Ο βραβευμένος Έλληνας φωτογράφος αφηγείται πώς η αγάπη του για τα μανιτάρια και τη φωτογραφία τον έχουν ταξιδέψει ως τώρα στα πιο απίθανα μέρη, χαρίζοντας του μεγάλες στιγμές, όπως το διπλό εξώφυλλο Απριλίου του περιοδικού National Geographic.
Όπως γράφει ο ίδιος σε ανάρτησή του στα social, εδώ και 136 χρόνια κυκλοφορίας, το κορυφαίο επιστημονικό περιοδικό National Geographic πέφτει κάθε μήνα σε εκατομμύρια χέρια σε ολόκληρο τον πλανήτη. Τα εξώφυλλά του, αληθινά παράθυρα γνώσης και εξερεύνησης, κατά καιρούς μας έχουν ταξιδέψει στις πιο απομακρυσμένες γωνιές του πλανήτη, μας έχουν συστήσει πολιτισμούς ολόκληρους, έχουν κάνει αμέτρητα ζευγάρια μάτια να γουρλώσουν από θαυμασμό και απορία, και έχουν φιλοξενήσει εκατοντάδες μορφές ζωής. Ποτέ όμως μανιτάρια.
Το κρυφό αυτό βασίλειο της φύσης δεν είχε αυτήν την τιμή ως τώρα. Όμως όλα δείχνουν πως τώρα είναι η στιγμή τους, αφού στο ένα από τα δύο εξώφυλλα με τα οποία κυκλοφορεί το τεύχος Απριλίου 2024 φιγουράρει μια εντυπωσιακή συστάδα από μορχέλες, ενώ στο άλλο ένα πανέμορφο μοναχικό μανιτάρι του γένους Limacella. Και οι δύο αυτές μοναδικές φωτογραφίες είναι του πολλάκις βραβευμένου Έλληνα φωτογράφου Αγοραστού Παπατσάνη.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
«Είναι μια στιγμή, αν μη τι άλλο, ορόσημο για εμένα, μιας και μιλάμε για ένα μυθικό περιοδικό με τεράστιο αντίκτυπο παγκοσμίως και πολύ αυστηρά κριτήρια όσον αφορά την επιλογή της ύλης του», παραδέχεται ο ίδιος στο «Βήμα» και συνεχίζει: «αλλά ακόμα μεγαλύτερη στιγμή είναι για τα ίδια τα μανιτάρια. Ο κόσμος του μανιταριού πανηγυρίζει!».
Εδώ και μια δεκαετία, οι φωτογραφίες του Αγοραστού κάνουν τον γύρο του κόσμου, συμμετέχουν σε διεθνείς διαγωνισμούς και αποσπούν τη μία μεγάλη διάκριση μετά την άλλη. Από το 2013 μέχρι σήμερα έχει κερδίσει συνολικά τέσσερις φορές στον διαγωνισμό «Wildlife photographer of the year», τον μακροβιότερο και πλέον έγκριτο διαγωνισμό φωτογραφίας στον κόσμο που διοργανώνεται από το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας στο Λονδίνο και το BBC, στην κατηγορία «Φυτά και Μύκητες».
«Την πρώτη χρονιά που παρευρέθηκα στην τελετή απονομής για να παραλάβω το βραβείο μου, δεν ήμουν σε θέση να το επεξεργαστώ πολύ καλά όλο αυτό που συνέβαινε. Σιγά σιγά, όμως, συνέλαβα γιατί συχνά χαρακτηρίζονται “τα Όσκαρ της φωτογραφίας”. Και είναι όντως. Είναι ένας διαγωνισμός που έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο σε αυτό που μου συμβαίνει εμένα σήμερα. Κάπως έτσι γεννήθηκε και η συνεργασία μου με το National Geographic, μετά τις δύο διαδοχικές νίκες μου το 2022 και το 2023», λέει ο ίδιος.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Ο Αγοραστός Παπατσάνης ασχολείται πάνω από δύο δεκαετίες με τα μανιτάρια. Η ενασχόλησή του μάλιστα με αυτά προηγείται κατά πολύ της ενασχόλησής του με τη φωτογραφία. Αυτή ήρθε λίγο αργότερα. Και έμεινε. Έγινε η κύρια απασχόλησή του.
«Όταν άρχισα να ασχολούμαι επαγγελματικά με τη φωτογραφία, άρχισα να αναζητώ τρόπους να αποδώσω τα μανιτάρια όπως τα είχα εγώ στο μυαλό μου, με μια διάσταση παραμυθιού. Για ’μένα είναι σύμβολο φαντασίας και φωτογραφικά είναι ένα θέμα γεμάτο ιδιαίτερα σχήματα, χρώματα, μυστήριο, ιστορίες και μύθους. Είναι τα παιδιά της βροχής, τα στολίδια του δάσους», εξηγεί.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Όμως, παρόλο που όταν παντρεύει τις δύο αυτές μεγάλες του αγάπες προκύπτουν θαύματα, τονίζει πως ακόμα και σήμερα τις διαχωρίζει. «Δεν βγαίνω πάντα με μια κάμερα στο δάσος να φωτογραφίσω κάτι το οποίο θα γίνει εξώφυλλο ή θα τρέξει σε διαγωνισμούς», λέει χαρακτηριστικά. «Βγαίνω για να περπατήσω. Βγαίνω με το καλάθι μου, με τους φίλους ή τις κόρες μου και μαζεύουμε. Τα μανιτάρια είναι ένας γαστρονομικός θησαυρός και μια αφορμή για συνάντηση· ένα κάλεσμα».
Ταυτόχρονα, όμως, μετά από τόσα χρόνια ενασχόλησης, ξέρει και ακριβώς ποια είναι εκείνα που θέλει να φωτογραφίσει. Ξέρει τους βιοτόπους απ’ έξω κι ανακατωτά. Ξέρει πότε είναι η εποχή τους. Οπότε, ανάλογα με τη χρονιά, τις βροχές και τις καρποφορίες, κάνει και τις φωτογραφικές του εξορμήσεις. Το timing είναι σπουδαίο όσον αφορά τα μανιτάρια. Γιατί διαφορετικά, όπως λέει με τον αυτοσαρκασμό του ανθρώπου που ξέρει από πρώτο χέρι, «πας νέος και φεύγεις γέρος».