορές καί πιο αποτελεσματικά και από τους πραγματικά δυνατούς. Δεν έχω κάποιο ταλέντο στο τρέξιμο, μακάρι να είχα. Με την υπομονή όμως μπορούμε να πετύχουμε σπουδαία πράγματα, σπουδαιότερα και από αυτά που φανταζόμασταν ποτέ»
