Η πανέμορφη Μήλος, είναι γνωστή κυρίως για τρεις λόγους. Για το διάσημο άγαλμα της Αφροδίτης της Μήλου, που μπορεί να φιλοξενείται αυτή τη στιγμή στο Λούβρο, όμως βρέθηκε στο Κλήμα, για τα Σύρματα στο Κλήμα και τέλος για τις σμαραγδένιες παραλίες της.
Φωτογράφοι από όλο τον κόσμο, τουρίστες αλλά και όσοι κατάγονται από το νησί επισκέπτονται το Κλήμα για να περπατήσουν μπροστά στα πανέμορφα Σύρματα που πήραν το όνομά τους από τους ψαράδες οι οποίοι όταν τελείωναν το ψάρεμα, έσερναν τις ξύλινες βάρκες τους με σύρματα μέσα στα σπίτια τους για να τα προφυλάξουν από την κακοκαιρία του χειμώνα.
Τα μοναδικά, χαρακτηριστικά διώροφα πολύχρωμα σπίτια με τα έντονα χρώματα στο εξωτερικό τους, είναι βαμμένα με ότι απέμεινε από τα χρώματα που έβαφαν τις βάρκες τους. Στο διάσημο ψαροχώρι, τους καλοκαιρινούς μήνες, θα δει κανείς ξένους τουρίστες από όλο τον πλανήτη. Ξεχωρίζουν όμως, αυτοί που έχουν καταγωγή από το Κλήμα και ζουν οι περισσότεροι τον χειμώνα στον Πειραιά, ενώ κάνουν τις διακοπές τους εκεί, για μεγάλα διαστήματα.
Τους βλέπεις να κάθονται, να απολαμβάνουν την ομορφιά του τοπίου και κυρίως την ώρα του δειλινού. Μένουν εκεί για ώρες, σε σκαλιά, σε καρέκλες, να μιλούν με τον κόσμο, να φωτογραφίζονται, να μοιράζονται τις ιστορίες τους που ταξιδεύουν τους τουρίστες σε άλλες εποχές. Κάπως έτσι βρέθηκε και ο Σταμάτης Μανός από τον Πειραιά, να παραθερίζει στο μητρικό σπίτι του που χρονολογείται από το 1896 και μαζί με την γυναίκα του μιλάει στο newit την Μάγδα Τσέγκου για την μοναδικότητα του να ζει κανείς στα Σύρματα.
Οι μνήμες απ’ το πολύχρωμο χωριό μας
«Η ζωή στο Κλήμα είναι μοναδική, όλα τα ψαροχώρια έχουν μία μοναδικότητα, αλλά το Κλήμα είναι περισσότερο μοναδικό από ότι τα άλλα. Με τα ιδιόμορφα σπίτια, τα Σύρματα, που είναι πάνω στη θάλασσα και βάζουμε τις βάρκες μέσα, έχει μία μοναδική ομορφιά. Έχω περάσει όμορφα παιδικά χρόνια παίζοντας τότε κλέφτες και αστυνόμους πάνω στα βουναλάκια μας, τρέχοντας με τις καράβες που της δέναμε με τα σχοινιά γιατί τρέχαμε και αλωνίζαμε πέρα δώθε, με καλάμια που τα κάναμε ποδήλατα, τα βράδια με τις βαρκάδες μας και τις καντάδες, που κάναμε στο Κλήμα βασικά, είναι πολλές οι μνήμες.»
Πως συντηρείται το σπίτι μας
«Δεν συντηρείται το σπίτι, είναι πολύ δύσκολο. είναι μες στη θάλασσα και είναι αγορασμένο το 1897 και είναι έτσι από τότε μέχρι και σήμερα, που συντηρείται κάθε χρόνο. Πέφτουν οι σοβάδες γιατί τραβάει αλάτι και τους ρίχνει και κάθε χρόνο διορθώνουμε και επισκευάζουμε σοβάδες μπογιές και είναι από τα λίγα που έχουν παραμείνει όπως ήταν, γιατί όλοι έχουν κάνει παρεμβάσεις και τα έχουν τροποποιήσει, ενώ εμείς το αφήσαμε όπως ήταν, και το συντηρούμε έτσι για να διατηρήσουμε μία παραδοσιακή εικόνα.»
Τα κύματα φτάνουν στον πρώτο όροφο
«Το νερό μπαίνει μέσα στο σπίτι, έχω φωτογραφία που το νερό έχει φτάσει πάνω στη λάμπα και βρίσκω πέτρες στην βεράντα από τη θάλασσα. Η πόρτα μας είναι καινούργια, την έσπασε η θάλασσα, την πήρε όλη, πήρε και όλα ότι είχαμε μέσα, εκτός της βάρκας που έμπαινε μέσα το νερό και σηκωνόταν ψηλά η βάρκα και έβρισκε δεν μπορούσε να βγει έξω. Τα ξαναφτιάξαμε όλα πάλι από την αρχή, τα περισσότερα Σύρματα έχουν ανοίξει από τον καιρό, δεν είμαστε οι μόνοι. Δεν τα βρίσκουμε τα πράγματα μας μετά από τέτοια θάλασσα, μιλάμε για 11-12 μποφόρ.»
Έτσι είναι το εσωτερικό του σπιτιού μας από το 1897
«Ύδρευση τότε είχαμε από το βρυσάκι το οποίο γεμίζαμε από το βρόχινο νερό το οποίο παίρναμε από τη στέρνα που χωράει δυόμιση κυβικά. Ο προπάππος μου όταν το αγόρασε τότε εδώ δεν υπήρχε νεροχύτης, τον έβαλε ο παππούς μου, τα πιάτα τα πλένανε στη θάλασσα με φύκια και άμμο για να ξεπλυθούν. Ακόμη παίρνουμε νερό με τον ίδιο τρόπο. Επάνω είναι το πατάρι και έχουμε δύο κρεβάτια και πιο πάνω η κρεβατοκάμαρα.
Κάτω υπήρχε η βάρκα και όταν άνοιξε η πόρτα από τη θάλασσα βρήκε εδώ και δεν την πήρε μέσα. Εδώ έχουμε προστατευτικά ξύλα τα οποία βάζουμε μπροστά από την πόρτα για να μην την σπάει η θάλασσα και πίσω βάζουμε τα μπουντέλια για να κρατήσουν την πόρτα.
Στα πλάγια έχουμε ένα παραθυράκι έτσι ώστε όταν έχει φουρτούνα να μπορούμε να βγούμε από τα πλάγια.
Εδώ είχε κάποτε καπνοδόχο και μαγειρεύαμε, ενώ με την πάροδο του χρόνου μπήκε η κουζίνα και φτιάξαμε και τον νεροχύτη. Ότι βλέπετε είναι από το 1897 που αγοράστηκε και το κράτος δεν υπάρχει πουθενά.»
Το σπίτια είναι του 1897 και μέχρι σήμερα συντηρείται από τότε με μεγάλο κόπο αλλά και αρκετά έξοδα τα οποία καλύπτουν οι ίδιοι και όχι το κράτος το οποίο θα έπερε όπως λένε οι ιδιοκτήτες καθώς η περιοχή αποτελεί ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού πολιτισμού.
Μια θέση για την Αφροδίτη της Μήλου
Πιο συγκεκριμένα, το 1820 σε ένα χωράφι κοντά στο Κλήμα ένας αγρότης ξέθαψε το άγαλμα της Αφροδίτης της Μήλου. Πλέον στο μέρος αυτό υπάρχει μια πινακίδα ενημέρωσης. Το αντίγραφο του αγάλματος μπορεί να το θαυμάσει κανείς στο Αρχαιολογικό Μουσείο στην Πλάκα.
Πρωταγωνιστεί σε κάθε ταξιδιωτικό αφιέρωμα, φωτογράφοι από το εξωτερικό έρχονται για μία και μόνο λήψη και χιλιάδες τουρίστες περπατούν στο «θαλασσινό» μονοπάτι τους. Ο λόγος για το Κλήμα, τη διάσημη περατζάδα της Μήλου, που προσελκύει κόσμο από όλο τον κόσμο για να δει από κοντά τα Σύρματα. Τα Σύρματα είναι τα χαρακτηριστικά διώροφα σπίτια των ψαράδων, όπου αποθήκευαν στο κάτω μέρος του σπιτιού τις βάρκες για να τις προστατεύουν από την κακοκαιρία. Ο συγκεκριμένος οικισμός ξεχωρίζει για τα γραφικά σπίτια με τις χρωματιστές πόρτες. Αξίζει να κάνεις τη περατζάδα και να περιμένεις τη δύση του ηλίου για να βγάλεις μια από τις καλύτερες φωτογραφίες.