Μια από τις σπουδαιότερες φράσεις που έχουν ειπωθεί ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας, είναι κι αυτή του ιστορικού ηγέτη Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ο οποίος είπε ‘’Αν δεν μπορείς να πετάξεις, τρέξε, αν δεν μπορείς να τρέξεις, περπάτα, αν δεν μπορείς να περπατήσεις, σύρσου.
Αλλά ότι και να κάνεις, θα πρέπει να συνεχίσεις να προχωράς’’.
Ο 40χρονος Αλέξανδρος Φερέτος, είναι ο μοναδικός Έλληνας και ένας από τους τρεις στον κόσμο που δεν περπατάει και όμως πετάει!
Η ιστορία της ζωής του, είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και αποτελεί παράδειγμα αλλά και πρότυπο για τους νέους ανθρώπους αλλά και για όσους νομίζουν πως υπάρχουν πράγματα στη ζωή που είναι ακατόρθωτα. Ο ίδιος μέσα από τη δική του φιλοσοφία ζωής, απέδειξε με τις πράξεις του πως όταν κάποιος θέλει, μπορεί να κάνει το αδύνατο δυνατό και να πραγματοποιήσει ακόμα και τα πιο τρελά του όνειρα, αρκεί να το προσπαθήσει.
Μέσα σε μόλις ένα δευτερόλεπτο εξαιτίας ενός τροχαίου, είδε τη ζωή του να αλλάζει για πάντα και μαζί μ’ αυτή, να αλλάζει κι εκείνος την φιλοσοφία του απέναντι της μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα.
Κάπως έτσι, μέσα σε μόλις δύο χρόνια, έχει πραγματοποιήσει πάνω από 520 άλματα σε 24 χώρες σε όλο τον κόσμο.
Είναι ο μοναδικός Έλληνας παραπληγικός και ένας από τους τρεις σε ολόκληρο τον πλανήτη, που κατάφερε με απίστευτη υπομονή, επιμονή και θέληση, να κάνει ελεύθερη πτώση από αεροπλάνο και μάλιστα, ο ίδιος κατέχει το ρεκόρ πτώσης από τα 26.262 πόδια στην Γαλλία.
Ο Αλέξανδρος είναι Έλληνο-Γερμανός αθλητής, γεννήθηκε στην Γερμανία και ήρθε στην Ελλάδα σε ηλικία 10 ετών. Έχει σπουδάσει στην Αγγλία Διοίκηση Επιχειρήσεων και Γλώσσας και ασχολείται αποκλειστικά με τον αθλητισμό.
Συγκεκριμένα ασχολείται με την Ιστιοπλοΐα, το σκι, το snowboard, το motocross, το Bobsled, το skydive, το μπάσκετ με αμαξίδιο και το χειρίλατο. Σήμερα μας μιλάει σε μια αποκλειστική συνέντευξη εφ΄όλης της ύλης και διαπιστώνουμε πως μία κουβέντα μαζί του πάντα είναι ενδιαφέρουσα, καθώς ο ίδιος ως προσωπικότητα είναι εξαιρετικά ευχάριστος, πράος και διδακτικός μέσα από τις ιστορίες της ζωής και φυσικά μόνο “κερδισμένος” μπορεί να βγει κάποιος όταν συνομιλεί μαζί του.
Τον Αλέξανδρο Φερέτο, τον γνώρισα με αφορμή την παρουσίαση της εκδήλωσης για τα 30 χρόνια από την ίδρυση της εταιρείας body action, της οποίας ο ίδιος είναι ambassador.Εκείνο το βράδυ, μέσα από την μικρή του αφήγηση για την ιστορία της ζωής του, κέρδισε τις εντυπώσεις και πλήθος επωνύμων, καλλιτεχνών, επιχειρηματιών και δημοσιογράφων, έσπευσαν να τον συγχαρούν για την στάση του απέναντι στη ζωή, αλλά και τα μηνύματα που περνάει στους νέους ανθρώπους σε μια εποχή που λείπουν τα σωστά πρότυπα.
– Το γεγονός πως βρέθηκες ξαφνικά να αλλάζει η ζωή σου από τη μια στιγμή στην άλλη, δεν σε απέτρεψε από το να κάνεις τα όνειρα σου πραγματικότητα και να ασχοληθείς με τον αθλητισμό
“Από μικρό παιδί μου άρεσε ο αθλητισμός και τα χόμπι και πάντα κυνηγούσα ότι μου κινούσε το ενδιαφέρον. Αυτά, μου έδιναν την αίσθηση της ελευθερίας και με γέμιζαν ενέργεια, ειδικά τα extreme sports, όπως το motocross, το snowboard, το windsurf. Μετά το ατύχημα που είχα με την μηχανή μου το 2009 όλα αυτά σταμάτησαν ξαφνικά. Δεν με απέτρεψε, αλλά για κάποια σπορ έπρεπε να βρω νέους τρόπους για να τα κάνω. Αλλά στο τέλος βρέθηκε η σωστή παρέα και ο σωστός δάσκαλος για να συνεχίσω τα σπορ που μπορούσα πλέον να κάνω ως παραπληγικός. “
– O αθλητισμός για σένα ήταν μια διέξοδος; Θεωρείς ότι είναι κάτι που βοηθάει τα άτομα με αναπηρία;
“Ο αθλητισμός μου δίνει στόχους, στους οποίους συγκεντρώνομαι και αφήνω πίσω τους προβληματισμούς που μπορεί να έχω. Επίσης, με δυναμώνει σωματικά και με βοηθάει να μάθω καλύτερα το σώμα μου, να καταλάβω τα όρια μου και να τα ξεπερνάω. Αυτό, σίγουρα έχει και θετική του επίδραση στην ψυχολογία. Οπότε ναι, πιστεύω ο αθλητισμός βοηθάει όλα τα άτομα και βεβαίως αυτά με αναπηρία. Εγώ όμως είμαι από τα άτομα που έκανα πάντα αθλητισμό, τώρα όμως είναι η όλη μου η ζωή.”
– Η αναπηρία λοιπόν, προέκυψε μετά από ένα τροχαίο ατύχημα που είχες σε νεαρή ηλικία.
“Έγινε ένα σοβαρό τροχαίο σε ηλικία 28 ετών το καλοκαίρι του 2009 στην Νάξο και η ζωή μου άλλαξε για πάντα μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Η ζωή μου μέχρι τότε ήταν φυσιολογική, εργαζόμουνα σε μία εταιρία και είχα χόμπι. Μετά το τροχαίο, έμεινα περίπου τρεις μήνες στο νοσοκομείο. Χτύπησα στην σπονδυλική στήλη οπότε και πιέστηκε ο νωτιαίος μυελός και έπαψε πια να στέλνει μήνυμα ο εγκέφαλος στα πόδια μου.”
-Πόσο εύκολο ήταν να το διαχειριστείς και να μην το βάλεις κάτω;
“Εμένα στην αρχή η όλη διαδικασία με προβλημάτισε πολύ τι θα κάνω γενικά, μου πήρε χρόνο να μπορέσω να το δουλέψω στο μυαλό μου. Ένιωθα στενοχωρημένος, προβληματισμένος και αγχωμένος. Ευτυχώς όλα αυτό όμως άλλαξε σιγά-σιγά καθώς είχα πολύ μεγάλη στήριξη και βοήθεια από την οικογένεια μου και από τους φίλους μου. Η ζωή μου συνέχισε σιγά-σιγά καθώς βγαίναμε πηγαίναμε διακοπές και άρχισαν έχω μία νορμάλ καθημερινότητα. Οικογένεια μου δύσκολες και πραγματικά πάρα πολύ ίσως περισσότερο από εμένα και η μητέρα μου και ο πατέρας μου και ήθελε και εκείνη τον χρόνο τους όπως ήθελα και εγώ για να πάμε παρακάτω.”
Ο Αλέξανδρος Φερέτος, είναι από αυτές τις περιπτώσεις των ανθρώπων που τόσο ο ίδιος, όσο και η στάση του απέναντι στη ζωή όπως κύλησε μέχρι σήμερα, μπορεί να αποτελέσει πρότυπο για τους νέους ανθρώπους με σύνθημα
“Μην εγκαταλείπεις ποτέ”.
-Θυμάσαι τις πρώτες σκέψεις τότε τον πρώτο καιρό μετά το τροχαίο;
“Στην αρχή ήταν ένα πολύ μεγάλο σοκ για εμένα, δεν ήξερα τι σημαίνει αυτό για το υπόλοιπο της ζωής μου και ήθελα πολύ χρόνο για να συνειδητοποιήσω τις μεγάλες αλλαγές που είχα στη ζωή μου.Ένα τροχαίο ατύχημα είναι από μόνο του ένα μεγάλο σοκ, πόσο μάλλον ένα ατύχημα το οποίο σε αφήνει καθηλωμένο σε καρότσι για το υπόλοιπο κομμάτι της ζωή σου. Μου πήρε καιρό να καταλάβω και να δεχτώ αυτή την κατάσταση. Οι πρώτες σκέψεις ήταν προβληματισμοί κυρίως για το πώς θα προχωρήσω από εδώ και πέρα.”
– Αυτή η αισιοδοξία σου και η όρεξη για ζωή είναι στοιχείο του χαρακτήρα σου, από που πηγάζει όλο αυτό το συναίσθημα;
“Μάλλον είναι συνδυασμός διαφόρων πραγμάτων, όπως η οικογένεια που βρίσκεται δίπλα μου, οι φίλοι που στέκονται πλάι μου στις δύσκολες στιγμές και κάτι που μέσα μου, με σπρώχνει να κυνηγάω τα όνειρά μου. Η αλήθεια είναι ότι μου δίνει και πολλή ενέργεια όλο αυτό που κάνω με τα extreme sport. Δεν ήθελα να με κρατήσει πίσω και να τελειώσει τη ζωή μου όλο αυτό που έγινε. Έπρεπε να βρω τρόπους να πάω μπροστά. Δεν ξέρω γιατί αλλά απλά ήξερα ότι έτσι πρέπει να γίνει.”
– Με πόσα αθλήματα ασχολήθηκες σε όλη σου τη ζωή μέχρι σήμερα;
“Έχω ασχοληθεί με αρκετά και τo καθένα έχει την ομορφιά του.. Ιστιοπλοΐα, Μπάσκετ, Σκι, snowboard, motocross, Bobsled, skydive είναι μερικά από αυτά.”
-Πως προέκυψε αυτό το άθλημα το Bobsled; Ίσως να είσαι και ο μοναδικός Έλληνας που ασχολείται με αυτό!
“Ναι όντως είμαι ο μοναδικός Έλληνας που ασχολείται με αυτό το άθλημα. Όταν ήμουνα στη Γερμανία είχα διαβάσει γι’ αυτό και ενδιαφέρθηκα για να δοκιμάσω πως είναι η εμπειρία. Την πρώτη φορά τα πήγα πάρα πολύ καλά στην πρώτη προπόνηση και με ρώτησαν αν θα ήθελα να μπω στην εθνική ομάδα Γερμανίας. Αυτό ως άθλημα είναι εξαιρετικά δύσκολο αν δεν ξέρεις πολύ καλά την πίστα δεν έχεις το χρόνο ούτε καν να στρίψεις, δεν προλαβαίνεις να κάνεις τίποτα. Έχω ήδη κλείσει τρία χρόνια που κάνω αυτό το σπορ. Έχουμε κάνει πάρα πολλά ταξίδια και έχω περάσει πραγματικά συναρπαστικά. Έχω κερδίσει την τέταρτη θέση για την εθνική Γερμανίας λίγο πριν τον κορονοϊό.”
-Είσαι και μέλος στην ομοσπονδία σωματείων Ελλήνων καλαθοσφαιριστών με αμαξίδιο. Πως είναι αυτή η εμπειρία;
“Το πρώτο άθλημα που ξεκίνησα μετά το ατύχημα μου ήταν το μπάσκετ με αμαξίδιο στην ομάδα του Αμαρουσίου. Ξεκίνησα το 2011 αμέσως μετά το τροχαίο και ο λόγος που με κέρδισε αυτό το άθλημα ήταν η ομαδικότητα. Επίσης το γεγονός ότι μαθαίνεις γρήγορα το χειρισμό του αμαξιδίου οποίο με βοηθάει στην καθημερινότητά και στην καλή φυσική κατάσταση . Σε αυτή την ομάδα είμαστε σαν μια μικρή οικογένεια καθώς δουλεύουμε όλοι μαζί για τον ίδιο στόχο και θέλουμε να πάμε μπροστά ως ομάδα και εκτός αυτού υποστηρίζουμε πολύ ο ένας τον άλλον και εκτός γηπέδου. Για μένα μία πολύ καλή βάση να έχει κανείς . Κάνουμε καθημερινά 3 ώρες περίπου προπόνηση και τώρα, μετά το καλοκαίρι έχουμε και το πρωτάθλημα.”
-Είχες και με μία μεγάλη επιτυχία στο πανελλήνιο πρωτάθλημα πάραποδηλασίας δρόμου όπου βγήκες τέταρτος!
“Το χειρίλατο, είναι κάτι που ασχολούμαι τώρα τελευταία και πρέπει να πω ότι μου έλειψε να παίρνω τους δρόμους και όπου με βγάλει. Το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα είναι μία ωραία εμπειρία όπου διαγωνίζομαι με την ομάδα Castellani.Πρόπερσι, τρέξαμε και στον αυθεντικό Μαραθώνιο τα 42 χιλιόμετρα για το οποίο είχαμε κάνει πολύ προπόνηση και ήταν ένα όνειρο το οποίο έγινε πραγματικότητα. Βέβαια από τότε ο ΣΕΓΑΣ μας απαγόρευσε να ξανασυμμετέχουμε στον τελευταίο Μαραθώνιο λόγω επικινδυνότητας. Οπότε, παντού μπορούν να τρέξουν άτομα με αναπηρία με χειρίλατο σε Μαραθώνιο εκτός από την Ελλάδα, κάτι το οποίο με στενοχωρεί ιδιαίτερα και ελπίζω να αλλάξει και να έχουν όλοι την ευκαιρία να συμμετέχουν σε αυτή τη γιορτή.”
-Πως έχει συμβεί αυτό δεν καταλαβαίνω τι εννοείς;
“Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν έχει καταλάβει τι έχει συμβεί. Εδώ στην Ελλάδα πολλοί άνθρωποι έχουν κάνει ένα μεγάλο αγώνα για να επιτρέψουν ανθρώπους σαν κι εμένα να μπορούμε να συμμετέχουμε στον μαραθώνιο. Ξαφνικά πέρυσι χωρίς καμία ενημέρωση και χωρίς καμία εξήγηση ο ΣΕΓΑΣ αποφάσισε να μη μας αφήσει να συμμετέχουμε στο Μαραθώνιο, και μας το ανακοίνωσε αφού είχαμε λάβει το σχετικό e-mail και μάλιστα είχαμε πληρώσει και για την συμμετοχή μας. Ξαφνικά λοιπόν δε εβδομάδες πριν τον αγώνα μας είπαν ότι απαγορεύεται να συμμετέχουν τα χειρίλατα χωρίς να μας δώσουν κάποια εξήγηση απλά είπαν λόγω επικινδυνότητας.”
– Ομολογώ πως όταν είδα το πρώτο βίντεο με την ελεύθερη πτώση που έκανες έπαθα πραγματικά σοκ. Πως προέκυψε αυτή η επιθυμία σου ;
“Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήθελα να κάνω ελεύθερη πτώση, ήτανε κάτι που πάντα είχα ως στόχο και ήξερα από μικρό παιδί ότι είναι κάτι το οποίο θα κάνω κάποτε. Αλλά στην αρχή ήταν το σχολείο, μετά το Πανεπιστήμιο μετά τα χόμπι μετά οι μηχανές και δεν είχα προλάβει να το κάνω πραγματικότητα πριν το ατύχημα. Και μετά από ατύχημα σίγουρα δεν σκεφτόμουνα να πέσω από το αεροπλάνο. Το 2012 είμασταν παρέα με φίλους και αποφασίσαμε να κάνουμε μαζί ένα Tandem άλμα. Σε αυτό, είσαι δεμένος μπροστά μαζί με έναν εκπαιδευτή και ουσιαστικά είσαι απλά συνοδηγός κατά τη διάρκεια της πτώσης. Δηλαδή πέφτουμε μαζί από το αεροπλάνο. Ανεβήκαμε με στα 4000 μέτρα, άνοιξε η πόρτα και πέσαμε στο κενό.”
-Αλήθεια πως ήταν για εσένα αυτή η εμπειρία; Έχω κάνει άλμα με το skydrive Athens Και δε σου κρύβω ότι μπορώ λίγο να σε καταλάβω.
“Ήταν πραγματικά μία απίστευτη εμπειρία και μετά τα πρώτα 3 δευτερόλεπτα το αίσθημα που είχα όταν πέσαμε στο κενό ήταν ο φόβος τεράστιο σοκ και μετά ακολούθησε η απόλυτη ηρεμία σαν να επιπλέει στο νερό, είχε απόλυτη ησυχία και απόλαυσα την θέα. Το μόνο πράγμα που σκεφτόμουνα αμέσως μετά, ήταν πως μπορώ να κάνω ακριβώς το ίδιο, αλλά χωρίς τον εκπαιδευτή μου και να μπορώ να πέσω μόνος μου.”
-Φαντάζομαι ότι εκεί ήταν η στιγμή που είπες ότι αυτό ήταν μόνο η αρχή;
“Όντως ! Προσγειωθήκαμε και πήγα σπίτι με ένα χαμόγελο και έναν συγκεκριμένο στόχο. Θέλω να κάνω ελεύθερη πτώση μόνος μου. Άρχισα λοιπόν να στέλνω e-mail σε σχολές παγκοσμίως, γιατί ήθελα να ξεκινήσω την εκπαίδευση μου στην ελεύθερη πτώση. Δυστυχώς οι απαντήσεις που έπαιρνα ήταν μονίμως αρνητικές κανείς δεν μπορούσε να με δεχθείς τη σχολή του και απάντηση όλων ήταν συγκεκριμένη. Μου έλεγαν, χρειάζεσαι τα πόδια σου, επειδή δουλεύουνε σαν πηδάλια την ώρα που πέφτεις για να μείνεις σταθερός και να μην φέρεις τούμπες για να μπορείς να ανοίξει το αλεξίπτωτο και δυστυχώς ανθρώπους με παραπληγία δεν μπορούμε με να δεχτούμε.
Και με βάση τους νόμους της φυσικής δεν μπορεί να κάνει άλμα ένας παραπληγικός άνθρωπος, δε γίνεται δεν μπορεί, είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιτευχθεί. Πέρα όμως από αυτό δεν είχε και κάνεις την εμπειρία στο παρελθόν για ένα τέτοιο εγχείρημα.”
“Ο Αλεξανδρος Φερέτος, αποτελεί πρότυπο και εμπνέει τον κόσμο,
γιατί μέσα από αυτό που κατάφερε απέδειξε έμπρακτα πως όλα μπορούν
να συμβούν αρκεί να το προσπαθήσεις όπως λέει και ο ίδιος.”
-Και φυσικά αντιλαμβάνομαι ότι δεν το έβαλες κάτω
“Πέρασαν τρία ολόκληρα χρόνια μέχρι να με δεχτεί επιτέλους μία σχολή στην Γερμανία που ήταν απλά πρόθυμοι να το προσπαθήσουμε να το επιχειρήσουμε και όπου βγει. Χρήματα δεν είχα τότε και έτσι πούλησα το αμάξι πήρα μία βαλίτσα και έφυγα για τη Γερμανία. Μέσα σε μόνο τρεις εβδομάδες, είχαμε κάνει 25 πτώσεις με το αεροπλάνο και έτσι κατάφερα να αποκτήσω το δίπλωμα μου και να μπορώ να πέφτω μόνος μου με αλεξίπτωτο χωρίς εκπαιδευτή. Το σημαντικότερο όμως, είναι ότι κατάφερε να αποδείξω πως όταν κάποιος θέλει μπορεί. Και εγώ το είχα βάλει στόχο. Απ’ όσο γνωρίζω, είμαστε μόνο τρεις άνθρωποι στον πλανήτη που είμαστε παραπληγικοί και κάνουμε ελεύθερη πτώση.”
-Πως είναι η αίσθηση να μην περπατάς αλλά στη κυριολεξία να πετάς ;
“Είναι η απόλυτη αίσθηση ελευθερίας, ειδικά για κάποιον ο όποιος δεν περπατάει πια, αλλά έχει τη δυνατότητα να πετάξει. Ειλικρινά νιώθω όταν πετάω χαρά ελευθερία στο φουλ αδρεναλίνη και δεν ξέρω δε νομίζω ότι μπορώ να το περιγράψω. Στην αρχή είχα λίγο φόβο άγχος ήταν αλλιώς μετά σιγά-σιγά όλο αυτό μετατράπηκε σε κάτι πραγματικά μοναδικό.”
-Πόσες πτώσεις έχεις κάνει μέχρι σήμερα;
“Ως τώρα έχω κάνει πάνω από 530 πτώσεις από διάφορα αεροπλάνα, ελικόπτερα και αερόστατα σε πάνω από 20 χώρες μαζί με φίλους αλλά και μόνος. Έχω πια το πτυχίο ελεύθερης πτώσης και έχω πετάξει από απίστευτα σημεία στον πλανήτη. Έχω πετάξει στη Ρωσία στην Γερμανία στην Ελβετία στις Άλπεις σε λίμνες στην Ιταλία στη θάλασσα στην Πορτογαλία στο Βέλγιο στην Ελλάδα.”
-Καταλαβαίνεις ότι η επόμενη μου ερώτηση είναι ποια ήτανε πιο ωραίο πτώση σου μέχρι σήμερα, η πιο εντυπωσιακή;
“Να σου πω, το πιο εντυπωσιακό ήταν αυτό στην Ελβετία με τις υπέροχες λίμνες αλλά και εδώ στην Ελλάδα με το skydive Athens στην Κωπαΐδα όπου ήμασταν πάνω σε ένα αερόστατο. Ήτανε μοναδική εμπειρία με αυτή την ησυχία, αυτή την ηρεμία παντού και με την θέα να κόβει την ανάσα.”
-Σίγουρα θα θυμάσαι το πρώτο σου άλμα!
“Δεν θα το ξεχάσω ποτέ! Ήταν συνδυασμός λίγου φόβου και πολύ μεγάλης αίσθησης αδρεναλίνης και ελευθερίας.”
– Νιώθεις ότι αποτελείς πρότυπο για τα νέα παιδιά και για τους ανθρώπους που ενδεχομένως να έχουν βρεθεί στη θέση σου και από τη μια στιγμή στην άλλη να βρίσκονται σε ένα αμαξίδιο καθηλωμένοι;
“Δεν είναι κάτι που σκέφτομαι, ότι είμαι πρότυπο, σίγουρα είναι ωραίο να δίνεις ενέργεια και δύναμη σε άλλους και να δείχνεις ότι αν μάχεσαι για κάτι μάλλον θα τα καταφέρεις. Πιστεύω αν βρεις τους σωστούς ανθρώπους δίπλα σου και παλεύετε μαζί, μπορείς να καταφέρεις και να πραγματοποιήσεις πολλά.”
-Έχουν επικοινωνήσει μαζί σου άνθρωποι για να τους συμβουλεύσεις και ίσως να τους δώσεις λίγη από την θετική σου ενέργεια για τη ζωή;
“Έχω συνεργαστεί με αρκετούς ανθρώπους είτε θεωρητικά ή και πιο πρακτικά για τα όρια και πως μπορούμε να τα ξεπεράσουμε. Από τις πιο ωραίες εμπειρίες που είχα, ήταν όταν με κάλεσαν στη Ρωσία να συνεργαστώ με βετεράνους αλεξιπτωτιστές που είχανε τραυματιστεί και προσπαθούσαν να βρουν πάλι τον τρόπο να κάνουν ελεύθερη πτώση. Η μεγαλύτερη ικανοποίηση, είναι όταν ακόμα και σήμερα μου στέλνουν φωτογραφίες και βίντεο από τα άλματα που κάνουν.”
– Βιώνουμε μία περίοδο εκλογών και πολιτικών αλλαγών. Αν μπορούσες να επικοινωνήσεις με κάποιους πολιτικούς, οι οποίοι θα μπορούσαν με τη σειρά τους να επηρεάσουν και να αλλάξουν ως προς το καλύτερο κάποια από τα προβλήματα που αντιμετωπίζετε, τι θα ζητούσες να αλλάξουν ;
“Έχω ταξιδέψει πολύ σε όλο τον κόσμο και είναι αυτονόητο στο εξωτερικό να είναι μία πόλη προσβάσιμη για όλους, με τα πεζοδρόμια τους, με τις υπηρεσίες με τις ράμπες και τα πάρκινγκ για ΑΜΕΑ. Το ότι συζητάμε ακόμα και σήμερα το 2023 για τα αυτονόητα, ώστε να μην παρκάρουμε στις ράμπες είναι παράλογο. Ας ξεκινήσουμε αρχικά από αυτό!
Είμαστε πραγματικά πολύ πίσω δεν έχουμε πρόσβαση για πολύ βασικά πράγματα στην καθημερινότητα μας. ”
-Έχεις πετύχει πολλά στη ζωή σου και θα μπορούσε να πει κανείς ότι όλα αυτά μαζί είναι ένα μεγάλο κατόρθωμα πραγματικά. Επόμενοι στόχοι υπάρχουν για εσένα ;
“Με γεμίζουν πολύ τα αθλήματα που κάνω και οι στόχοι μου είναι να γίνω καλύτερος σε αυτά όσο μπορώ. Πέρα από αυτό σίγουρα θέλω να ξανά ασχοληθώ με κάποιο θαλάσσιο άθλημα γιατί αγαπώ την θάλασσα..”
– Αλέξανδρε, ποιο είναι το μοτο σου στη ζωή και ποια είναι τα διδάγματα που έχεις πάρει εσύ από όλα αυτά που έχεις ζήσει μέχρι σήμερα; Γιατί έχεις ζήσει μεγάλες ανατροπές, μεγάλες χαρές, λύπες και αυτό είναι ένα κράμα συναισθημάτων το οποίο σίγουρα κάτι θα σε έχει διδάξει!
“Να μην τα παρατάμε, να έχουμε στόχο μικρό, μεγάλο δεν έχει σημασία, να επιλέξουμε ανθρώπους δίπλα μας που μας δίνουν δύναμη και να τους δίνουμε δύναμη. Αξίζει να πολεμάς γι’ αυτό που θες. ”
– Τι θα συμβούλευες τα παιδιά και τις οικογένειες που βιώνουν μια ξαφνική ανατροπή όπως η δική σου και μπαίνει η αναπηρία στη ζωή τους. Τι είναι σωστό να κάνουν, τι να αποφύγουν και πως να διαχειριστούν αυτή την νέα κατάσταση;
“Ξέρω ότι κάποιες καταστάσεις μας φαίνονται αρχικά σαν βουνό αρχικά. Είναι σημαντικό καθημερινά να κάνουν μικρά βήματα στην αρχή. Όπως επίσης να προσπαθήσουν οικογένειες να μείνουν ενωμένες να είναι μαζί. Να βρίσκονται με τις παρέες με τους φίλους, να κάνω συνέχεια πράγματα. Είναι σημαντικό αν μπορούν να δουλέψουν να έχω χόμπι να βγαίνουν βόλτες να κάνουν εξόδους. Πρέπει να βρούμε νέους τρόπους για να συνεχίσουν να είναι και εκτός του σπιτιού να συνεχίσουν να ζουν κανονικά όπως πριν με το δικό τους τρόπο. Γιατί στη ζωή μου πρέπει να συνεχίσεις είτε περπατώντας είτε πετώντας όπως εγώ.”
Δείτε τον Αλέξανδρο Φερέτο στα Social:
Στιγμιότυπο από την μεγάλη εκδήλωση της Body action με κεντρικο πρόσωπο ambassador τον Αλέξανδρο Φερέτο.